· Θυμάμαι τη ματιά της και το χαμόγελό της, θυμάμαι το ξανθό ριγμένο μαλλί, την ανεμελιά του φθαρμένου τζιν και τις κλεφτές ματιές, αριστερά δεξιά, που σκόρπιζαν την υπόσχεση, ότι εγώ θα κάνω ότι μπορώ, δεν έχω καμιά σχέση μ’ αυτούς.
Κι όντως δεν είχε.
Με μπαλάντες και φεγγαράδες έφτιαχνε το παραμύθι της. Ονειρεύτηκε, δάκρυσε και έπεισε.
Είχε αφουγκραστεί ένα όνειρο χωρίς δράκους και τέρατα. Μια ζωή καθηλωμένη μέσα στο χαμόγελο και στις απόμακρες αυτές φωνούλες που κάνουν τα κοριτσίστικα ματάκια να θέλουν να πιάσουν τον ουρανό, όταν ακουμπούν πάνω στις σκέψεις τους.
Προτίμησε όμως τα ψηλά σκαλοπάτια, τις στολισμένες με κόκκινα χοντρά χαλιά και πομπώδεις λόγους επιφάνειες και τα επιτηδευμένα μασκαρέματα.
Οι φεγγαράδες πήγαν περίπατο και το όνειρο να μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τα υγρά μάτια ενός παιδιού εξανεμίστηκε. Τώρα είναι σκυφτή, απόμακρη, μπορεί και να κλαίει, όταν μονάχη αναρωτιέται τι ήταν αυτό το κουδούνισμα την ώρα που ονειρευόταν.
Το ξανθό μαλλί έγινε σκούρο, το ανέμελο χαμόγελο έγινε επιτηδευμένα σοβαρό κι η μελαγχολία πρόλαβε στο δρόμο την αισθαντικότητα.
Θυμάμαι εκείνη τη γλύκα της αθωότητας και εκείνη τη ματιά πέρα στη θάλασσα, όταν αυτή είχε κέφια και έφτιαχνε μαζί με την ρακή κύματα ευτυχίας! Τώρα το βλέμμα έκλεισε, γέρασε κι απόμεινε η φεγγαράδα σα θύμηση να ενοχλεί τη πραγματικότητα!
Είπαμε, τα παραμύθια είναι ωραία όταν δεν έχουν τέλος και τα όνειρα είναι όμορφα όταν αρχίζουν.
· Μητρομανής η εξουσία!
· Και εν τω μέσω της βρόμας, κανείς με αρώματα δεν εμφανίζεται. Εκλείπουν οι μυρουδιές, μας έμειναν μοναχά τα λόγια κι οι πορδές.
· Και τα αβγά ακόμα λευκά.
· Μα καλά ολόκληρη παράταξη, τόσος λαός, δεν μπορεί να βγάλει απ τα σπλάχνα του έναν άνθρωπο χωρίς επώνυμο, να πει δυο λόγια και να μας βγάλει στους δρόμους ξανά?
· Αυτό ψάχνουμε, λίγη ψευδαίσθηση, λίγη ψευδαίσθηση να φτιάξουμε τουλάχιστον ένα όνειρο.
· Και δεν έφταναν όλα αυτά ήρθε και η siemensη.
· Θα γεμίσουν τα μπαλκόνια!
· Με τα παιδιά παίζεις κρυφτό? Γι’ αυτό δεν εμφανίζεσαι?
· Οι ειδήσεις έχουν πια ταυτιστεί με την ποίηση. Το συμπυκνωμένο νόημα κυριαρχεί. Απαιτούνται φιλολογικές γνώσεις για να ανιχνευθούν τα κρυμμένα νοήματα και κινησιολογικές σπουδές για να αντιληφθείς στις ενστικτώδεις κινήσεις και στα χαμόγελα των παρουσιαστών, την αλήθεια.
· Αμ εκείνο το αποκλειστικό, μαχαιριά στη νοημοσύνη μας!
· «Χέστηκα τι κάνει η Νέα Δημοκρατία εσύ τι κάνεις» είπε η Σάτιρα και έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Κι ομολόγησε επιτέλους, τη συμπάθεια της στην Απουσία!
· Και ο κομβιοπατητής ή κομβιοβάτης με το χέρι ανασηκωμένο απειλεί το σύμπαν και το σύμπαν σιωπά και τα σύννεφα διαλύονται κι ο Ήλιος πήρε το μελαγχολικό του και η σάτιρα τρέχοντας, αποσύρθηκε απ’ το τοπίο με φοβισμένο ύφος.
· Και εγώ δε θέλω τη σάτιρα να φοβάται, γιατί έτσι φοβάμαι κι εγώ περισσότερο.
· Ξαναδιάβασα «Το κουμπί της» του Μανάρα και τρομοκρατήθηκα! Το πήρα και σε DVD και αναστατώθηκα!
· Όταν δεν υπάρχει αντίπαλον δέος, φοβάται ο δικαστής φοβάται ο αστυνόμος, φοβάται ο δημόσιος λειτουργός, φοβάται κι ο μπαρμπα Μήτσος!
· Δεν καταλαβαίνω γιατί στην Ελλάδα οι ερωτικές ιδιαιτερότητες προκαλούν τέτοιο φόβο!
· Όλοι φοβούνται, όλοι τρέμουν και δεν μένουν με σκυμμένο κεφάλι, μπροστά σε κάποιο τεράστιο ηθικό νόμο, αλλά μπροστά στην εικόνα τους. Φοβούνται την κατάρρευση της!
· Σήμερα της Παρθένας, χτες του Βουκόλου και προχτές της Αγάθης! Οι αγαπημένοι μας Άγιοι!
· Γίνεται της επικαιρότητας! (γέλιο)
· ΣΩ.ΜΑ, τη Δευτέρα, ακόμα και τα λουλούδια στο Παράδεισο, χαμογέλασαν!
· Το λευκό αγόρι, με το κοντό κουρεμένο κεφάλι, δεν μου προκάλεσε καμία έμπνευση.
· Βαρέθηκα τους σοφούς γραφιάδες με τα σοφά νοήματα, τους πoιητάδες που αγγίζουν μονάχα το κορμί τους. Σιχαίνομαι αυτούς που ιδιοφυώς υποτιμούν και συσκέπτονται με τα συμπλέγματα τους. Τους νομίζοντες, τους διορισμένους από το σύστημα περιθωριακούς της σκέψης. Σιχαίνομαι αυτούς που εναρμονίζονται και εξυπηρετούν αυτό που κατακρίνουν!
· Τελευταίο και ασυναγώνιστο! «Προχωρούμε με συνέπεια»
· Ανασήκωσα το μυαλό μου, κοίταξα με ορθάνοιχτα μάτια τι συμβαίνει γύρω μου. Η επιτυχία των άλλων δε μου προκαλεί πια καμία διάθεση για να ανταγωνιστώ, να προσπαθήσω να φτιάξω κάτι καλύτερο. Θεωρούν επιτυχημένα άλλα φωνήεντα αγνοώντας αυτό που καθιερώνει μια μονιμότητα στη δική μου κραυγή . Αυτό το μακρόσυρτο δυσάρεστο επιφώνημα έχει γίνει πια συνοδευτικό κάθε φράσης μου. Γύρω μου στοιβαγμένα τα χαρτιά από τους λογαριασμούς, ληγμένοι κι αυτοί, όπως ληγμένα είναι και τα περιθώρια να σκεφτώ πια. Το χέρι μου στη τσέπη, πιάνει το πανί. Ούτε καν ένα κουδούνισμα ευχάριστο, για να πιω ένα κρασί, να ανάψω ένα τσιγάρο. Στον τοίχο τα πτυχία κρεμασμένα, εφιάλτες ανέμελων χρόνων. Χαρτιά χωρίς αντίκρισμα, υποσχέσεις για μια ζωή καλύτερη.
Μισοκαθισε η υγρή σταγόνα ,δεν βρήκε τη δύναμη ούτε κι αυτή να πάρει το δρόμο της.
Πίσω μου ένα ζευγάρι μάτια νοσταλγεί τα χαμένα περιθώρια του τετραδίου.
Οι σειρές πιασμένες όλες από μουτζούρες.
Όλα σβήστηκαν πια, μόνο κάτω- κάτω υπάρχει ένα μικρό λευκό, που κοιτάζει με απορία αυτό το γεμάτο μαύρο, που γέμισε τη σελίδα...
λοξός
loksos@gmail.com
Αναρτήσεις
