Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 24/2/2010


· Σκόνη, παντού σκόνη, μικρά σωματίδια αιωρούμενα που κουβαλούν την κληρονομιά του ολόκληρου, αλλά δεν είναι.

· Μια θύμηση μοναχά, μια αφαίρεση νοσταλγική καταφεύγει και κάνει τα τρίμματα να ενωθούν και να φτιάξουν μια υποτιθέμενη χώρα.

· Τη χώρα του επιτυχημένου του διπλανού λαμογιού που σε κοιτά με γεμισμένο στόμα. Του δικηγόρου που δηλώνει όσα και ένας υπάλληλος του βασικού. Του γιατρού με την Αράχοβα και τη Μύκονό του, με την πουράκλα και την φοράδα του, που πληρώνει φόρο όσο και ένας ξυπόλυτος δάσκαλος.

· Και εκείνου του χορτάτου του χοντρού με τη μεγάλη κοιλιά που αρέσκεται στην ανάλυση και συνεχώς φορτώνει το στόμα του με πασατέμπο.

· Πολλοί μαζεύτηκαν σ αυτή τη χώρα της διασποράς της ευφυΐας. Η κατάντια έχει φτάσει πια στα ύπατα.

· Και αυτό είναι εξαιρετικό! Ίσως το σημαντικότερο που έχει συμβεί ποτέ.

· Έχουν απογυμνωθεί τα πάντα. Τα βλέπεις όλα

· Τον ευεργέτη βιομήχανο, κλέφτη. Τον πολιτικό, αναξιόπιστο και απατεώνα. Το δημοσιογράφο διαπλεκόμενο και την κυρία των τιμών να έχει την τιμή της.

· Όλα έχουν πια μια φανερή ετικέτα. Και όσοι αγωνίζονται να αποκρύψουν με χίλιες δυο επινοήσεις το ονοματεπώνυμο τους τότε γάργαρο το γέλιο ξεχύνεται στις παρυφές του οίκτου.

· Και ενώ η απελπισιά των ημερών παίρνει διαστάσεις πανδημίας.

· Εσπέρια δημοσιεύματα του τύπου, έρχονται και παρέρχονται και φτιάχνουν την αγιογραφία του θύματος

· «Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη που μακιγιάρισε το χρέος της»

· και πιο κάτω «Η Ελλάδα στο χορό τον υποκριτών».

· C’ est un «soutien psychologique» γραφει η εφημερίδα «Le Canard enchaîné» , χαρακτηρίζοντας τοιουτοτρόπως την ερωτική στάση της Ευρώπης

· Soutien απο το soutenir που θα πει ανασηκώνω και υποστηρίζω

· Και παίζει με τις λέξεις η εφημερίδα «αλυσοδεμένη πάπια». Γιατί πάπια στα γαλλικά είναι και η εφημερίδα. Ίσως γιατί οι Γάλλοι κατάλαβαν πολύ γρήγορα ότι το να «κάνεις την πάπια» είναι μια αντίδραση προφορική και έντυπη συνάμα.

· Και δείχνει τη γριά με τα πεσμένα βυζιά να προσπαθεί να γοητεύσει με το μπούστο της την βγαλμένη απ τα σωθικά της ήπειρο.

· Και ένα σουτιέν ενισχυμένο δαντελένιο με μεταλλικά υποστηρίγματα ανασηκώνει τα μαραμένα στήθη και δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ανέγερσης του οικοδομήματος

· Γιατί η Ελλάδα δεν ζητά δάνειο, ένα πολιτικό σουτιέν αναζητά. Κι αλίμονο είναι τόσο ακριβά τα καλά υποστηρίγματα!

· Η Ελλάδα υπό κατοχην και εγκλωβισμένη σε στρατόπεδο με δοκιμαστικούς σωλήνες και κάτι πρασινοκίτρινα υγρά. Και κάποιοι μασκαράδες γραβατωμένοι μιλώντας αλαμπουρνέζικα ασελγούν πάνω στα φωνήεντα

· Και στο προσυνέδριο της Νέας Μεταπολίτευσης ο Αντώνιος ο Σαμαράς αναδεικνύεται στον μεγαλύτερο εμπνευστή γηπεδικών συνθημάτων. «Χρυσοπράσινες» λέξεις, μηδενικά νοήματα.

· «Στηρίζω τη χώρα, όχι την κυβέρνηση».

· Αντώνιε σε ακούνε και τα μικρά παιδιά. Οι εντολές είναι σαφείς. Προς όλους. Μην ενοχλείτε!

· Και στηρίζεις την κυβέρνηση Αντώνιε. Όχι τη χώρα.

· Τη χώρα θα τη στηρίξουν οι υπόλοιποι, οι παρακατιανοί.

· Θα ανασαίνουν λιγότερο Αντώνιε, Γεώργιε και όπως αλλιώς σε λένε. Και θα τη σώσουν και θα συνεχίσουν να ζουν στη μιζέρια, για να μπορείς εσύ και όλο το σύνθεμα να καθορίζετε ρητορικώς τη μοίρα τους.

· Αλλά έφτασε η ώρα να χαμηλώσει η φωνή.

· Στο ύστερο φύλλο του τετραδίου τα γράμματα μικραίνουν γιατί άλλη σελίδα δεν έχει.

· Και Ίσα ίσα χώρεσε η τελεία.

Η πίσω Πόρτα

Από εκεί που φεύγουν σκυφτοί οι μυστικοσύμβουλοι, από εκεί που καμιά φορά ξεφεύγουν και οι ικεσίες .

Μια κουρτίνα απ τον ουρανό καλύπτει το άνοιγμα και ένας βηματισμός αργός διακόπτει την εικόνα.

Η σιλουέτα ξερακιανή με το χαμόγελο του δισταγμού και της υποτέλειας.

Συνοδεύουν οι ραβδούχοι.

Σκέψεις και παραστάσεις

Επαναλήψεις των λέξεων και χτυποκάρδι.

Ταπεινωμένος ρακένδυτος και σκυφτός αναζητά την εύνοια των σκηπτροφόρων

Και το σκοτάδι πνιχτό και η μεγάλη αίθουσα παγερή.

Ο αυτοκράτορας κι ο σκλάβος.

Γονατισμένος με το κεφάλι να σούρνεται στο χαλί

Και να πονούν τα μάτια απ το σφάλισμα, να τρέμει η φωνή

Και μετά η έξοδος δειλή κι αυτή με βήματα πλάγια κι η ματιά καρφωμένη στο έδαφος

Από την πίσω Πόρτα των ανακτόρων μπαίνεις και βγαίνεις πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Σκυμμένος!

Μυογράφημα

· Συρματοπλέγματα

· Οι φρουροί με τα όπλα χιαστή. Βλέμμα προσηλωμένο.

· Στο προαύλιο φιγούρες με μονόχρωμες στολές, αγιογραφίες κολασμένων συνθέσεων, με σφραγισμένα τα χείλια περπατούν γύρω από το φράχτη.

· Μια σειρήνα λεπίδα, διασχίζει την ηρεμία και προκαλεί αναστάτωση.

· Στη γραμμή όλοι. Οι ψηλοί πίσω οι κοντοί μπροστά.

· Πλησίασε σαδιστικά κτυπώντας στον μηρό του το μαστίγιο χωρίς να κοιτά. Πέρασε τον τρόμο κατά μήκος της σειράς και στάθηκε στο ψηλότερο σκαλοπάτι

· «Εσύ», έδειξε.

· Η γυναίκα με την αποστεωμένη φιγούρα κατάλαβε.

· Έκανε ένα βήμα. Δεν κοίταξε πίσω της τα δαγκωμένα χείλια.

· Προχώρησε. Στο πλάι της δυο μαντραχαλαίοι με πηλήκια.

· Την πήγαιναν στο θάλαμο. Εκεί που δοκίμαζαν τα όρια της τρέλας.

· Της το είχαν ξανακάνει και παλιά. Ήξεραν. Είχε γεννηθεί όταν η θάλασσα αγρίευε κι όταν τα αστροπελέκια θέριζαν μικρούς φόβους.

· Μαθημένη στους ήρωες και τις ιστορίες με τα πολλά αίματα.

· Δεν την φοβόταν την τρέλα. Την κουβαλούσε στο λιγοστό κρέας της.

· Κι όταν μαζεύτηκαν τριγύρω της και την δέσαν χειροπόδαρα, γέλια σφηνώθηκαν στα αυτιά και γδυμνά μαχαίρια χάραξαν το κορμί της.

· Στεκόταν ανέκφραστη.

· Της έκλεισαν τα μάτια. Και την παραδώσανε στη σιωπή. Περίμεναν.

· Κουβαριάστηκε σφράγισε το στόμα και δεν έβγαλε άχνα.

· Η σειρήνα ξανακούστηκε.

· Το μαντίλι αφαιρέθηκε.

· Τους είδε απέναντι κάτι να σημειώνουν.

· Ήξερε ότι και αύριο θα ήταν πάλι εκεί.

· Μέχρι να βρεθούν τα όρια που έψαχναν.

loksos@gmail.com