Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 18/2/2010


· Έπεφτε το χιόνι με μανία

· Στο προαύλιο του Ελιζέ οι φρουροί αγόγγυστα σήκωναν στις πλάτες τους τις νιφάδες και στην άκρη οι μεταφορείς των ειδήσεων σχολίαζαν την αντίθεση του καιρού στις διαπραγματεύσεις.

· «Οn va sauver la Grèce»

· Θα σώσουμε την Ελλάδα

· Δήλωσε ο Γάλλος αλέκτωρ χρησιμοποιώντας σωστό χρόνο αυτή τη φορά. Τον κοντινό μέλλοντα. Άλλωστε ο μακρινός ειναι κακός για όλους και για όλα. Ακόμα και για τα προσχήματα

· Ο Σαρκοζί ήθελε οπωσδήποτε κάποιον να σώσει αυτή την εβδομάδα. Οι Γάλλοι υπήκοοι δεν έχουν μάθει να δίνουν μόνο να παίρνουν. Και το κέρασμα ξαφνιάζει. Ξεφεύγει από το καθιερωμένο της ζωης τους και εντυπωσιάζει.

· Και οι δημοσκοπήσεις στα γαλλικά ειναι δυσαρεστημένες, οι θρόνοι τρέμουν και οι ουρές στις μεγάλες πλατείες για ενα ξεροκόμματο μεγαλώνουν

· Και η φωτογραφία των δυο ηγετών στα κιόσκια των ειδήσεων με σημειολογικές αντιθέσεις

· Ανακουφισμένη η σεμνοπρέπεια και κορδωμένη η αλαζονεία

· Και στις σειρές υπερτονίζεται απ τη μια η φυσική ευγένεια του Γιώργου και απ την άλλη η προφανής δύναμη του Νικολά που ευτυχώς διαθέτει καλή μνήμη

· Στην Ελλάδα χρωστάει ένα κομμάτι απ τη ζωή του και ένα κομμάτι απ το τακούνι του. Άλλωστε η Θεσσαλονίκη με τις νύχτες της έπεισε την Σεσίλια να επανασυνδεθεί με την μεγαλοπρέπειά του.

· Και ενθυμούμενος την προέλευση του και ανατρέχοντας στα οδοφράγματα της σκέψης του κατόρθωσε και ύψωσε ενοχλητική φωνή ο κόκκινος Ντάνυ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

· Τa guelle, βούλωστο, αναφώνησε ευθαρσώς κατατροπώνοντας την γενναιοδωρία των ενδεδυμένων σωτήρων του δυτικού καρνάβαλου.

· Και μαρτυρά η σιωπή το εορταστικό των ημερών

· Τα δρομολόγια συνεχίζονται στις χειμωνιάτικες χώρες

· Και τρέχουν οι λέξεις να καλύψουν τις μακιγιαρισμένες διαδρομές κι αναλογίζεσαι το χαμένο χρόνο και τις ευκαιρίες που πέταξε η μικρή γειτονιά με τους πολυπράγμονες κατοίκους.

· Χάρηκε ο Πούτιν που είδε τον Έλληνα πρωθυπουργό. Καθισμένος ο Ρώσος στην πολυθρόνα, με την πλάτη ριγμένη προς τα πίσω, φωτογράφισε την υπεροχή της μεγάλης χούφτας

· Και οι παγωμένες μέρες θα συνεχίζονται μέχρι να περάσουμε τις εξετάσεις. Και τα θέματα είναι δυσεπίλυτα και οι διπλανοί είναι αδιάβαστοι για να αντιγράψουμε.

· Και στη χώρα της μεγάλης πολιτικής άποψης των μεγάλων καλλιτεχνών και μεγάλων αρθρογράφων, η μεγάλη αλήθεια μαγειρεύεται με καινούργια μπαχαρικά.

· Και απτόητο το χιόνι συνέχιζε να παίζει πέφτοντας στο νεκροταφείο στο Μονπαρνάς.

· Στο σπίτι του Αξελού. Σεμνη η τελετή. Ήταν όλοι εκεί. Δάσκαλοι και μαθητάδες ακόμα και η επίσημη κυβέρνηση. Λεπτομέρεια που συζητήθηκε, ίσως γιατί ο δύσκολος λόγος δεν ακούγεται πολύ τα μεσημέρια. Προτιμά το σκοτάδι.

· Και στο τελευταίο παιχνίδι του Δυσνόητου ένα φλάουτο άρχισε να μιλά. Και δεν κατάλαβε κανείς τίποτα. Μονο το χιόνι πύκνωσε δίνοντας το λευκό σκέπασμα στον αποχαιρετισμό.

· Και μια νιφάδα ξεχώρισε και κάθισε πάνω στο μαρμαρο Δεν κατάλαβε τι λέγαν οι λέξεις απλα καταλάβαινε οτι οι άλλοι ακουγαν με προσοχή.

· Σε λίγο θα μπορέσει η νύχτα να πέσει

· Οι περαστικοί θα ανοίξουν τις πόρτες και θα κρυφτούν.

· Οι φωταγωγημένοι έρημοι δρόμοι θα μπορέσουν να απολογηθούν για την πολυτέλεια τους.

· Και στην διπλανή εικόνα ένας αλητάμπουρας σπουργίτης θα αφήσει το βλέμμα του να καθηλώσει την απορία.

Μυογράφημα

· Παλιό νεοκλασικό

· Ξύλινη στρυφογυριστή σκάλα, φαγωμένο λούστρο.

· Σκαλοπάτια μαρμάρινα λερωμένα και κολόνες αρχαίου ρυθμού φαντάσματα γέρικα να στηρίζουν τις παλιές πέτρες.

· Φορούσε ένα μαύρο φόρεμα μακρύ. Στο κεφάλι ένα μαντίλι που έκρυβε τα μάτια. Η ντροπή παραμόνευε σε κάθε γωνιά.

· Ανέβηκε αργά τη σκάλα. Κάθε τρίξιμο της σανίδας και ένα βογγητό.

· Το φως χαμηλό. Αποχρώσεις του κόκκινου. Πέρασε γρήγορα το σκοτεινό διάδρομο και άνοιξε την πόρτα.

· Ένας καθρέφτης, ένα μικρό τραπέζι, μια καρέκλα, ένα παράθυρο και μια κουρτίνα χοντρή βελουδένια.

· Έβγαλε το μαντίλι. Το είδωλο μελαγχολικό. Αμυγδαλωτά μάτια μελιά με μια χαμένη σπίθα στο βάθος.

· Το φόρεμα έπεσε στην καρέκλα. Ένας πόντος φευγάτος από την πολυφορεμένη κάλτσα κράτησε το βλέμμα της για λίγο.

· Ένα μαύρο διάφανο κομπινεζόν έκρυβε τη γύμνια.

· Έβγαλε λίγο κοκκινάδι και κάλυψε τα μελανιασμένα από το κρύο χείλια. Με το δάχτυλο, λίγο χρώμα και στα μάγουλα.

· Γύρισε τη πλάτη στην πόρτα και άναψε τσιγάρο.

· Ο καπνός γέμισε τα σωθικά και ένας ξερόβηχας φώναξε.

· Γύρισε και κοίταξε το κρεβάτι. Σιδερένιο με περιτεχνήματα στο προσκεφάλι. Άσπρα σεντόνια και μαξιλαροθήκες με κίτρινες μαργαρίτες.

· Παγωμένο το δάκρυ έκανε ένα θόρυβο πέφτοντας στο μωσαϊκό.

· Η πόρτα άνοιξε. Ένα καπέλο πρώτα ύστερα ένα κεφάλι και μετά ένα σώμα. Δε γύρισε. Δεν είχε λέξεις. Ανάσες μονάχα.

· Έσβησε το τσιγάρο.

· Έβρεξε τα χείλια της με τη γλώσσα της και γύρισε.

· Πλησίασε το κρεβάτι κι ακούμπησε την Ιστορία της στο στρώμα.

· «Τα λεφτά πρώτα», ψέλλισε!

Το αλητάκι

Στο πλακόστρωτο στους μεσαιωνικούς χρόνους

Το κομμάτι της λαιμαργίας αναστατωμένο από το θόρυβο των πλαταγισμάτων των χειλέων απεσύρθη στο έδαφος

Και ο μικρός φτωχός αλητάκος καταφερτζής και λεύτερος ιχνηλάτης των δρόμων, παράτησε τα γυάλινα παράθυρα και αφέθηκε στην ικανοποίηση του αντίδωρου

Με την ανασφάλεια να ιχνογραφείται ανάμεσα στους τσιμεντένιους αρμούς η ανεπιτήδευτη ομορφάδα ποζάρει κάνοντας τη μελαγχολία να φαντάζει ιέρεια του έρωτα απογυμνωμένη.

Και στις αλλοπρόσαλλες ακινητοποιήσεις της ζωής η ιστορία εμφανίζεται στα καπηλειά με ξύλινες κούπες, γέλια και ακολασίες.

Οι ποιητές κρύφτηκαν και φανερώθηκαν οι κατασκευασμένοι να απαγγέλλουν λέξεις αγορασμένες

Και στήνεται η λευτεριά με νάζι χωρίς την απόγνωση της καθημερινότητας.

Τα αλητάκια ξέρουν καλά όταν κάθονται στα σκαλάκια μασουλώντας και ρίχνοντας τις ματιές τους ολόγυρα, ότι η ζεστασιά βρίσκεται σε κάτι μικρές φωλιές που τις λένε αγκαλιές

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 10/2/2010


· Πριν καιρό.

· Σε ένα μικρό εστιατόριο του Παρισιού.

· Στο «oinopiné» του Κώστα, απο το inopiné, το γαλλικό αναπάντεχο . Με ένα όμικρον το απρόσμενο αποκτά περισσότερη υγρασία

· Ένα πιάτο αρνάκι, ρετσίνα και λέξεις να μπερδεύουν το απρόοπτο.

· Ο Αξελός απο τη μια να περιπλέκει το νόημα κι απ την άλλη η ανάγκη των ανθρώπων να καταπιούν το δύσληπτο. Και στο διπλανό θρανίο μια παρέα Γάλλων, να αντικρίζει τις συλλαβές και να μουρμουρίζει επιφωνήματα. Έκθαμβο το κοινότοπο, εμπρός στο σκοτεινό.

· L’ homme mal compris est mort αφήνοντας το Παρίσι για μια ακόμα φορά στη μεγάλη του απορία.

· Και ενώ το παιχνίδι συνεχιζόταν και οι συγκεντρώσεις των μεγάλων γίνονταν για το καλό σου.

· Στο Ελιζέ, άλλος χάνει τη γόβα κι άλλος τη γλώσσα.

· Ο φουσκωμένος κοντός πετεινός, με την άνεση του οικοδεσπότη, εμπρός στο ξεχειλωμένο παπούτσι της γυναικείας αμερικανικής αισθαντικότητας, με στιλάκι ευρηματικό καμακιού νησιώτικης παραλίας, κοιτάζοντας το βροχερό ουρανό ξεστομίζει στα αγγλικά

· I'm sorry for the time. Η Χίλαρι πέφτει για δεύτερη φορά!

· Και ο Ανρί Γκενό που γράφει τους λόγους του αυτοκράτορα Σαρκοζί δεν είναι εκεί κοντά για να του πει πως ο καιρός και η ώρα δεν είναι το ίδιο πράγμα!

· Και τα μηχανήματα ήχου και εικόνας ανελέητα καταγράφουν το λάθος που όπως φαίνεται το πρωτόκολλο δεν μπόρεσε να συγκρατήσει.

· Άλλωστε χρόνια τώρα οι Γάλλοι για την ώρα και το καιρό έχουν μόνο μια λέξη. Le temps λοιπόν ορισμένες φορές είναι κακιά ακόμα και για τους περικλεείς.

· Και ολοσέλιδο το αφιέρωμα της «Le Monde» στον Έλληνα πρωθυπουργό. «Ο κόσμος τον κοιτάζει» «Η τύχη του ευρώ κρέμεται από τον ίδιο», τονίζοντας συν τοις άλλοις την κυριαρχία των εκλεπτυσμένων τρόπων και της φυσικής του ευγένειας. Ο Γιωργάκης της Ελλάδας μεταμορφώνεται ξαφνικά και ξεχωρίζει.

· Στην Ελλάδα των παλαιών προτύπων με τις πολλές φωνές και τα χεράκια ψηλά με τις εικόνες της ψευτομαγκιάς και της χωριατιάς με τους κατευθυνόμενους έξυπνους να επιβιώνουν από καιρού εις καιρόν, γιατί είχαν ευγλωττία και καλή κίνηση.

· Τοιουτοτρόπως λοιπόν ο Γεώργιος, έγινε Γιωργάκης και ο Κωστάκης, Κωνσταντίνος.

· Και οι ηλίθιοι μασουλώντας το σερβιρισμένο, ξεροκαταπίνουν και ταυτοχρόνως βλαστημούν γιατί γεννήθηκαν μια καθημερινή και ενώ οι νεράιδες εβοσκούσαν στην πλαϊνή αίθουσα.

· Τηλεκλυτός, όμορφη λέξη, διάσημη, περιώνυμη και ξακουσμένη από μακριά. Με την σύνθεση να δίνει τα ρέστα της και την αφαίρεση να δημιουργεί συνειρμούς

· Αχ αυτή η απόχρωση των ειδήσεων αφήνει μια πίκρα στον ουρανίσκο και τα πρόσωπα μια αδιαφορία ανησυχητική.

· Όλα εξαρτώνται πλέον από το τίμιο, μπαλωμένο κι αθώο μου σώβρακο.

· Στολισμένοι, επίσημοι και μεγαλοπρεπείς, όλων των πόλεων, κωμοπόλεων, χωρίων κοιλάδων, κάμπων και βουνών της μικράς αυτής επικράτειας με την τεραστία ακτογραμμή, δώστε και σώστε. Θα σας δείξει και η τηλεόραση με τις πολυτελείς σας ενδυμασίες να περιφέρεστε με ύφος βαρυπρεπούς Αγίου και να σκορπίζετε την ευτυχία υπέρ της σωτηρίας των ψυχών και κυρίως των σωμάτων.

· Καλείται επίσης επειγόντως και εκείνος ο μικρός να παραδώσει την τελευταία μπουκιά που βρήκε στο αδειανό πιάτο με τα αποφάγια, υπέρ πίστεως και Πατρίδος.

· Και μεγαλώνουν οι ουρές στις μεγάλες πόρτες με τα ανέκφραστα πρόσωπα της ταυτότητας, να κομπιάζουν μοναχά μια λέξη

· «Λυπάμαι»

Μυογράφημα

· «Περάστε παρακαλώ»

· Ξάπλωσε. Άπλωσε το χέρι σε μια κρύα σιδερένια υποδοχή. Έριχνε κλεφτές φοβισμένες ματιές στην γυρισμένη πλάτη με τη λευκή μπλούζα.

· Ένα λάστιχο σφίχτηκε στο μπράτσο . Το αίμα μαζεύτηκε. Οι φλέβες σηκώθηκαν. Αγρίεψε το κορμί.

· Απόμεινε να κοιτά μια το αδιάφορο λευκό, μια την εξογκωμένη επιφάνεια του χεριού του.

· Η βελόνα λεπτή με μια μεγάλη τρύπα στην άκρη, δυσανάλογη με την κομψότητα της σιλουέτας της.

· Το πρόσωπο της άσπρης μπλούζας ανέκφραστο. Σκληρά χαρακτηριστικά. Τον πλησίασε. Χωρίς οίκτο έσκυψε Με ένα μικρό βαμβάκι ποτισμένο με οινόπνευμα καθάρισε το σημείο. Η σύριγγα καρφώθηκε. Το αίμα ξεπετάχτηκε. Άρχισε να γεμίζει το πλαστικό σωληνάκι και να καταλήγει στην άκρη σε μια σακούλα που δεν έγραφε όνομα.

· Κοίταξε για λίγο τη διαδρομή του κόκκινου. Έκλεισε τα μάτια και περίμενε.

· Φοβόταν τις βελόνες από μικρός. Όταν τον πήγαινε η μαμά του για την ένεση δεν ήξερε ότι αυτό θα συνεχιζόταν κι όταν μεγάλωνε.

· Αυτές τις μέρες πονούσε πολύ είχε στενοχωρηθεί και με τη μικρή. Δεν πήγαινε καλά στο σχολείο. Ήθελε ιδιαίτερα. Κι ο μικρός ζητούσε εκείνη τη φανέλα του θρύλου. Ήταν και εκείνο το δάνειο.

· Γαλήνεψε, μια ζεστασιά έφτασε μέχρι το μυαλό, όταν πετάχτηκε μπροστά του εκείνη η παλιά ρόδα που ‘χε για παιχνίδι

· «Τελειώσαμε»

· Κατέβασε το μανίκι έκλεισε την πόρτα συλλάβισε λίγα βήματα και χάθηκε αφήνοντας πίσω του μια πλαστική σακούλα δίχως όνομα και γεμάτη αίμα.

Αίνιγμα

Δυσεξήγητο το φως όταν προσπαθεί να περισώσει την αξιοπρέπειά του

Πυκνωμένα τα κλαδιά αφορίζουν την κατανόηση και οι στέγες ανασηκώνουν την σκοτεινιά τους για να ακουμπήσουν στις καταλήξεις των χρωματισμών.

Δυσδιάκριτες οι εκφράσεις της κρυμμένης γλώσσας και ανήμπορο το κανονισμένο να προκαλέσει απορία.

Στις μικρές χώρες γεννιούνται τα ακατάληπτα και στις μεγάλες αναγνωρίζονται.

Στους μικρούς ύπνους βασιλεύει το όνειρο και στους μεγάλους η αθανασία

Οι αινιγματικές σκέψεις δεύτερη είδηση και πρωτοσέλιδα τα κοινότοπα.

Και στα στερεώματα τρίβει τα χέρια του ο Ζαν Πολ για τη συνέχεια των φράσεων

Και ένα μοβ αλαζονικό διαπερνά το φράχτη και ιχνογραφεί το μεγαλείο της αφαίρεσης κάνοντας τους συγγραφείς των λευκών σελίδων να μοιρολογούν για την κατάντια τους.

Με χαμηλωμένους τους οφθαλμούς λοξοδρόμησε η σκέψη και ζωντάνεψε την ανάμνηση

Στο απερίγραπτο φρόντισε το φως, να αγιογραφήσει το φευγιό του δύσφραστου

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 4/2/2010


· Προαναφώνημα!

· Έτσι λοιπόν είχε η υπόθεση

· Ο Ντε Βιλπάν ήταν πρωθυπουργός με πρόεδρο το Σιράκ και το Σαρκοζί υπουργό εσωτερικών. Και οι δυο αγαπούσαν τρελά εκείνη την πλανεύτρα με τα μεγάλα μάτια. Εξουσία τη λέγαν οι στερημένοι. Προεδρία οι χορτάτοι.

· Ο Ντε Βιλπάν είναι ακριβώς όπως δεν είναι ο Σαρκοζί. Ψηλός, όμορφος, με φοβερές σπουδές, από καλή οικογένεια, κολλητός του Σιράκ και συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή κυρίως το Ναπολέοντα.

· Άρα ο κοντός τον μισεί.

· Με την υπόθεση Κλιάρστριμ, ο Σαρκοζί πίστεψε ότι χτύπησε την αχίλλειο πτέρνα του Ντε Βιλπάν, εξαφανίζοντάς τον από την πολιτική ζωή και κυρίως από τη δυνατότητα να είναι υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας το 2012

· Η υπόθεση αυτή αφορά κάποιες λίστες με ονόματα Γάλλων που έβγαζαν χρήματα στο εξωτερικό. Μέσα σ' αυτά ήταν και το όνομα του Σαρκοζι . Από λάθος!

· Ο Γάλλος πρόεδρος σε μια συνέντευξη το φθινόπωρο λαλώντας ως μεγαλοπρεπής πετεινός φωτογράφησε τον ένοχο

· Έγινε χαμός, τον κατηγόρησαν πως προδικάζει το αποτέλεσμα και επηρεάζει τους δικαστές

· Η τελική απόφαση βγήκε τη μέρα των γενεθλίων του Σαρκοζί Ο Ντε Βιλπαν αθωώθηκε πανηγυρικά, δηλώνοντας ότι η δικαιοσύνη υπερίσχυσε της πολιτικής.

· Αντιθέτως η Μεγαλειότητα της ακροστασίας, μην περιμένοντας αυτήν την εξέλιξη, δήλωσε, πως σέβεται την απόφαση και δεν θα ασκήσει το δικαίωμα της εφέσεως

· Αλλά εισαγγελείς και δικαστάδες, υπογείως υποκινούμενοι, απ ότι λένε οι κακές γλώσσες, από τον βραχύσωμο, θα ξαναδιαβάσουν τα κείμενα.

· Γιατί ο αυτοκράτωρ είναι ο κοντός και κανείς άλλος!

· Όσο για το κτήριο της Σεβινί στο Μαρέ είναι, the place to be, όπως είναι η ελληνική απόδοση του «ιδανικού μέρους», για τους εραστές της κατακαημένης γλώσσας Η κατάληψη συνεχίζεται και όλος ο καλός πολιτικός κόσμος περνάει από κει, όχι τόσο για να συμπαρασταθεί, αλλά για να γίνει μέρος της επικαιρότητας

· Και ενώ συνέχιζα να απασχολώ το νου μου με τις απίστευτες ιστορίες των κραταρχών, μου ήρθε στο νου μια φράση της γιαγιάς της Κυριακούλας, όταν έβγαινε η ξαδέρφη μου στο δρόμο.

· «Άλλαξες βρακί μάτια μου». Και τότε μικρός, πίστευα ότι εξυμνούσε την καθαριότητα. Τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα ότι εξυμνούσε τις συνευρέσεις των αισθήσεων.

· Κι αυτός ο Σαμαράς τι ξεπατικωτούρα είναι. Ασύλληπτο! «Δεν χρωστάω σε κανέναν και τίποτα». Δε γίνεσαι πρωθυπουργός βρε Αντώνιε αναμασώντας τις ίδιες φράσεις με τον Γεώργιο. Περνά ο καιρός, περνούν κι οι μέλισσες παραδίπλα.

· Δεν χρωστά ο ένας δε χρωστά ο άλλος. Μόνο εγώ χρωστώ παντού και ολούθε. Ουδείς μεγαλοσχήμων!

· «Τυχερή η Ελλάδα που έχει έναν πρωθυπουργό αφοσιωμένο», αναφέρει ο Αμερικανός νομπελίστας Στίγκλιτς. Και απορώ γιατί, είμαι τυχερός με την εφαρμογή του αυτονόητου. Ίσως γιατί δεν εφαρμόζεται ποτέ!

· Κατά τα άλλα την έκλεψε την παράσταση ο Παπανδρέου και όπως έχουν διαμορφωθεί τα σφυρίγματα θα παίρνει το πρωτάθλημα για πολλά χρόνια.

· Επίρρημα!

· Και ενώ ο Ήλιος έπαιζε κι ο κόσμος καιγόταν, η μισή Ελλάδα ασχολείται με τις διακοπές των δεσμών και η άλλη μισή με τίποτα. Είναι να τραβάς ό,τι μπορεί να ξεχωρίσει.

· Μεσημέρια και Άγιος ο θεός

· Κι εκείνη η θύελλα που περιμένω μέρες τώρα να έρθει, ακόμα να φανεί. Κάπου θα κοντοστάθηκε μονολόγησα, αφήνοντας τη σκέψη μου να ασελγήσει, συλλογιζόμενος εκείνη την κρυμμένη ξανθιά μπούκλα!

Μυογράφημα

· Έπιασα τις φωνές από το απέναντι μπαλκόνι.

· Εκείνη ευτραφής και τσαχπίνα φορούσε ένα διάφανο λευκο και άφηνε τις δίπλες της να πέσουν και να κάνουν πλισέ το απέριττο. Εκείνος μουστακαλής άπλυτος με κοιλιά που έκρυβε το λουρί και μια οδοντογλυφίδα στο στόμα

· Στο σαλόνι. Μια σιδερώστρα μια λεκάνη με σώβρακα σεντόνια και κάτι κιλότες σατέν με άστρα και φεγγάρια για να φτιάχνουν τη φαντασίωση μετά το βραδινό κατσικάκι με πατάτες στο φούρνο

· Στο πλάι ένα σκρίνιο. Μια φωτογραφία με μια καρδιά και μέσα το αρσενικό. Ενθύμιο από το στρατό. Παράσημο βαρβατίλας της εθνικής οδού.

· Απέναντι η τηλεόραση, οθόνη γίγαντας, να μεγαλώνουν οι εκπομπές να νιώθεις ότι είσαι μέσα. Να αναπνέεις με την οικοδέσποινα να αναστενάζεις με τον πόνο της.

· Σίδερο, μάσημα της οδοντογλυφίδας και επιφωνήματα. Απόηχοι εντυπώσεων

· Κάτι ρεψίματα αναστεναγμοί από το αρσενικό προκαλούν μάλλον την αδιαφορία στην τροφαντή που προσηλωμένη μια στα ρούχα, μια στο κουτί αναλίσκεται σε μορφασμούς αναλυτικούς για την ζωή της διπλανής παρουσιάστριας.

· Εικονική ορθογώνια πραγματικότητα μέσα στις εποχές της ανάπτυξης των τηλεοπτικών ιδεών.

· Και στα περίπτερα αναρτημένοι τίτλοι προσέγγισης, εικόνες πρωτοσέλιδες των τραγικών γεγονότων που διαδραματίσθηκαν σε κάποια πολυτελή βίλα, με πισίνα και κάμποσα εκατομμύρια.

· «Μου έφαγες τη ζωή, χαμένη πήγα», στριγγλίζει η χοντρή την ώρα που το σίδερο έκαιγε την μανταρισμένη κάλτσα.

· Η οδοντογλυφίδα πετάχτηκε, ένα άι σιχτίρ ακούστηκε

· Και στην οθόνη άρχισαν οι διαφημίσεις της όμορφης ζωής που διατρέχουμε.

Υπόλοιπο αισθήσεων

Πράσινο μήλο

Δαγκωμένο μήλο

Και η απουσία βιαστική φρόντισε το πέταμα στο άδειο σιντριβάνι της μεγάλης πόλης

Πιο πέρα δυο αποτσίγαρα ενισχύουν την παρακαταθήκη της στιγμής

Και μια Δανάη δεν περιμένει πια τη βροχή από το σκέπασμα του ουρανού

Γιατί οι μεταμορφώσεις του απρόσμενου είναι οι χρυσές σταγόνες που κάνουν το νου να σφαδάζει από τον πόνο

Απουσία του σώματος

Ενέχυρο αφήσαν οι αισθήσεις τη γεύση και απομονώθηκαν

Και το υπόλοιπο της διαδικασίας μοναχικό καταγίνεται καταρρακωμένο στο έδαφος

Και ο όφις ο κατηραμένος, των πειρασμών η μεταμφίεση, ανοίγει την πόρτα της σημαντικότητας των πεταμένων σημείων

Στο τσιμέντο εκεί που περιφέρεται η οδύνη των αχθοφόρων των σωμάτων του περιττού

Και ενώ στο απέναντι παγκάκι στην άκρη της πλατείας ένας Δίας γυροφέρνει τα ζωηρά μάτια του εφήμερου, ντύνοντας το σύννεφο με ένα χαμόγελο χρυσής βροχής

loksos@gmail.com