λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 19/11/2009

· Ο θόρυβος της βροχής είναι μονότονος, δεν υπόσχεται τίποτα και μόνο το χώμα σφαδάζει απ’ το μαστίγωμα απολαμβάνοντας στην αρχή την ευχαρίστηση της υποδοχής. Μετά ο πόνος γίνεται όριο αξεπέραστο με μισόκλειστα μάτια!

· Πολιτική πράξη η συνεύρεση των αισθήσεων των νοημάτων και των συμπερασμάτων. Εξαρτάται από το πόσο δυνατή είναι η βροχή και πόσο μεγάλες είναι οι σταγόνες. Το παραμύθι είναι να διατηρείς τη μυθολογία στα όρια της γραμμής ούτως ώστε, ασθμαίνουσες οι ανάσες να συγκρατήσουν τη μαγεία του πρώτου στίχου της ματιάς.

· Κάπως έτσι μ αυτή τη σειρά ήρθαν οι πρώτες σκέψεις στην ανταλλαγή των επιδιώξεων των εραστών. Άλλος συνευρίσκεται για την αυτοκρατορία της στιγμής κι άλλος για να καταλαγιάσει τα ένστικτα του. Έτσι λειτουργούν οι αισθήσεις με το δικό τους μυαλό.

· Η πολιτική είναι μια απεριόριστη κλίνη! Άλλος κλίνει προς τα αριστερά άλλος προς τα δεξιά κι άλλος ούτε κλίνει ούτε κλείνει καμιά εξώθυρα ούτε κανένα παραπόρτι.

· Και φτάσαμε κοντά στην επιλογή κι αναστενάζοντας από την απεραντοσύνη της υγρασίας βλέποντας την ανάσα να κατευθύνεται ερμηνεύοντας συζητώντας και σημειώνοντας μισοκλείνεις τα βλέφαρα και αγναντεύεις απέναντι

· Η Ντόρα, γυναίκα ψηλή, κυρίαρχο επώνυμο, με παρουσιαστικό το οποίο συγκεντρώνει δυσάρεστες αναμνήσεις λόγω της ομοιότητός της με παλαιοντολογικά ευρήματα, εμφανίζεται στην αρχή ως η μοναδική λύση, το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την επικράτηση. Παρ’ όλα αυτά διδασκόμενη από τα λάθη των πολιτικών της αντιπάλων, πάντα κρατούσε κλάδο ελαίας και τον κούναγε μια από εδώ και μια από εκεί για να προσκαλέσει κοντά της τους πληγωμένους. Κι οι πληγωμένοι ήταν πολλοί! Κι οι δεύτεροι, αυτοί που καθορίζουν όμως την διαδικασία, περίμεναν μετρώντας στα δάχτυλα τους τις αυριανές συνέπειες

· Τον ήθελε το διπλωμάτη κοντά της αλλά εκείνος ήθελε τον Αντώνη, οχι γιατί τον ηγάπησε, αλλά επειδή μπορούσε με τη μελίρρυτη ρητορική δεινότητα που διέθετε να τον μπερδέψει και να μπορέσει τοιουτοτρόπως να του αρπάξει ότι θα είχε απομείνει από το μισοτελειωμένο κόκαλο. Και ο Αντώνης ήθελε να γίνει Καραμανλής στη θέση του βεζίρη αλλά αυτή η φωνή με εκείνο το κρώξιμο στα υψηλά σημεία των ήχων δε θύμιζε τίποτα από τη φωνάρα του τελευταίου προτύπου και ούτε εκείνη η προσπάθεια προς μίμηση των κινήσεων τού πρώην, έφερναν αποτελέσματα επιρροής γιατί μοιάζαν με κουνήματα ξένου σώματος.

· Έτσι λοιπόν φτάσαμε ως εδώ και ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω συλλογιστήκαμε τον ορισμό της ταπεινότητας. Και να η μορφή του οσίου με την απίστευτη εικόνα της ευγένειας που σου τσακίζει τα οστά, τους οφθαλμούς τους υγρούς, το παιδί της διπλανής πόρτας με τους φίλους και τον κανέναν εχθρό. Τον αγαπημένο της βάσης, το παλιόφιλο που τον είχαν βάλει κάποτε στη ναφθαλίνη και τον διατήρησαν για να ορίζει τώρα το αποτέλεσμα. Και καθώς η σκέψη περιτριγύριζε το πρόσωπο ορίσθηκε η μπίλια έκανε ένα τερτίπι και κάθισε στον Άρη. «Ο Άρης βγάζει αρχηγό», μου ψιθύρισε η βροχή ετούτο το πρωινό περπατώντας στο πλακόστρωτο της εσπέριας πλατείας.

· Και «η κίνηση του ελεύθερου πολίτη» απέδωσε μεν το μέγιστο της επικοινωνίας, αλλά δε ξέρω, σπάνια η βροχή όταν μουρμουρίζει να κάνει λάθος

· Κι απόμειναν λίγες μέρες να ξεκαθαρίσει το τοπίο να μπουν τα έπιπλα στο σαλόνι να βάλουμε κουρτίνες και μετά οι μικρολεπτομέρειες που θέλουν το χρόνο τους.

· Γιατί οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τα σπίτια να ξεχωρίζουν!

Μπλιμ μπλομ

Αμπεμπαμπλομ του κιθεμπλομ αμπεμπαμπλομ μπλιμ μπλομ! Βγαίνει ο Δημητράκης από εδώ βγαίνει κι Αρούλης από την άλλη.

«Διαλέξτε τώρα απο έναν συμπαίκτη» λέει γλυκά ο Κωστάκης που πήγαινε στο γυμνάσιο και τον είχαν βάλει να φυλάει τα παιδιά. «Να διαλέτσω εγώ πλώτος?» λέει ο Δημητράκης! «διάλετσε» λέει ο Αρούλης, κοιτώντας ντροπαλά

«Θα πάλω τον Αντώνη».

«Κι εσύ Αρούλη πάρε την Ντόρα» υποδεικνύει βαριεστημένα το γυμνασιόπαιδο. Κοιτάζει ο Αρούλης την ψηλή και τι να κάνει, για να μη παίξει μοναχός του απλώνει το χέρι. Το αρπάζει αυτή που είχε και πρόωρη ανάπτυξη κι άρχισε το παιχνίδι.

Τους πέταξε μια μπάλα μπλε ο Κωστάκης κάθισε στην άκρη, έβγαλε από το σακίδιο ένα σάντουιτς με λουκάνικα κι άρχισε να καταπίνει, αδιαφορώντας, αλλά και ανυπομονώντας να περάσει η ώρα και να τελειώσει αυτό το βαρετό για την ηλικία του παιχνίδι!

Μυογράφημα

· Απουσία του χρώματος το λευκό, ταιριάζει απίστευτα με δυο γυμνά πόδια μια αμμουδιά και ένα αεράκι. Το λίκνισμα της μικρής φωτιάς στην άκρη και ένα αργό βασανιστικό περπάτημα που κάνει την αναμονή να προσπερνά τις άλλες ανάγκες. Με περίσσια υποταγή, με καρφωμένα τα μάτια στη μεγάλη στιγμή, αφήνεσαι στη κοινοτοπία των σκέψεων και απολαμβάνεις τις δραπετεύσεις των ονείρων

· Ποικιλότροπο το κάλεσμα των αντιθέσεων και φοβερή κραυγή ο αναστεναγμός

· Μεγάλοι οι μικροί αλήτες που φτιάξαν τα οράματα μεγάλες και οι μακρινές αναμνήσεις

· Τώρα τα υπόλοιπα των αναζητήσεων κρύφτηκαν στις ντουλάπες, οι μεγάλοι μικροί αλήτες έγιναν μικροί μεγάλοι άνθρωποι αλυσοδεμένοι. Πήραν θέσεις, πήραν αξιώματα, ξέχασαν στις γωνιές τα συνθήματα, γίναν ένα με αυτό που μισούσαν

· Οι μεγάλοι μικροί αλήτες είναι ίδιοι σε όλες τις εποχές, μόνο που οι εποχές αλλάζουν, έχουν άλλες προσμονές κι άλλους ορισμούς.

· Έτσι είναι η ζωή, πάντα ο μικρός γίνεται μεγάλος, ο αλήτης γίνεται άνθρωπος και η ρόδα γυρίζει και τσαλαπατά τα ψίχουλα που αντιδρούν στα γυαλιστερά δόντια.

· Τα νοήματα χάθηκαν, ζωή χωρίς συννεφάκια και βαρκούλες, καΐκια και γλάρους τα πρότυπα δε φοράνε πια το μπερέ και μόνο το αξύριστο ύφος απόμεινε, αποστάτης κι αυτό ενός χαμένου απεικονίσματος.

· Και ψάχνεις ανθρώπους να πιάσουν το χέρι του μεγάλου μικρού αλήτη, να ανάψουν φωτιά στο φιτίλι του μυαλού, να ξεφύγει η ανάσα, να φτάσει ψηλά, να φτιάξει ένα όνειρο γιορτινό, καινούργιο, χωρίς σουβλάκια, λουκάνικα και μπάντες.

· Ένα μεγάλο μικρό αλήτικο όνειρο!

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 12/11/2009

· Ουρανός με κάποια σύννεφα αλλοπρόσαλλων σχημάτων. Στο Παρίσι της μυθολογίας των χρωμάτων των ονειρικών παραληρημάτων των μεγάλων δρόμων αλλά και του σκούρου ουρανού οι ανάσες έχουν μια υγρασία πρωτόγνωρη

· Στους προλόγους είναι όμορφο να αφήνεις τη σκέψη να κάνει ό,τι θέλει

· Και Στο συνέδριο τα σώματα αραδιασμένα στις συντεταγμένες καρέκλες αφομοιώνουν τα λογύδρια βαριεστημένα.

· Οι επιμένοντες πετούν τις λέξεις με μεγάλη προσοχή αλλά καμιά φορά ο παρορμητισμός των συλλαβών και το μυστικό νόημα ξεγελά ακόμα και την πιο καλή διάθεση

· «Ένας πολίτης αρκεί να είναι νόμιμος, ένας πολιτικός εκτός από νόμιμος οφείλει να είναι και ηθικός και ακέραιος» αποφαίνεται ο κύριος Σαμαράς και τινάζει την μπάνκα στον αέρα! Κάτι μου θυμίζει το ρηθέν και αντιλαμβάνομαι την κοινωνία που θέλει ο ολίγα υποσχόμενος ηγέτης. Και χαριεντίζονται τα σύμφωνα και τα φωνήεντα κρύβουν με τις παλάμες τους τις μακρόσυρτες καταλήξεις της φωνής

· και ετάχθη η απουσία υπέρ του Σαμαρά και γελά ο πάγκαλλος με τρέλα

· Και ο κ. Ψωμιάδης ο Γ’ με την χαρακτηριστική άνεση του πολιτικάντη της εποχής των τελάληδων διατρανώνει την πραμάτεια του λέγοντας αλήθειες που δεν μπορεί να κρύψει ο παρορμητισμός αλλά στο κατόπιν γυαλιστερή η γλώσσα σκουπίζει τον κύριο υπαίτιο της κατάντιας.

· «Κάποιοι σ αυτήν την αίθουσα απεδειχθησαν γραφικοί, ανίκανοι, άκαπνοι, αδιάφοροι, τραγικοί αφού μας έφεραν σ αυτήν την κατάσταση. Λάθος νοοτροπίες, αλαζονικές συμπεριφορές, προσωπικές διαδρομές, λάθος άνθρωποι κατάχρηση εμπιστοσύνης, κλειστές πόρτες, κατεβασμένα τηλέφωνα, κακή επικοινωνιακή πολιτική. Η Ν.Δ θύμιζε καμαρίλα»

· Λέξεις κλειδιά που δείχνουν απροκάλυπτα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και φανερώνουν χωρίς φρου φρου κι αρώματα την άποψη όλων σχεδόν των συμμετεχόντων στο μεγάλο συνέδριο. Αλλά ποιος να την πει είναι όλοι αλυσοδεμένοι στο άρμα του επωνύμου λες και η κοινή γνώμη δεν αντιλαμβάνεται την απογύμνωση της αληθείας.

· Και μετά έρχεται και το «Αστέρι του βορρά» να φτιάξει την επιθυμία για χοντρό ξεκάρδισμα

· Καμαρίλα μια σταλιά δυο επί τρία τραγουδώ και μειδιώ και ανακατεύω τις σκέψεις μου και παραμιλώ πως είναι δυνατόν ένας λαός να παρασύρεται στα σοκάκια της απουσίας της αισθητικής, τόσο πολύ!

· Βαριέται το σύμπαν σ αυτή την συγκέντρωση εκλογής εκπροσώπου. Φεύγουν όλοι. Άλλος για μια μερίδα κεφτέδες, άλλος για να κάνει κανένα ψιθυριστό ραντεβού κι άλλος για κανένα τηλεφώνημα σε κανέναν ισχυρό παράγοντα

· Η Νέα Γρίπη προ των πυλών, αρχίζει ο εμβολιασμός αλλά το φάρμακο δεν πιάνει, μόνο φαρμάκια συγκεκαλυμμένα εκτοξεύονται γλυκά για να ωραιοποιήσουν το κακάσχημο.

· Κι εκείνη η Ντόρα, αυτή η προσπάθεια να γίνει γλυκεία ενωτική και προπαντός καραμανλική αποτελεί ένα αξιοσημείωτο επικοινωνιακό τέχνασμα που είναι σίγουρο ότι θα επιφέρει πολλές επιβαρύνσεις στον ψυχολογικό της κόσμο. Ίσως κάποια κατάθλιψη! Τη Νέα Κατάθλιψη!

· Πετάχτηκε και η μεγάλη ηγέτης της αριστεράς να πει τη γνώμη της με το ύφος εκείνο της γυναικός που ξεφύτρωσε από την συνέλευση, τότε. με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Τι τείχος είναι αυτό απροσπέλαστο σ αυτήν την εκδήλωση των σκέψεων

· Θέλω να βρέξει να βρέξει πολύ να τρέχει το νερό να φτιάξει και μια βαρκούλα ο μυξιάρης μικρός να τη βάλει στο αυλάκι να σκουπίσει με το μανίκι του τα μάτια του να καθίσει στο πεζοδρόμιο και να χαζέψει το λίκνισμα του χαρτιού πάνω στο νερό

· Μικρά κουτσουράκια γεμίζουν τις λακκούβες του δρόμου αλλά έχω μια χαρά σε λίγες μέρες θα έχει αρχηγό η παράταξη και τότε. Ε τότε όλα θα είναι μια χαρά

· Σε ετούτη την κοινωνία

Το αστέρι της καμαρίλας

Τι όνειρο κι αυτό! Ένα καπέλο πράσινο μυτερό που στις άκρες του έχει πολλές μπαλίτσες κόκκινες κίτρινες μπλε σα κεφτεδάκια. Πουκαμίσα παρδαλή και ένα παντελόνι μπλε με χιλιάδες αστράκια να ‘ναι πάνω σε ένα ουρανό κι ένα συννεφάκι χοντρούλικο με φουσκωμένα μάγουλα και νυσταγμένα ματάκια, παπουτσάκια μοβ με κορδονάκια μαύρα και ένας γάιδαρος με πεσμένα αυτιά να ακολουθεί απο πίσω με μάτια γεμάτα τσίμπλες από την κούραση. Κάνω μια και τι να δω. Ο Καραμανλής ντυμένος έτσι και πιο πίσω ακόμα κι απ το τετράποδο το αγαθό, ένας τροβαδούρος ονόματι Ψωμιάδης εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος με τρίχορδο μπουζούκι να τραγουδά στους ρυθμούς της εποχής μπαλάντες αλλοτινών καιρών

Ωραία χρώματα, όμορφο πανηγύρι και στο βάθος ένα αστέρι που δεν ήταν της Βηθλεέμ αλλά του βορρά να σιγοντάρει στην αισθητική του τοπίου

Μυογράφημα

· Γαρίφαλα σύμβολα, γεμάτα με πληγές που δεν κλείνουν. Μαζεμένοι ήταν, απέναντι από το κόκκινο λουλούδι που μεγάλωσε όλη τη φωτιά των ονειροπόλων όταν σιγόκαιγε και την έκανε ορμή τραγούδι και όραμα.

· Τα χρόνια πέρασαν τα γαρίφαλο έμεινε στη σκέψη αγιοποιήθηκε ερμήνευσε τους αγώνες και για μερικούς έγινε επαναστατικό σημάδι και όνειρο ανεκπλήρωτο.

· Για άλλους, ακόμα και σήμερα, είναι απλώς ένα λουλούδι, κόκκινο μερικές φορές και άλλοτε λευκό, όταν οι συνθήκες αφορίζουν το έντονο της χρωματικής διαφοράς

· Ντουβάρια πέσανε γίναν σουβενίρ κι απομένουν οι εγχώριοι τοίχοι να ερμηνεύουν με το αλάθητο που έχει πάντα η οπισθοδρόμηση τους ήλιους τα φεγγάρια και τις θάλασσες

· Μια αναπνοή βαθιά να ξεφύγεις λιγάκι από το αλλόκοτο που σου προξενεί το μπαγιάτικο

· Έξω μια γριά μάζεψε μερικά κόκαλα τα έβαλε σε ένα κουτί και τα φύλαξε. Άνοιξε ένα βιβλίο, σε μια σελίδα ένα ξεραμένο λουλούδι κι από κάτω ένας λεκές κίτρινος που έκρυβε μια χρονολογία

· Άφησε ενα δάκρυ πάνω στο κουτί έριξε το λουλούδι συντροφιά στα κόκαλα, το σκέπασε με ένα κόκκινο πανί και το έκρυψε

· Το δάκρυ της μάνας το ξεραμένο λουλούδι σε ενα κουτί ψάχναν τη συντροφιά. Τη βρήκαν μετά από χρόνια και γίναν αγκαλιά τα λουλούδια και φτιάξαν δρόμους, απέραντους δρόμους και ελπίδες. Κι απομένει το ερωτηματικό να σεργιανίζει στις συνοικίες για να βρει την απάντηση.

· Ίσως μες το κουτί μαζί με το δάκρυ να είναι κι αυτή

· και να κρύβεται

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 28/102009

· Πολλά φύλλα στο τέλος του φθινοπώρου πεσμένα υγρά και σχηματισμένα κι από κάτω μικρές μαμούνες απολαμβάνουν την τρυφερότητα της ζεστής ποτισμένης γης

· Κι οι απεγνωσμένοι ξεφεύγουν με όλα τα μέσα από τις άκρες των χωμάτων για να ακουμπήσουν ένα μικρό παξιμάδι με κάποια ελιά ζαρωμένη και μια τομάτα, ανακούφιση στη δίψα

· Και στην Παγανή της Λέσβου στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως μεταναστών μια ακόμα πρόταση διά στόματος κ. Βούγια με κάνει και σφίγγομαι ακόμα περισσότερο. «Συγγνώμη για το έλλειμμα ανθρωπιάς σε αυτή την αποθήκη ψυχών, όπου η κόλαση του Δάντη ωχριά μπροστά της».

· Μια από τις αμέτρητες συγγνώμες που θα ακουστούν για να περιορίσουν τα όρια των ευθυνών των καινούργιων διαχειριστών της οικοδομής. Σε λίγο θα συνηθίσουμε τη λέξη και τα αποτελέσματά της θα καταστούν ερμηνεύματα ταυτοποιημένα με την έννοια της γραφικότητας. Η κρυμμένη «αποθήκη» που ξαφνικά εμφανίστηκε μετά τις εκλογές για να ζωγραφίσει την κόλαση προκαλεί αγανάκτηση και το συγγνώμη δεν σκιαγραφεί την αθωότητα του πράσινου, αλλά απλώς την συνενοχή

· Μένουμε άφωνοι με την έκθεση των απόψεων. Κατηγορούμενος ο κ. Καστανίδης γιατί η σύζυγος του ειχε συνυπογράψει τυπωμένο πόνημα μαζι με τον νυν επιλεγμένο γενικό γραμματέα κύριο Δημήτραινα. Πέραν του συμβολικού χαρακτήρoς των βιογραφικών δεν ειναι δυνατόν να μην έχει την πρώτη άποψη ο υπεύθυνος υπουργός

· Η κατάργηση του αυτονόητου στη χώρα του παραλόγου. Οι γενικοί γραμματείς δεν είναι υπάλληλοι πολυεθνικών. Και η άσκηση πολιτικής δεν γίνεται με μοναδικό προσόν το τυπικό των πτυχίων Όπου να είσαι θα αρχίσουν και οι ενστάσεις και οι προσφυγές. Θα γελάσουν και τα κατσίκια όλων των χρωμάτων

· Και τα θύματα της «πρακτικής εξάσκησης» ή αλλιώς στην μητρική γλώσσα stage εκμεταλλευόμενα την ανυπαρξία του κράτους και κάθε ιδέας αξιοκρατικού μηχανισμού έδεσαν την απόγνωση τους στην μικρή καρεκλίτσα που τους προσέφερε ο εκάστοτε πολιτικός για να ενισχύσει τη μεγάλη δική του καρέκλα. Μια αμφίδρομη πονηράδα χαρακτηριστικό του μικρού χώματος που πατάμε της αναξιοπιστίας της αναξιοκρατίας και της κατάντιας.

· Και ο εξασκούμενος η αλλιώς Stagiaire φωνασκεί αλλά δεν πείθει ίσως γιατί είναι γνωστή πλέον οι προσωπογραφία του μασκαρέματος ένθεν κακείθεν

· Θόρυβος! Φάγαμε τη σφαλιάρα από τους κουτόφραγκους γιατί ο έξυπνος και «άλλη φάση» περιώνυμος ελληναράς έκανε τις μαγκιές του παίζοντας με την καλοπιστία των ηλιθίων

· Και ο κ. Παπακωσταντίνου ενδεδυμένος με το κοστούμι της διαφορετικότητας θέλησε να πείσει αλλά έφαγε κρύο χυλό καταπίνοντας απνευστί τις μεγάλες του φιλοδοξίες. «Δεν σας εμπιστευόμαστε» είναι το επιμύθιον. Και πως να εμπιστευθείς ένα κατάπτυστο παρελθόν. Γιατί για τους Εσπέριους η Ελλάδα είναι κράτος και δεν επανιδρύεται κάθε τέσσερα χρόνια αγαπητοί μου, όπως πιστεύουν μερικοί στην ημεδαπή

· Και στο βάθος του κάδρου μια αριστερά που μου θυμίζει ανικανοποίητη γκρινιάρα γυναίκα. Φωνές, λέξεις, συλλαβές τακτικώς ερριμμένες αποσυντονίζουν το σήμερα εντελώς, δημιουργώντας μια θρησκόληπτη πολιτική άποψη.

· Δε ξέρω που έχουν πάει οι ανάσες.

· Αλλά στις πατρίδες που οι πολιτικοί ορκίζονται ακόμα, παρερμηνεύοντας ακόμα και τας γραφάς, δεν μπορείς να προσμένεις τη διαφορετικότητα

· Ανασχηματίζοντας τις ενστάσεις μου, περιμένω τις πρώτες σφραγίδες της εγκαθίδρυσης του αυτονόητου σ αυτήν τη χώρα που συνεχώς μεταβάλλεται χωρίς να βελτιώνεται

· Σήμερα κτύπησα τη πόρτα για να μπω στο δωμάτιο μου γιατί ήταν κλειστή

· Αρχίζω και αλλάζω

· Για να δούμε...

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· Έβλεπες τη βροχή και θυμόσουν τις μικρές ξύλινες καλύβες, που κούρνιαζες τρομαγμένος κλείνοντας τα μάτια σου όταν φώναζαν οι βροντές και εκείνες τις μικρές σανίδες που έφτιαχναν χαραμάδες για να βλέπεις τις σταγόνες που χόρευαν. Θυμόσουν τα χέρια σου ακουμπισμένα στα γόνατα, τα μάτια σου να κοιτούν έξω απορημένα και τα δόντια σου να αρχίζουν να κτυπούν, επηρεασμένα από την υγρασία που άρχιζε να φτιάχνει το φόβο μέσα σου.

· Μεγάλωσες, μπήκες σε ένα καΐκι, δεν είχες ίδιο χρώμα όμως με εκείνους τους ψηλούς γυαλιστερούς με τα όμορφα ρούχα που έβλεπες στις φωτογραφίες

· Τα χέρια σου λερωμένα και τα μαλλιά σου σκονισμένα. Γραμμές έκανε το δάκρυ μαζί με τη σκόνη στο πρόσωπο σου. Στοιβαγμένος ανάμεσα στη μυρουδιά του αμπαριού σφράγιζες τα βλέφαρα μέχρι να ξεχαστεί ο πόνος, να γίνει εικόνα με όμορφους δρόμους, φώτα λαμπερά και πολλές μουσικές

· Και μια νύχτα σε ένα μουράγιο σε πέταξαν έξω σαν ένα τσουβάλι. Μια κλοτσιά και στην άκρη του προβλήτα. Μετά στην αποθήκη των ανθρώπινων προϊόντων να σε κοιτούν και να μη βλέπουν τίποτα

· Δεν ήξερες να φωνάξεις καμιά λέξη, μόνο κοίταζες κι αυτοί κτυπούσαν κάνοντας το κορμί σου να αποδιώχνει το δάκρυ.

· Έκλεισες τα μάτια κι έφυγες βλέποντας από ψηλά εκείνο το δρόμο με τα πολύχρωμα λαμπάκια

· Κι αυτοί πήραν το σακί και το πετάξαν σε μια χωματερή χωρίς σταυρούς και περιττά σύμβολα

· Χωρίς ντροπή!

mountain bike

Παρερμηνεύουμε τας εθνικάς επετείους και τοποθετούμε την μακρόπνοη ελεγεία της αντίστασης στις μέρες μας

Μπερδεύουμε τα κοινότοπα και ξεφυλλίζουμε τις αντιδράσεις των παρισταμένων

Η κυρία Παπαρήγα φέρουσα όλη την αγανάκτηση της λαϊκής ορμής κυνηγά τον κύριο Παπανδρέου στα όρη και στα βουνά της επικράτειας προσπαθώντας να τον εκδιώξει από τα καταπατημένα χώματα

Και η σοσιαλιστική ασυδοσία των μερικών ημερών με ροδαλά μάγουλα αγέρωχη ρίχνει άναυδα βλέμματα στην αριστερή αγιογραφία

Εκείνος ιππεύοντας ένα mountain bike φορώντας την στολή της εξουσίας αλλά με λεπτομέρειες αριστερής έκφρασης χαμογελώντας κρατώντας το κοντάρι με τον ήλιο προελαύνει στα σύννεφα

Εκείνη επί ημιόνου πιστή στις παραδόσεις της δογματικής άποψης περί της μαζικής μεταφοράς ενδεδυμένη την χλαίνη με σταυρωτά τα πυρομαχικά και την λόγχη υπό μάλης σε ένα ανελέητο κυνηγητό

Και οι παρακολουθούντες την σκιτσογραφία

Βροντοφωνάζουν χαχανίζοντας

ΟΧΙ

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 5/11/2009

· Πολλά αυτοκινητάκια με σπασμένα τας φρένας με μικρές ρόδες και με σταματημένα τα φώτα σε σημεία κοντινά

· Οι οδηγοί με κράνη ληγμένα και φόρμες με διαφημιστικές ετικέτες προϊόντων που αφαιρέθηκαν από τα ράφια του μπακάλικου του ορεινού χωριού με τους κοντούς με τα μπλε καπελάκια

· Και εκεί που μια φωτιά έκαιγε στη μέση της χωμάτινης πλατείας ένας ψηλός με μαύρα ρούχα κακάσχημος και ξεχασμένος επιβλητικός και σατανικός με μάτια πύρινα με χαρτιά στα χέρια ευνοεί το χρόνο να θυμηθεί τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα και τις φωτιές με τα πηδήματα

· Εκεί στο μικρό χωριό με τους κοντούς με τα μπλε καπελάκια και το μαυροντυμένο ψηλό που γελά υποχθόνια και τρέμει η γη, τρέμει κι η πλάση, τρέμουν και τα υποκατάστατα της σέλας του επί πόλου όνου

· Και ενώ ταξίδευε η σκέψη στα παραμύθια

· “Επιθυμώ να είμαι συντελεστής παραγωγής μιας νέας πολιτικής, με όρους, που θα προετοιμάζουν το μέλλον” διηγείται στα μικρά παιδιά ο κύριος Αβραμόπουλος, που κάθονται και περιμένουν να χειροκροτήσουν το μέλλον της επανιδρύσεως του παρελθόντος. Και ο έξυπνος λόρδος με το παπιγιόν αντιλαμβανόμενος την επερχόμενη ήττα μιλά για το μέλλον αποστασιοποιημένος από την αγωνία της έκβασης του παιχνιδιού. Και οι λέξεις πρόστυχες, όταν κατευθύνονται στις λεπτομέρειες, δηλώνουν την επιθυμία του ευγενούς για την ίδρυση μιας άλλης πτέρυγας μεταχειρισμένων τροχοφόρων. Και ονειρεύεται μια νέα παραγωγή ιδεών προσκείμενων στις γραμμές του ειδικού κοινού, αυτού με τις επίπλαστες μορφές χρήσεως της γλώσσας και της συμπεριφοράς.

· Και από την άλλη ο κύριος Μεΐμαράκης με το βραχύ μουστάκι με τη βαριά φωνή καθισμένος σε τραπεζάκι τετράγωνο με τη ρετσίνα στο καρό τραπεζομάντιλο, ομοίωμα παλαιού ασίκη καταφεύγει σε γκριμάτσες που υπονοούν φράσεις όπως, «άσε ρε φίλε» και «τι να μας πει τώρα η μπουχλούμπα», για να τονίσει την απέχθεια του σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τα πατροπαράδοτα κληρονομικά δικαιώματα. Και αποφεύγοντας τη δήθεν πολιτική ορολογία μιμούμενος την ανάσα των ανακουφισμένων στις απανταχού λεκάνες της Μεσογείου, εγχέζει επιμόνως και απροκαλύπτως εκείνους που εμπαίζουν την άλλη τάση

· Κι έχουν μείνει τρεις κι ο τρίτος κύριος Ψωμιαδης αντέχει προς το παρόν και ως νέος Έκτωρ φωνάζει «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί παράταξης», χωρίς να αντιλαμβάνεται την ανάγνωση των επικείμενων δύσκολων ημερών και τον Όμηρο που έρχεται

· Είναι λίγες μέρες τώρα που μου έχει λείψει και ο Καραμανλής εκείνο το «όποιος δεν τον στηρίξει θα έχει να κάνει μαζί μου» μου προκάλεσε κάτι τις στο συναισθηματικό μου πεδίο. Μια μεγαλη ανατριχίλα, αντρίλα, ιδρωτίλα, φορτηγά, εθνική οδό, ροζιασμένα χέρια, κάματος, πόνος και μεγάλη αποφασιστικότητα

· Και συνελαύνουν λοιπόν περιμένοντας το τέλος οι μνηστήρες και χασκογελά η ηλιοφάνεια

· Και στους τόπους που έχει αγιογραφηθεί η εξάπλωση των ιδεών αβγά αντιστασιακά χωρίς χρώμα επανατοποθετούν την ελευθερία της έκφρασης. Αλήθεια ποια είναι άραγε η διαφορά εκείνων που αφόριζαν κάποτε συγγραφείς με τους σημερινούς εκτοξευτές των ωών

· Και αφιερώνω τη στιγμή σ αυτούς που χαμηλώνουν τις λέξεις αυτό το καιρό που αφήνουν το στόμα να χαλαρώνει και να κρατά τις συλλαβές

· και μέσα στην πολιτική ανυπομονησία των ημερών η καθημερινή γλώσσα αντέχει κι απ ότι φαίνεται σε πείσμα των νοσταλγών των παλιομοδίτικων ελληνικών, τώρα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ θα γράφεται LA SOURIS για να ακουμπά καλύτερα στη γλώσσα που επιβάλουν οι μοντέρνοι καιροί της εφήμερης ανάγνωσης

· Αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοια τώρα. Eδώ ο κόσμος χτενίζεται συνεχώς και αδιαλείπτως

Λούνα παρκ

Στην πολύβουη πόλη με τους αδίστακτους κακοποιούς και τους πολυμήχανους αστυνόμους διεδραματίσθη το περιστατικό που έμελε να χαρακτηρισθεί η μεγαλύτερη αντιπαράθεση στην ιστορία του ανταγωνισμού των διαφορετικών σχολών εφαρμογής των νόμων

Ο μίστερ Μαρκογιαννάκης έχων τη μορφή αστυνόμου επαρχιακής πόλεως με τα φουσκωμένα μάγουλα και την βαριά προφορά, το γυαλισμένο αστέρι στο στήθος, μπότες, σπιρούνια και γάιδαρο ψηλό, με την εμμονή του πολυπράγμονος ιχνηλάτη συνεχίζει να κυνηγά φαντάσματα

Ο μίστερ Χρυσοχοίδης με παρελθόν που θα ζήλευε και ο Κλιντ ‘Ιστγουντ με ντύσιμο κάζουαλ με παπούτσι μυτερό και βλέμμα αετίσιο και με μεθόδους βγαλμένες από πολύπλοκα μυθιστορήματα διακατέχεται από την εμμονή της ταύτισης με την υπέρτατη ερμηνεία του νόμου

Απέναντι προς αλλήλους λοιπόν στο λουναπάρκ της ιστορίας ακονίζουν τα μαχαίρια τους, ενώ οι σφαίρες και τα αβγά περιφέρονται ανελλιπώς και αδιακρίτως προς πάσαν κατεύθυνση

Μυογράφημα

· Χαμένος μέσα σε εκείνη την παρένθεση προσπάθησε να βρει την επόμενη και την προηγούμενη λέξη. Βαρύ το κάγκελο όμως. Καμιά λέξη δε φαινόταν για να τελειώσει το φόβο. Φοβόταν πολύ, κυκλοφορούσε πάντα με το γιακά ανεβασμένο και το κεφάλι σκυφτό. Έκλαιγε όταν ήταν μόνος του πίσω απ την κουρτίνα με τους μεγάλους φιόγκους. Η μάνα του γκρίνιαζε καθημερινά να τρώει το φάι του και ο μπαμπάς του παρφουμαριζόταν πριν πάει να παίξει τάβλι στο καφενείο

· Σπούδασε στο πανεπιστήμιο, άκουσε τα τραγούδια τα επαναστατικά έβγαλε τους ορισμούς και τους έβαλε στο μυαλό του. Διάβασε κάποια βιβλία, τού άρεσαν και τα κινούμενα σχέδια, αγόρασε ένα παπί και μοίραζε πίτσες στη γειτονιά για να τελειώσει το μεταπτυχιακό του.

· Έβλεπε τηλεόραση τα βράδια όταν είχε ρεπό. Άκουγε ραδιόφωνο, διάβαζε εφημερίδες. Έβλεπε υπουργούς να κλέβουν μανάδες να πουλούν τα παιδιά τους, παπάδες να εκπορνεύονται.

· Κλεινόταν μέσα του ολοένα. Μετά γνώρισε τον έρωτα σε ενα συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Είχαν σκύψει να πιάσουν την ίδια πέτρα και κατά λάθος ακούμπησαν τα δάχτυλά τους

· Ο έρωτας έφυγε, η μάνα του γρινιάζει ακόμα κι ο πατέρας αρωματίζεται για τη γκόμενα. Ο υπουργός κλέβει, η μάνα εμπορεύεται κι ο παπάς εκπορνεύεται.

· Και μετά έγινε πληγωμένος και θυμωμένος πετάει πέτρες σπάει αυτοκίνητα γράφει προκηρύξεις και φοβάται τον εαυτό του.

· Μια αγκαλιά γύρευε και δεν του έδωσαν το χέρι και τώρα φοβάται πιο πολύ και μαζί του φοβάμαι κι εγώ.

λοξός

loksos@gmail.com