λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 15/102009

· Πανικός στις βάσεις ή πανικός κατά βάσιν? Ιδού το διλημματικόν ερώτημα, ιδού και η σύγχυση!

· Και το χριστεπώνυμον πλήθος παραληρεί απέναντι από το ικρίωμα όταν ο μαύρος καβαλάρης της εθνικής συνειδήσεως εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος εμφανίζεται διά την σωτηρία των πατροπαράδοτων αξιών

· Τοιουτοτρόπως λοιπόν ενισχύεται η άποψη της σοβαρότητας να απέχει από τα δρώμενα

· Και ενώ η ώρα είχε προχωρήσει ακούστηκε φωνή γαργαλιστική εν τη ερήμω της παρατάξεως να δικαιολογεί την εκ γενετής διάθεση των λέξεων να περιπαίξουν.

· «...με ξεκάθαρη δέσμευση για ένα ανοιχτό και δημοκρατικό κόμμα χωρίς μηχανισμούς και αποκλεισμούς, ανακοινώνω την υποψηφιότητά μου για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας».

· Και οι μηχανισμοί άρχισαν να ονειρεύονται παλαιούς χρόνους!

· Και ο πρώην υπουργός κ. Στυλιανιδης παρασυρόμενος από το «εν τη ρύμη του λόγου» δηλώνει στα τηλεοπτικά δίκτυα για την ευθυνη της κυρίας Μπακογιάννης» κάνοντας τα σαρδάμ των ευνοημένων δίγλωσσων να φαντάζουν υπέροχα γραφικά σημειώματα

· Και η νεοεκλεγείσα βουλευτίνα η ξανθιά νομικός κ. Βόζεμπεργκ, ενισχύοντας την άποψη των ανεκδότων περί των χρωματικών αποκλίσεων της νοημοσύνης δηλώνει ευθαρσώς προκαλώντας τον γέλωτα στους μελαχρινούς συνδαιτυμόνες ότι «οι νέοι για την εκλογή του μελλοντικού αρχηγού πρέπει να ψηφίζουν δυο φορές». Φέρτε μου ένα μαντολίνο για να δείτε πως πονώ. Τραγούδησα για να μην ξεκαρδιστώ, καθαρά για λόγους ευγένειας

· Κι όταν μιλά η Φεβρωνία οι λέξεις κάτι παθαίνουν σαν να αποσυντονίζονται να γίνονται μικρά χαρτάκια μασκαρεμένης διαδικασίας. Άναρχος λόγος, χωρίς αρχή και τέλος, μαθητική παρουσίαση καθημερινού μαθήματος. Απνευστί!

· Ενώ στην άγρια δύση οι μικρές λέξεις που φτιάχνουν όνειρα διά στόματος Ομπάμα, επιβραβεύονται αποκομίζοντας το πρώτο βραβείο καταξίωσης. Με μια μονο ευχή χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα «για ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα», μια επιτροπή λειτουργώντας πολιτικά χορηγεί το Νόμπελ Ειρήνης στον πρόεδρο αγνοώντας φυσικά τα στρατεύματα κατοχής και τις ανανεωμένες...βάσεις. Στην πασαρέλα της απονομής επικράτησε η άποψη ότι όταν είσαι φρέσκος δυνατός έγχρωμος και πρόεδρος των ΗΠΑ και περιγράφεις το προσδοκώμενο ειναι αυτονόητο να εισπράττεις τη θαλπωρή των αγαλματιδίων

· Και μιας και η επανίδρυση της αισθητικής συνεχίζεται στην ημεδαπή ο Ισπανός αρχιτέκτων Ασεμπίγιο συμβουλεύει και μάλλον προΐσταται της ανάγκης για ένα διαφορετικό τοπίο. Ο μοντερνιστής Άσε με τι μπίγα θα γκρεμίσει θα αναμορφώσει την πεπατημένη των αιώνων. Εχθρός του κλασικού και του παλιού με εργαλεία τσιμέντο ατσάλι και γυαλί ίσως μας δώσει μια άλλη εκδοχή της ρίγανης της ελιάς και του βασιλικού. Σκεφτείτε μια σιδερένια ελιά στη θεση αυτής που κάηκε αναλογιστείτε ένα τσιμεντένιο κλουβί με ενα γυάλινο βασιλικό και μυρουδιά σε αμπούλα να φρεσκάρει το χώρο. Πράσινη ανάπτυξη σε κάγκελα και οι σαρδελιές χαμήλωσαν τρομαγμένες...

· Και στα καθημερινά

· Ο εγγυητής της ομαλότητας της δεξιάς παράταξης, βουβός και αποστασιοποιημένος. Δραπέτευσε και η ρητορεία και η υπερκινητικότητα του κουρασμένου σώματος

· Και μαζεύονται τα κοράκια στις αυλές των εκπομπών. Και σφαδάζουν από τον πόνο ρίχνοντας κλεφτές ματιές δεξιά κι ακόμα πιο δεξιά

· Μόνο χοντρό δεν τον έχουν πει ακόμα οι φίλοι και συνεργάτες. Τι αξιαγάπητοι άνθρωποι Θεέ μου!

· Και λοιδορείς αγαναχτείς και βωμολοχείς ανηλεώς για το ποιοι σε κυβερνούσαν!

· Κατακαημένη απορία συναθροίζεσαι στα κρυμμένα βλέμματα διεκδικώντας το δικαίωμα του συμπεράσματος!

λοξός

loksos@gmail.com

ΥΨΗΛΗ ΚΑΛΟΓΕΡΙΚΗ

Στην εποχή των κινουμένων σχεδίων των αλλοπρόσαλλων επιδιώξεων και των πολλαπλών μηνυμάτων μέσα σε καρικατούρες δυσοσμίας μεσαιωνικής με ίχνη από μοναστηριακό μυστήριο ο Άγιος μεσολαβητής Δημήτριος, ο κατ’ επώνυμον Σιούφας με φλόγες λευκές στην μαραμένη κεφαλή πηγαινοέρχεται με λύσεις παραμάσχαλα ενδεδυμένος την στολή της αγιοσύνης και της μετριοπάθειας για να συγκεντρώσει την εναπομείνασα άποψη των κληρονόμων του θρόνου. Και ενώ ο πανικός έχει εγκατασταθεί για τα καλά εις τας σοφίτας του οικήματος και αι κραυγαί δυναμώνουν για το ποιος θα διαδεχθεί την απέραντη απουσία, στις γωνιές δόντια κοφτερά υψηλής γαλής ευρισκόμενα στην αναμονή περιμένουν έτοιμα να αρπάξουν τα λιμά χαρτιά και να τα αποκόψουν από την τσόχα. Και ματιές φλογερές, παγωμένες, εκ του μεταφυσικού προερχόμενες ανυπομονούν να επαναφέρουν τον εφιάλτη στο προσκήνιο. Οσονούπω!

ΤΡΙΧΟΣ ΟΡΘΙΑΣ ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΙΣΤΑΤΑΙ

Σακάκι μαύρο, τζιν παντελόνι, φαρδιά γραμμή. Η έξοδος από τη σκηνή δεν είχε επιφωνήματα ούτε ανθοδέσμες. Σκυμμένα κεφάλια, χέρια εκλεπτυσμένα καλύπτρες των χειλέων και πάμπολλοι ψίθυροι συνόδευαν την αποχώρηση του πρωταγωνιστή. Και οι κάργιες στις στέγες κρώζουν και ραμφίζουν απροκαλύπτως! Χαιρεκακία και ανυπομονησία για το σκήπτρο, για την επιρροή των μηχανισμών και των ομαδοποιημένων αντιλήψεων. Λυπηρή η καταγραφή των γεγονότων και των παρουσιάσεων των απόψεων, σε όλους τους χρόνους και τόπους.

Και το συναίσθημα αποχώρησε εκνευρισμένο χλευάζοντας το χείριστον της πραγματικότητας. Ο πρώτος έγινε ύστερος και οι ελάσσονες συναθροίζονται για να τον λιθοβολήσουν αγιογραφώντας την ιδική τους στάση. Και η περιφρόνηση παίρνει σάρκα και οστά στις συναντήσεις των κινήσεων με τις λέξεις. Κοιτάς κατάματα την νέα ευθύνη του μελλοντικού λόγου και η κατανόηση καταφεύγει στις καλαμένιες καλύβες κατακρεουργημένη. Και ανασηκώνεται η τρίχα αποσβολωμένη από την αβέλτερη προσπάθεια της αρχομανίας. Σκιές απίστευτα σκοτεινές ίσα που ξεχωρίζουν στο σκοτάδι.

Κι όμως υπάρχουν ακόμα κάποιοι που θέλουν να νομίζουν ότι από πίσω απ’ τα ψηλά κτήρια υπάρχει ένα ξέφωτο. Αρχίζω κι ελπίζω, ήταν η φράση που ακούστηκε και μου καρφώθηκε στο μυαλό καθισμένος στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου. Γυρνώντας, δυο παππούδες σχολίαζαν μια ύποπτη φράση καθημερινής εφημερίδας. Χαμογέλασα, ανάσαινα ανακουφισμένος και κατάλαβα ότι υπάρχουν κάποιοι που βλέπουν καλά και στα βαθιά γεράματα.

Ένα φρενάρισμα απότομο. Στη στάση κάποια χαμογελαστά πρόσωπα περίμεναν την διαδρομή

Βαρέθηκα να περιμένω το επόμενο και άρχισα να περπατώ ελπίζοντας, ότι δε θα με προλάβει η βροχή.

λοξός

loksos@gmail.com

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 8/10/2009

· Απόδραση!

· Η μεγάλη εικόνα, το εκτόπισμα του μεγάλου ανδρός και το επικοινωνιακά ελλειμματικό προφίλ, έγραψαν ατέλειωτους προεκλογικούς χρόνους σε ένα τοπίο ολίγιστου λόγου. Και προς έκπληξη των εκλεκτών της επέμβασης, αναποδογυρίστηκε το χάλκινο νόμισμα κι οι κεφαλές σε ένα παιχνίδι χρωμάτων και σκιών άλλαξαν το κείμενο, το μπλε με το πράσινο, το εύσωμο με το λιτό, την κορμοστασιά της αλαζονείας, με το ισχνό της σεμνότητας και η προφανής ευφυΐα αντικαταστάθηκε κι αυτή, από την μεθοδικότητα και την υπομονή που μαθαίνουν οι άνθρωποι από μικροί για να αντιμετωπίσουν την ευφράδεια και το εξεικόνισμα της υπεροχής των εκπομπών του εντυπωσιασμού των σκιών.

· Χειρονομώ και τεχνηέντως εισπράττω την αδυναμία σου και εκτοξεύω τη λεκτική υπεροχή, φυγαδεύοντας την ουσία απ’ τα χείλη μου. Αυτό ήταν το επιχείρημα, αλλά απίστευτα δύσπεπτο για τους νηστικούς!

· Και ο λαός βγήκε από τις εξέδρες και νικημένος και ταπεινωμένος και εξαντλημένος

· Γιατί δυστυχώς υπήρχαν νικητές! Σε έναν αγώνα που θα έπρεπε να είναι όλοι στο νήμα

· «Ο λαός της Νέας Δημοκρατίας είναι και ταπεινωμένος και πληγωμένος» αποφαίνεται ο ελάσσων και αντιστέκεσαι για μια ακόμη φορά στην απύθμενου βάθους ευήθεια.

· Και σε κάθε εκλογή υπάρχει μια πολιτική μειονότητα κι αυτό ξεχωρίζει, αλίμονο βεβαίως, από τα βλέμματα των αναλυτών, των φίλων, των ηγετών και των απανταχού απόντων νοητικώς

· Νενικήκαμεν, κραυγάζει ο οπαδός, αγνοώντας ότι η φωνή του γυρνά στους ώμους του, βάρος άηχο, γιατί ο πόνος είναι ασήκωτος, όταν είναι βουβός

· Κι απ’ την άλλη. Χάσαμε και την κάνουμε και τα μαγειριά της επίπλαστης εικόνας αρχίζουν και ομιλούν για πράξη ανδρείας, για ενέργεια απίστευτου βεληνεκούς. Ο μεγάλος ανήρ, ο τεράστιος ηγέτης, το παλληκάρι που τα παίρνει πάνω του όλα. Απίστευτη κρίση, εν τω μέσω της κρίσεως!

· Ησυχάζω, αφουγκράζομαι και παραμιλώ όπως έμαθα από μικρός, όταν έβλεπα τις κότες να μαζεύονται ολόγυρα και να κουτουλούν τα μικρά κεφαλάκια τους για ένα σπόρο, που είχε φροντίσει να ερεθίσει τη λαιμαργία, απομονωμένος στη μικρή γωνιά που φτιάχνουν τα σκαλοπάτια, στη βάση του μικρού κορμού ενός ατίθασου αγριόχορτου

· Ο μεγάλος άνδρας έχασε γιατί απλά δεν υπήρχε! Υπήρχαν οι αντ’ αυτού, που ρήμαζαν τις αναπνοές των περιφρονημένων

· Ο μεγάλος απών έχασε και η ενέργεια του να τραπεί σε φυγή ήταν πράξη δειλή, αποτέλεσμα της απουσίας που του χάρισε το επώνυμο της ιστορίας

· Και ως συνέπεια επέρχεται και το δεύτερο. Δραπετεύει κι ο πρεσβύτερος κι όπου να ‘ναι θα φύγουν κι οι υπόλοιποι. Θα επιστρέψουν οι εφιάλτες, θα κατεβεί και το ανέκδοτο από το βορρά και η ομορφιά θα χειροκροτήσει για μια ακόμη φορά το ευθυτενές της ταπεινότητας

· Εντυπωσιακά τα βλέμματα, μετά την απαστράπτουσα εκδήλωση της Δημοκρατίας

· «Φοβάμαι να χαμογελάσω» ψιθυρίζει ο πεπαιδευμένος πολιτικός και η πρόταση επικροτεί το απόφθεγμα. Το μήνυμα ίσως να ελήφθη! Μονολόγησα

· Κι απομένουν τα περπατήματα, τα αγγίγματα τα συνθήματα κι οι διαφημίσεις των πρώτων ημερών να πάρουν μορφή. Κι αυτή τη φορά οι ανάσες των παρισταμένων στις εκδηλώσεις του τριημέρου, θα είναι βαριές και χωρίς προκαθορισμένη προέλευση. Χωρίς επιστροφή λοιπόν τα χαμόγελα, ένα εισιτήριο στην εξουσία με μια ημερομηνία ταχείας λήξεως, αν οι λέξεις δεν προσδιορίσουν το προσδοκώμενο.

· Στο παιχνίδι αυτό, υπάρχει ένας χαμένος κι ένα τραγικό πρόσωπο! Ο λαός ούτως ή άλλως, έχει αποβληθεί από το εναρκτήριο λάκτισμα

· Κι ο ψηλόλιγνος τύπος με το σακίδιο γεμάτο όνειρα, έχει ανοίξει το φερμουάρ και ψάχνει ανάμεσα στις σημειώσεις να βρει τις δικαιολογίες της αυριανής μέρας

· Και στο πρόσωπο που καταγράφεται το θέλω, ίσως ομολογηθεί εν ευθετώ χρόνο, το δε μπορώ.

· Απεύχομαι να δημιουργώ το τέλος

· Αλλά με διώκει σαν φάντασμα μέσα σε δύσοσμα υπόγεια

· Οι μέρες περνούν και αύριο τα σπουδαία περιμένουν την υποδοχή στα χείλια των περιστρεφόμενων γύρω από την καθημερινότητα

· Το κουδούνι θα ακουστεί στις αυλές και τα πιτσιρίκια θα στριμωχτούν ποιο θα περάσει πρώτο την πόρτα

· Ο μαυροπίνακας θα γεμίσει γράμματα λευκά και τα χεράκια θα στηρίξουν τις μεγάλες σκέψεις

· Και στα μεγάλα λουλούδια με τους πράσινους βλαστούς το χνουδωτό σηκωμένο, απολαμβάνει την έκκληση της χρυσόμυγας για μια σταγόνα

· Καλή επιτυχία, σκέφτηκα να ευχηθώ, αλλά δε βιάζομαι

· Χρόνια τώρα περιμένω να έρθει με το λευκό της φόρεμα ξυπόλυτη σε μια αμμουδιά, με τον άνεμο στα πλάγια να αποτελειώσει τη βρομιά που ‘χει καθίσει μέσα μου

· Στα όνειρα μου μόνο μπορώ

· Γι’ αυτό συνεχίζω να κλείνω τα μάτια που και που, αγνοώντας τις φωνές των υπερεχόντων

· Να τα κλείνω και να περιμένω να έρθει

· Εντελώς γυμνή

· Η αλήθεια

λοξός

loksos@gmail.com

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 1/10/2009

· Αφαίρεση!

· Χιλιάδες μικροσκοπικά μυγάκια, αιωρούμενες σκοτεινές σημειώσεις συννεφάκια μιας μακρόσυρτης αναπνοής και μικροί σχηματισμοί από σύμβολα με χιλιάδες σχηματοποιημένες κραυγές πάνω από τα καλογυαλισμένα κεφάλια, που με τις προσεγμένες γραβάτες τα τσιτωμένα από το σίδερο πουκάμισα και το υφάκι το βγαλμένο από το γραφείο του μελετητή των αντιδράσεων του μικροσκοπικού κόσμου της νοημοσύνης, ευπειθώς αναφέρουν το σχεδιασμό της μελλοντικής διαχείρισης των πραγμάτων. Και η απάθεια, έννοια με πολύπλοκες διαστάσεις ξεδιπλώνεται και καταφεύγει σε επινοήσεις, για να πάρει στο τέλος τη μορφή της φανερής υποτίμησης των απελπισμένων βλεμμάτων

· Στις σκηνές απαράμιλλου κάλλους στο μικρό κουτί που ανεβοκατεβάζει διαχειριστές, απόψεις και πρόσωπα, συναντιόνται η μια εξουσία, με την άλλη, σε μια αγκαλιασμένη πραγματικότητα, που σου σηκώνει τις αισθήσεις στον άνεμο και σου κάνει τα μάτια να μην ανοιγοκλείνουν, απλώς να παρατηρούν ευρισκόμενα σε μια διαδικασία προς την οδό της τρέλας ή κάπως πιο κομψά προς την οδό της διαφορετικότητας

· Συνεχίζεις να βλέπεις τα πρόσωπα σκοτεινά και την αλαζονεία να διαχέεται λες και η εικόνα έχει χιόνι και η κεραία δεν μπορεί να προσδιορίσει τις προσλαμβάνουσες. Εν τέλει μικρά πρόσωπα, τα πρόσωπα της επικαιρότητας, ασήμαντα και πολύ προβλέψιμα. Στην εκλογή του νου, το αποτέλεσμα είναι ένα απίστευτο χάος, ένα κενό, σαν κάτι όνειρα που βλέπεις, όταν τα μυρωδικά είναι παραπανίσια και πέφτεις από τον ουρανό, πέφτεις και θες να ξυπνήσεις και δεν μπορείς και βγαίνει ένα μουγκρητό και ξαφνικά ανασηκώνεσαι στη μέση του κρεβατιού, ιδρωμένος από το κακό το όνειρο, ανασαίνοντας γρήγορα και βαριά

· Και λες τη γλίτωσα πάλι και γυρίζεις πλευρό αφήνοντας πίσω το κυρίως θέμα της υπόθεσης, αλλά τα σημεία μένουν και σε βασανίζουν κι απ το άλλη μεριά. Μετράς τα ερίφια λοιπόν και περιμένεις να περάσει το υπόλοιπο της νυχτός, σφυρίζοντας αδιάφορα στον εφιάλτη

· Προεκλογική περίοδος και τα μικρόφωνα πήραν φωτιά οι τοποθετήσεις πηγαινοέρχονται, οι απαντήσεις αποπροσανατολίζουν τα ερωτήματα και η απορία φτιάχνει χορωδίες παράφωνες

· Τα κοστούμια παρουσιάζονται με τη ζελατίνα και οι απεγνωσμένοι δέκτες προσπαθούν να αρπάξουν μια λέξη απ τα μαλλιά που να αφορίζει το ανούσιο του πράγματος. Η ανικανότητα ένθεν κακείθεν πασίδηλος και οι προσανατολισμοί τίτλοι μιας κακοστημένης θεατρικής παράστασης.

· Και το γέλασμα πασιφανές, διαδικασία μιας καλοστημένης παγίδας.

· Και ενώ τα λεξήματα παρελαύνουν σε τακτικές διαδρομές, η κοινωνία συλλαμβάνεται στα ακατάστατα σπίτια με αυτοσχέδιες αντιδράσεις και χαστούκια απανωτά. Και ενδιαφέρει άμεσα το κουτσομπολιό της καταγωγής και της προέλευσης της μελαγχολίας της σκέψης και όχι η ενοχή που ξεκινά από χαμηλά και φτάνει στα στερεώματα. Και το σάλιο της οργής δείχνει ξεκάθαρα την αιτία και την γέννηση της αγαναχτισμένης παράβασης

· Σε λίγο θα κλείσει το κουτί θα ανοίξουν τα καφενεία. Μαζεμένοι οι εκδρομείς με χαμόγελα και υποσχέσεις στις γεμισμένες τσέπες, θα εκτονώσουν επιχειρηματολογώντας την καπιταλιστική κρίση, αγνοώντας τη προσωπική τους, θα μαλώσουν, θα βρίσουν, θα φτιάξουν σοφίσματα για να υπερασπίσουν το επιλεγμένο όνειρο.

· Και θα διηγηθούν ανέκδοτα με τα σαρδάμ των επιφανών λες και η διαχείριση είναι μια σοβαρή υπόθεση σε ενα καλοκουρδισμένο καρουσέλ που το κλειδάκι το κρατά άλλος.

· Μια λέξη όνειρο περίμενες να ακούσεις μια πρόταση με όραμα. Μια περίληψη του απώτερου

· Αντ’ αυτών μια υπογραφή που σου θύμιζε το παρελθόν που είχες αποσιωπήσει.

· Και ξέφυγες κοιτάζοντας μακριά στο στάβλο που αφηνίασε η αλογόμυγα και τινάχτηκε η ουρά της περηφάνιας. Η χαίτη θόλωσε την ατμόσφαιρα και τα απομεινάρια απ’ τα άχυρα γέμισαν με κίτρινο το δυσώδες τοπίο.

· Μακριά στο σημείο που ο ορίζοντας αναζητά την απουσία της εικόνας, μια ντουντούκα απ αυτές που κρατούσαν παλιά οι ονειροπόλοι φωνάζει κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί δεν ακούς. Μια μαύρη μαντίλα δεμένη κόμπο ψηλά στο κεφάλι και ένα κουρασμένο βήμα, βομβαρδισμένο από την επανίδρυση της αλήθειας. Δεν θέλει πια η σιωπή να λουφάξει και δε θέλει πια το χαμόγελο να βρίσκεται ανάμεσα στα σκουπίδια.

· «Κυρία μου χαμογελάστε», ζήτησες διακριτικά στη μελαγχολία

· Και αυτή σε κοίταξε μειδιώντας

· Στους ομόκεντρους κύκλους οι φωνές σε ουνίσονο και στην πολιτεία των χαυνοπολιτών οι λέξεις είναι όλες ίδιες κι απαράλλαχτες.

· Στην κληρονομική δημοκρατία της Ελλάδας. Στη χώρα των ανισοτήτων, στη χώρα των ανήλικων τρομοκρατών και των μεγάλων δημιουργών!

· Άρπαξες τη ντουντούκα κόλλησες το στόμα σου πάνω της και φώναξες με όση φωνή σου άφησαν

· «Κάνε με να τρέμω κι άσε τη ζωή μου να ξεφαντώσει, δώσε μου κάτι. δώσε μου», ικέτεψες

· Την πέταξες αηδιασμένος και δακρυσμένος παραμίλησες

· «Μια λέξη δωσ’ μου ρε, μια λέξη»

· Θέλω να περπατήσω!

λοξός

loksos@gmail.com