λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 17/12/2009

· Οι δαίμονες είναι πολλοί, άλλοι προϋπήρχαν κατά τας γραφάς και άλλοι εφευρέθηκαν για να καλύψουν τις αμαρτίες των ενασχολούμενων με τις θρησκευτικές εμμονές περί παρατηρήσεως των λαθών. Έτσι λοιπόν λοξώς εδραπέτευσεν ο τύπος και η εξουσία έγινε βιαστικά «παντός μορφής» ενώ ήταν πάντα «παντός τύπου και μορφής» ενισχύοντας τοιουτοτρόπως την συνάφεια της θηλυκής υπόστασης με το αρσενικό περιτύλιγμα. Αυτά περί της απολογίας των γραφημάτων.

· Στο Παρίσι το γεγονός καθόταν στην πρώτη σειρά. Βραβεία Ωνάση και οι σοφοί της ακαδημίας με τις απαστράπτουσες στολές καθήμενοι σοβαροί και αποστασιοποιημένοι άκουγαν. Και έγερναν οι περισσότεροι στους ώμους τους κλείνοντας τα βλέφαρα υπό το βάρος της πολυγνωσίας. Ένα θέαμα με πολλές αναγνώσεις. Η σοφία να κοιμάται και τα βραβεία να παρελαύνουν. Κι απ έξω μια γυναίκα σε μια σχάρα σιδερένια με τους ατμούς του Μετρό, να αγκαλιάζουν το κορμί της, προσπαθεί να αρπάξει την ευκαιρία της ζεστασιάς. Τρία χρηματικά βραβεία στους επιστήμονες. Ένα θα έφτανε να δώσει στέγη σ αυτούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους, για τη σκέψη των άλλων.

· Και ένας καθεδρικός ναός σε ομοίωμα της αγανάκτησης βαρύς κι ασήκωτος, κάνει σκόνη μύτες και δόντια του Μπερλουσκόνι. Φουρτάλια η πρόσοψη του πολύχρωμου παπαγάλου, προκαλεί τη θλίψη στους κεντροδεξιούς της γείτονος χώρας και βέβαια την απίστευτη συσπείρωση των αμαρτιών. Προβολή, η συμπάθεια στον καβαλάρη. Το ιταλικό όνειρο, λεφτά, γυναίκες, λαμογιά, επεκτείνεται και γίνεται όνειρο ανεκπλήρωτο των μαζών σε κάθε μουράγιο με αναπνοές. Έτσι εκδηλώνεται στους καινούς χρόνους η διολίσθηση των αισθήσεων. Με τα αξιώματα και τα βαθιά πορτοφόλια. Οι αναστεναγμοί θέλουν τα καύσιμά τους.

· Α ρε Νικήτα τι σου έμελε να πάθεις. Αυτοδιορίσθηκε Δημοτικός εκπρόσωπος ο Καρατζαφέρης. και ο επιτηδευμένα έξυπνος διαχειριστής, μέρους της «πολυκατοικίας», μιλά περί σεβασμού και διαφόρων άλλων τριχολογημάτων γιατί έτσι ακριβώς το απαιτεί η παρούσα συνύπαρξη των στιγμών. Άντε να δούμε και τις άναυδες εκφράσεις των τελεταρχών των εκπομπών, όταν προσκεκλημένος ο δοκησίσοφος διανοητής της ακροδεξιάς, θα υποστηρίζει τις απόψεις του.

· Και η παράγραφος ασθμαίνουσα διαγράφεται από την παράσταση του κειμένου, γιατί δεν αντέχει τα εμβατήρια!

· Το Όχι γιορτάζει, στην ύποπτη σιωπή της γυναικός που φέρει το όνομα Ντόρα. Οι μάγοι με τα «Δώρα» οσονούπω έρχονται, αλλά η Κόρη τα αρνείται πλαντάζοντας στο κλάμα. Και σαν εκείνη τη μάγισσα των παραμυθιών, ώρες ατέλειωτες μπροστά στον «καθρέφτη» της αναρωτιέται. «Ποιος είναι ικανότερος από μένα?». Ο Σαμαράς απαντά το κάτοπτρον και μαλλιοτραβιέται υστερικά η Κόρη, ουρλιάζοντας. «Οχι, όχι όχι». Και μετά ένα, «μπαμπά» ακούγεται, με την τελευταία συλλαβή να σέρνεται πικρόχολα για τα κληρονομημένα αμαρτήματα. Και εκείνος γελώντας αγκαλιάζει την Κόρη και παρηγορώντας και χαιδεύοντας την πλουσία κόμη της μουρμουρίζει. «Σώπα, σώπα θα δεις τι θα κάνει ο μπαμπάς».

· Ο ψίθυρος σ αυτήν την οικογένεια ήταν κάτι σαν τη γνωστή κολόνια. Κρατούσε χρόνια!

· Και ο πρώτος πληθυντικός με γεμίζει συνενοχή. Κυβερνώ αυτόν τον τόπο με τη συνεργασία του Γεωργίου Παπανδρέου. Με βρίζουν οι φίλοι μου οι γκόμενες και η περιπτερού, όποτε μ αντικρίσουν. Μοιράζει την ενοχή ο προκαθήμενος και καλά κάνει. Έντεχνο το παραμιλητό όταν είναι κατευθυνόμενο. Από τα μερεμέτια, μέχρι τις ανατροπές, τις συγκρούσεις, τις συνεργασίες και μέχρι το «αλλάζουμε γιατί βουλιάζουμε», ως επιμύθιον τρόμου.

· Και θυμάμαι ότι χρόνια τώρα άλλαζα και βούλιαζα και βούλιαζα και άλλαζα.

· Και περνούσαν αυτοί καλά κι εγώ πνιγόμουνα!

Η γέφυρα της Δύσης

Ημίπαλτο και ρεπούμπλικα.

Αργό βήμα, σκυμμένο βλέμμα. Αποξενωμένο το βάδισμα στην παλιά γέφυρα.

Ένα χέρι απλωμένο και ένα κυρτό γυναικείο κορμί. Το μπαστούνι στο άλλο χέρι συγκρατούσε το υπόλοιπο της απόγνωσης.

Στις γέφυρες που ενώνουν τη σιωπή, με τις λέξεις του παραμιλητού της πείνας.

Στη μέση του ποταμιού, στον αέρα που στολίζεται χριστουγεννιάτικα, με τις κραυγές των απελπισμένων.

Στα μεγαλοπρεπή κατασκευάσματα, η αδιαφορία απαντάται με την ανείπωτη εξάντληση της αξιοπρέπειας.

Και οι ικεσίες ξεπερνούν τους μικρούς κυματισμούς του νερού και γίνονται γράμματα χωρίς αναγνώστη.

Στη Δύση, τη Δασκάλα της ευτυχίας, των σκληρών εκπομπών και των περικοπών της χαράς, στη δυσφήμηση του ανθρώπινου είδους.

Πάρτε μέτρα. Και τοποθετήστε την ευτυχία μας πάνω στη μεγαλυνότητα των έργων σας.

Απλωμένα χέρια και φωνές, ανακατεμένες με αλμυρά, σκονισμένα δάκρυα.

Για να επιβιώνουν τα κράτη και να πεθαίνουν οι άνθρωποι!

Μυογράφημα

· Χαμήλωσα λίγο Εξουσία μου και παραλίγο να σε πιστέψω την ώρα που ξεροκατάπινα τη τελευταία λέξη σου.

· Όταν το φως είναι μακρινό το σκοτεινό δε σ αφήνει να ορίσεις το χάραμα.

· Μέσα στους ψεύτικους, κοσμητικούς προσδιορισμούς, μου ζήτησες να περάσεις το κατώφλι μου, και να ‘μαστε μαζί τώρα, εσύ κι εγώ κι απέναντι εκείνη η Καρυάτιδα με το μαυρισμένο χρώμα από τις κατραπακιές τις πανάρχαιες. Από τις πρώτες μέρες μου θύμισες τη παλιά μου γκόμενα που έφυγε με εκείνον το νταβατζή με τα πολλά λεφτά και την όμορφη κούρσα. Δε λέω έχεις μάτια γλυκά και εκείνο το κουτελάκι σου λάμπει από τον ιδρώτα της ανυπομονησίας. Θες να με πείσεις ότι για μένα νοιάζεσαι μόνο κι ότι θα κάνεις ό,τι μπορείς, φτάνει να σου λέω, ναι σε όλα.

· Δε ξέρω αν θα καταφέρω να σε πιστέψω. Όταν με πρόδωσε η άλλη, έβριζα σαν πεζοδρόμιο. Μετά σκέφτηκα πως έτσι είναι η ζωή κι ας πρόσεχα.

· Πάμε παρακάτω τώρα, μου είπες. Και όλο πήγαινα πιο κάτω και έβλεπα τα περασμένα και μονολογούσα.

· Μια φωτιά γύρευα να μου κάνει το μυαλό σμπαράλια, να με φέρει πέρα δώθε. Αλλά τώρα πια, ξέρω να θυμάμαι.

· Μουτσούνες ίδιες με γλυκόλογα και αλατισμένα μεζεδάκια είναι τα λεγόμενα. Μούρη καθρέφτη κάθομαι και περιμένω τον επόμενο, να καρφωθεί στα πλαϊνά μου, να κοιτώ απέναντι τη μαυρισμένη Καρυάτιδα και να με συμπονά, ακίνητη και καρφωμένη κάτω απ τον ίδιο ήλιο, την ίδια βροχή και την ίδια κρυμμένη ματιά!

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 10/12/2009

· Στις τουαλέτες γίνονται τα πάντα. Άλλωστε η απελευθέρωση των κορμιών σε ένα κλειστό χώρο που μοσχοβολά, η απέραντη σιγαλιά και εκείνοι οι περίεργοι θόρυβοι σαν να πετάς βοτσαλάκια στη θάλασσα, καθώς και το σφίξιμο, προάγγελος της ανακούφισης, καθαρίζει το μυαλό και ανασκουμπώνει τη σκέψη. Στις τουαλέτες διαβάζεις τα καλύτερα πράγματα αποφαίνονται οι λογοτέχνες και δεν έχεις παρά να τους ακούσεις.

· Τοιουτοτρόπως ο μη ενοχικός μακρόσυρτος αναστεναγμός και η αποκάλυψη των κοπράνων εκλαμβάνεται ως ύψιστη πολιτική πράξη αν σκεφτεί κανείς την λαμπρότητα της μετέπειτα διανοητικής διεργασίας.

· Έτσι φανταζόμαστε, όπως αποκαλύπτουν οι «ελεύθερες αναρτήσεις» του γαλλικού διαδικτύου τη συνάντηση στις τουαλέτες μεταξύ του Σαρκοζί και του Ντομινικ Στροσκάν, προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Εκεί λοιπόν και μετά την αφόδευση κατά την ώρα του πλυσίματος των χεριών και όταν οι χάρτινες σερβιέτες έδιωχναν τις εναπομείνασες σταγόνες, άρχισαν οι φραστικές διενέξεις. Από τη μια ο κοντός πρόεδρος κι απ την άλλη ο μελλοντικός διεκδικητής με τις απίστευτες ερωτικές εκδηλώσεις. Φωτογραφίες που ίσως δημοσιευτούν, απειλές για μηνύσεις και άλλα σπαρταριστά γεγονότα κάτω από το ημίφως μιας λεκάνης που καταπίνει τα απόβλητα των σωμάτων. Των πολιτικών σωμάτων

· Χαρακτηριστικό των κοντών είναι η ακροστασία αυτή είναι που τους κάνει να υπερβαίνουν τον πήχυ και να αναπνέουν άλλον καιρό. Έτσι λοιπόν κι ο Σαρκοζί άνθρωπος κοντός προσπαθεί να υπερτονίσει την προσωπικότητα του αφήνοντας πίσω τα μειονεκτήματα της σωματικής του μάζας. Διασχίζοντας εδώ και ένα χρόνο τον πλανήτη ξοδεύει απίστευτη ενέργεια για να αναγορευθεί ο αυτοκράτωρ της πράσινης αντίληψης και να κατατροπώσει τον Ομπάμα, που ηγείται μιας χώρας που πρωτοστατεί στην οικολογική ρύπανση. Ποσώς ενδιαφέρει όμως τον κοντό, το περιβάλλον, αλλά η εικόνα υπεροχής, που θα αναδειχθεί από τα μέσα, απέναντι στον ψηλό Αμερικανό

· Και με φόντο την υπερθέρμανση στην Κοπεγχάγη, ένας ψυχρός πόλεμος διαφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν μπορεί να χωνέψει με τίποτα ο «Μακεδόνας» βασιλιάς της Γαλλίας ότι αγνοείται επιδεικτικώς, από τον έγχρωμο δημοφιλή. Σκληρή η απόρριψη χωρίς σάλιο!

· Ο ψηλός είναι αλλιώς, χαμηλώνει για να σε δει. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι δικτατορίσκοι ήταν κοντοί. Συμπλέγματα φυσικά και βαθιά κρυμμένα.

· Και η χαριτόβρυτος κ. Μπιρμπιλη αναμένεται να γοητεύσει και να σαγηνεύσει την σύνοδο και να αποσπάσει τα χαμόγελα της υπερθέρμανσης.

· Χειμώνας έρχεται βαρύς! Ευτυχώς που υπάρχει κι ο Χρυσοχοιδης να του κάνει μια προσαγωγή να τον κρατήσει κάνα δυο μήνες μέσα, να του προσάψει καμιά κατηγορία ότι φτιάχνει χιόνι και βροχή και την πετά στα σπίτια των πολιτικών να γλιτώσουμε επιτέλους απ αυτήν την τρομοκρατία του παγωμένου γέροντα. Η εμμονή του Χρυσοχοιδη, ειναι ο Τζιμ Άνταμς, αυτόν έκανε όταν ήταν μικρός στο χωριό, όταν έκλεινε τα μάτια του και περνούσαν απο μπροστά του οι κακοί. «Θα πατάξουμε», «Δε θα απολογηθώ σε κανέναν». Επικίνδυνοι λεκτικοί σχηματισμοί, κύριε υπουργέ. Για θυμηθείτε λίγο, μια σταλιά, αυτά τα εκφωνήματα και κορνιζάρετε τις θύμισες στο σαλόνι σας. Ίσως κατανοήσετε ότι η βια, εκ των οδοντοστοιχιών εκπορεύεται. Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές

· Και η απάντηση στην συγκεκαλυμμένη χυδαιότητα. Μαθήματα πολιτικής άποψης από το Γρηγόρη Νιώτη. Υπερασπίστηκε τη νιότη, αποσαφηνίζοντας ότι η κατηγορούμενη δράση των παιδιών του είναι πολιτική και δεν είναι κατ’ ανάγκη παραβατική συμπεριφορά. Αλλά η δικαιοσύνη μπορεί να έχει άλλη άποψη. Δικαιοσύνη η πολύμορφη!

· Ωραία φωνή, παραφωνία σε ένα κόσμο που σέρνεται τηλεκατευθυνόμενος

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· ΟΙ κοινωνίες πάντα χρειάστηκαν το ξύλο. Στην αρχή για να ανάβουν φωτιές. Το ξύλο δεν ήξερε τι έκανε και συμμάχησε.

· Μετά έφτιαξαν το χαρτί και από τότε το ξύλο άρχισε να υπεισέρχεται και σε άλλα τοπία. Φτιάχτηκαν και τα σχολειά. Εκεί που οι άνθρωποι μαθαίνουν τα προκαθορισμένα από την καθεστωτική κυριαρχία. Εν καιρώ το ξύλο πήρε τη μορφή βέργας που ταπείνωνε αυτούς που ήθελαν να βλέπουν από το παράθυρο.

· Όλα ήταν σχεδόν ξύλινα. Τα θρανία τα χαρτιά τα μολύβια τα μαθήματα οι χάρακες οι κανόνες.

· Αλλά και στις άλλες μορφές ομάδων το ξύλο κυριάρχησε παντού. Στην πολιτική είχε την πρωτοκαθεδρία. Εκεί οι φωνές ήταν από σκληρό ξύλο και στις διαμαρτυρίες από ξύλο καλυμμένο με επιθετικούς προσδιορισμούς. Δεξιό ξύλο, αριστερό ξύλο, σοσιαλιστικό ξύλο, αναλόγως την κατεύθυνση της ράβδου επί του σώματος

· Και δάση δεν υπάρχουν πια, τα έχουν κάψει για να γεμίσουν με περισσότερο ξύλο τη ζωή σου

· Η φράση «το στραβό το ξύλο η φωτιά το σιάζε» υποδηλώνει τη μεταφορική αγάπη των κοινωνιών για το στραβό

· Στις διαδηλώσεις των αγραμμάτων το ξύλο είναι απελέκητο σχεδόν πάντοτε και φανερώνει την αμέριστη συμπαράσταση των ανθρώπων έναντι της αντίδρασης

· Το ξύλο δεν επαναστατεί ποτέ από μόνο του. Απλώς καθοδηγείται και πονά όταν πέφτει αλύπητα από ψηλά στα χαμηλά.

· και η εξουσία παντός μορφής ξέρει και να το χρησιμοποιεί και να το εκπαιδεύει.

Μελπομένη η αναρχικιά

Της φαντασίας!

Οι άνθρωποι με τα μαντίλια τις φωνές τις οργισμένες να είχαν τα υπουργεία τα αρχηγεία τις αποφάσεις στα χέρια τους.

Φαντάσου τους μεγαλοσχήμονες, τον Παπανδρέου, τον Τσίπρα, το Σαμαρά, την Παπαρήγα και τα αλλα παιδιά με επικεφαλής το Χρυσοχοίδη τον παλλήκαρο, με καλυμμένα τα πρόσωπα κρατώντας γκαζάκια και μολότοφ να διεκδικούν να ξαναπάρουν πίσω το χαμένο οδόφραγμα.

Τι θα άλλαζε? Τίποτα

Ίδιες ανακοινώσεις ίδια πατριωτικά κηρύγματα και αόριστες εκφωνήσεις

Στην ουσία η εξουσία είναι μια. Και παίζει το ίδιο παιχνίδι με κουκούλα και χωρίς.

Κι απομένει η Μελπομένη που πλένει με αραιωμένο σαπουνάκι τα πιάτα και φτιάχνει νερόσουπα για τους κανακάρηδες της, η μεγάλη αναρχικιά η μεγάλη μορφή αυτού του μασκαρέματος.

Ένα απογυμνωμένο ξεμπρόστιασμα της φαντασίας για αυτήν την Ελλάδα των φαρισαίων, που μπάζει από παντού, από πίσω, από μπροστά και από το πλάι!

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 3/12/2009

· Η συνεύρεση με τα τεχνάσματα της απόστασης εκτάκτως και εντόνως κράτησε όσο κρατά μια απέραντη θλίψη. Μια στιγμή!

· Και φτάσαμε ως εδώ

· Με το ρήμα στο πρώτο πληθυντικό να τονίζει το ξεκίνημα

· «Πάμε για την Ελλάδα της ελπίδας, για την ελπίδα της Ελλάδας». Και η αντιστροφή θυμίζει ονοματεπώνυμο ξεχασμένης υποψίας. Κι η ελπίδα ανατρέχει στα γεγονότα και ακούει και βλέπει και αναγιγνώσκει τις παλιές δηλώσεις, ένθεν κακείθεν και απορεί.

· Σου σηκώνεται η θριξ και μένουν μετέωρα τα συμπεράσματα. Οικονομικά συμφέροντα που έριξαν την κυβέρνηση, οργανωμένη προδοσία και ίδια οφέλη από την άλλη. Κι οι καταλήξεις του εγκεφάλου προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το αληθές, αποσβολωμένες.

· Το παραμύθι άρχισε το 1993 και από τότε οι κοσμητικοί χαρακτηρισμοί έγιναν κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου και προσωποποίηση της κρυμμένης αθωότητας της πολιτικής.

· «Αργυρώνητος» ο ένας, «αρχιερέας της διαπλοκής», ο άλλος. Σκέψεις κάτω από το τραπέζι, προδοσία με ονοματεπώνυμο. Κι η μια μορφή αγγίζει την απουσία, ενώ η άλλη είναι έτοιμη να παίξει μελλοντικά πρωτεύοντα ρόλο. Κι εμείς μοναχοί να εισπράττουμε την έκδοση των εκφωνημάτων και να περιμένουμε το ξεκαθάρισμα του μυστικού κουβαριού εκείνης της εποχής, μιας και ο καιρός μπήκε στ’ αυλάκι και η «λαοθάλασσα» αποφάσισε

· Τα πινέλα πάνω στο τραπέζι ζητούν τον ιχνογράφο και αναλογίζεσαι, ποια είναι η αλήθεια επιτέλους Χαράλαμπε?

· Και αναμένεις την απάντηση, αλλά ματαίως, λες και ένα σχέδιο απροσδιορίστου μορφής, ένα σκόπιμο συννεφάκι με γιρλάντες, να αποπροσανατολίζει την εικόνα και να εγκαθιστά το σκοτεινό στο γράφημα

· Και φτάσαμε ως εδώ!

· Συνέχεια του Καραμανλισμού ο Σαμαράς. Με απουσία επιθέτου ηχηρού, με ελλειμματική φυσιογνωμία έναντι του υπερμεγέθους αποχωρήσαντος και έχων την μορφή φυσαλίδος σε λαδωμένη θάλασσα, πανομοιοτύπως, με τον νυν πληθωρικό και τέως αρχηγό. Ρητορική δεινότητα μετρία, βραχνοκόκορας στους υψηλούς ήχους και με λεκτικά τεχνάσματα νηπιακής ηλικίας που γοητεύουν τους κατοίκους όλης της «πολυκατοικίας», κατάφερε, αν και με το στίγμα της αποστασίας απ’ τον αποστάτη, να αναρριχηθεί στο μέγιστο αξίωμα του κόμματος, κατατροπώνοντας ουσιαστικά ένα παρελθόν, που στην αριστερή πλευρά του νου όλων των πολιτικοποιημένων, είχε φως εσπερινό

· Και η υψηλή Ντόρα γοητευτική σε όλες τις «γραμμές», με ικανότητες και με επικοινωνιακή εμβέλεια ανυπέρβλητη, με χαμόγελο που τσακίζει τις άμυνες, υπέστη την τραγωδία της ζωής της. Και έμελλε αμείλικτο το ίδιο παραμύθι να τρομοκρατεί την οικογένεια από πατέρα εις κόρην.

· Ανδρέας ήταν κάποτε η απαγορευμένη λέξη, τώρα πάλι από το άλφα σαμάρωσαν τα επώνυμα

· Όσο νυχτώνει ο «ακατονόμαστος» μεγαλώνει φωνάζουν στα γήπεδα, όταν ο χρόνος κυλά και το αποτέλεσμα γίνεται εφιάλτης οδυνηρός.

· Ένα λογοτεχνικό ψαλιδάκι του πιστολέρο και η στρογγυλή στην πλεγμένη μήτρα. Και αναγνωρίζεται απανταχού η αλαζονεία του πράσινου μικρού και το κόκκινο επαναφέρεται στην κορυφή των χρωμάτων

· Και στην επικήδεια ιεροτελεστία του προτελευταίου εναπομείναντος επωνύμου, χασκογελούν οι εγκαταστημένοι παλαιοί στους ουρανούς. Και να τα κρασιά και να τα τσουγκρίσματα. Όλοι είχαν να πουν ένα κακό λόγο για τον πληγωμένο αρχιερέα. Και αναμένουν τη στιγμή της υποδοχής όταν τα σύννεφα αποφασίσουν, για να δώσουν τις απαντήσεις του κρυμμένου.

· Αλλιώς μιλάς όταν είσαι πάνω στα σύννεφα κι αλλιώς όταν τα πόδια σου αγγίζουν το έδαφος

· Μπορεί εκεί να διαδοθεί η αλήθεια του παραμυθιού και να στάξει μέχρι εδώ, στους μικρούς κήπους και στις μικρές εισπράξεις του λόγου

· Του κρυφού του ψεύτικου!

Αντώνιος ο Μητσοτακικοφάγος!

Στον κάμπο τα πουλιά λαλούσαν με περίσσια θλίψη!

Δεξιά οι περισσότεροι κι αριστερά κανείς.

Μια μαύρη κουρούνα ενοχλούσε την αρμονία του τοπίου.

Από πάνω ένας γυμνός ουρανός.

Ένας ήχος, άνοιξε την παράσταση.

Ο Μητσοτακικοφάγος με δόντια μυτερά και δρεπανηφόρους πόδας!

Η πρώτη κλοτσιά ανηφόρισε στα πλευρά και γονάτισε την Κόρη. Το βλέμμα της γέμισε από την υστερία του τέλους.

Κοίταξε με σκληρό χαμόγελο. Ένα δάκρυ πήγε να βγει μαζί με ένα παγωμένο χαμόγελο, αλλά κρατήθηκε. Το διέκοψε το βογκητό της μαύρης κουρούνας στο ξερό κλαδί.

Ένα κρώξιμο τελευταίο και το δέντρο απόμεινε μόνο του!

Ένας γδούπος. Ο πόδας προσγειώθηκε στην πυγή και ένα κορμί ξαπλώθηκε αιμόφυρτο στο στεγνό έδαφος

Και η κουρούνα απελευθερωμένη τώρα πια, ετοιμάζει τον επίλογο!

Που θα είναι σίγουρα, Εφιαλτικός! Για όλους και για όλα!

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· Μαγεμένη η ατμόσφαιρα στα παιχνιδίσματα του χειμώνα! Ίσως είναι η αμαρτία που ντύνεται χοντρά για να καλύψει την προστυχιά της, ίσως είναι κι εκείνο το κρύο ψιθύρισμα του αέρα, που ανασηκώνει το δέρμα από την ραστώνη. Κι είναι κι εκείνο το μικρό χαστούκισμα από την υγρασία της μικρής βροχής, όταν σπαταλιέται χωρίς νόημα, ανάμεσα στις αναπνοές αυτών που τρέχουν να προλάβουν μια φωνή

· Στα συνέδρια των αντιθέσεων η υποκριτική των κραυγών μοιάζει με απόπειρα λανθασμένης ερωτικής συνδιαλλαγής. Χαμόγελα επίπλαστα οδοντοστοιχίες κάτασπρες και γλυκείες ανακατατάξεις των μυϊκών σπασμών των προσώπων. Έντεχνη οργή στα σημεία που χρειάζεται. Χαμήλωμα του τόνου όταν η επιβεβαίωση της ανωτερότητας πρέπει να αναδυθεί και χαριτωμενιές ανεκδοτολογικές όταν το επιτηδευμένο χιούμορ θέλει να προκαλέσει την αποφόρτιση των σκέψεων.

· Μια απερίγραπτη σοβαρότητα εξυφαίνεται όταν το παραμιλητό της λεκτικής επαφής υπεισέρχεται στις σοφίτες του φαντασιακού. Και πουθενά η αληθινή σκέψη και ο γυμνός λόγος.

· Μια χειμωνιά περιφραστική κορυφώνει την επιθυμία της επιβολής. Το σκυθρωπό χαρακτηριστικό της σοβαρότητας, επικαλύπτει την μεταμφιεσμένη σκέψη. Και αν αφαιρέσεις τον ήχο κι αφήσεις τα σχήματα να παρουσιάζονται απομονωμένα από την ενορχήστρωση του λόγου, αντιλαμβάνεσαι το πανομοιότυπον της επανάληψης.

· Οι ταινίες τρόμου γίνονται κωμωδίες όταν χαμηλώσεις τη φωνή και το αίμα που χύνεται μοιάζει με χυμό φράουλας σε λευκό σεντόνι

· Κι οι μορφές χωρίς λόγο είναι απλώς αναπαραστάσεις μιας υπόθεσης.

· Κι ο χειμώνας με τα ρούχα του, κρύβει επιμελώς το αλόγιστο των παθών. Επειδή ξέρει καλύτερα απ το καλοκαίρι!

loksos@gmail.com

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 26.11.2009 {Το κείμενο που δεν δημοσιεύτηκε για λόγους ανωτέρας βιας}

· Οι μέρες περνούν και ο σελιδοδείκτης παραμένει καρφωμένος στο ίδιο φύλλο, στον ίδιο αριθμό, στην ίδια λέξη.

· Βιάζεσαι, φωνάζει ο διπλανός και αντιλαμβάνομαι ότι το ρήμα υπομένω έχει χάσει την ιστορική του διαδρομή. Στο πεζοδρόμιο ντυμένες ξεδιάντροπα οι λέξεις και τα πρόσωπα που είχαν αγιογραφήσει την υπόσχεση αρχίζουν σιγά σιγά να αφαιρούν την παραπανίσια επικάλυψη. Χαζεύοντας ολούθε ανασυγκροτώ και περιφέρω την αντίληψή μου στα ακακήσια βλέμματα των διαχειριστών της εξουσίας

· Καρφωμένος στην αθωότητα του Παπανδρέου και την ομολογουμένως καλή του πρόθεση, διασπώ τη γραμμή και ακουμπώ στο από πίσω των εκφωνημάτων.

· Όταν μοιράζεται η ελπίδα συμπυκνωμένη με ταχείς ρυθμούς αντιλαμβάνεσαι φυσικά ότι το καλάθι στο αριστερό χέρι δεν θα είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού, αλλά έχεις την απαίτηση τουλάχιστον να σε κοιτούν κατάματα και να σου λένε, ότι απέναντι υπάρχει ένα κιγκλίδωμα που θα το κρατάς με τα χέρια βλέποντας τους αλλιώτικους να κάνουν περαντζάδες.

· Πάγωμα των μισθών στην άρχουσα τάξη των μισθωτών, Κύριε πρωθυπουργέ, στο εξωπραγματικό ποσό των 2000 ευρώ, με τον καφέ στα τέσσερα και κάτι. Μεικτός 2000, καθαρός βάστα να πάνε. Είναι το νοίκι, είναι η ΔΕΗ είναι το τηλέφωνο, τα παιδιά που θέλουν φροντιστήρια στη χώρα της δωρεάν παιδείας, είναι και το φαγητό για να γεμίσει το στομάχι και όχι φυσικά για την άτιμη τη γεύση.

· Και περίμενα αξιότιμε κύριε Παπακωνσταντίνου με τα γυαλιστερά ματάκια και την επιστημονική κατάρτιση, να αρχίσει το πάγωμα από τα ψηλά, από τις μισθουδάρες των βουλευτών, των υπουργών, των γραμματέων των φαρισαίων, των αγίων τέλος πάντων της χώρας αυτής, της κατατρεγμένης από τους ελάχιστους προνομιούχους, από τους ανθρώπους που ευθύνονται μαζί με τους άλλους, για την μελαγχολία μου και την στυτική δυσλειτουργία του μυαλού μου

· Γιατί την κρίση να την περνώ μόνος μου κύριε πρωθυπουργέ των οραμάτων?

· Θα ήμουν ευτυχής έως και θα δάκρυζα αν είχε πρόβλημα ο υπουργός μου να πληρώσει το νοίκι κι αν τον φανταζόμουν να μετρά τα τσίγκινα, για ένα τσιγαράκι που θα καπνίσει στα όρθια, μέσα στη βροχή, αφήνοντας στο πιατάκι του το υπόλοιπο της ταπεινής εξόδου του

· Δε γίνεται να περνώ τη κρίση μόνος μου και να ‘ναι οι δρόμοι αδειανοί γύρω μου και φωταγωγημένες οι σάλες σας.

· Και στον αντίποδα, ο άλλος, ο τέως Καραμανλής, την έκανε με ελαφρούς διαποδισμούς με ήσυχη την συνείδηση του για τα πεπραγμένα του.

· Κι απόμεινε η συνέλευση των άλλων οραματιστών, να εκλέξει καινούργιο αρχηγό. Λες και η Βενετία θα βρει το βελόνι της αν βγει ο Σαμαράς ή η Ντόρα.

· Και διά στόματος Σπυρίδωνος Ταλιαδούρου, με πομπώδη λεξήματα υποστηρίζεται ο κ. Σαμαράς γιατί λέει, «διασφαλίζει την αναγκαία ιδεολογικοπολιτική σύνθεση ανάμεσα στις παραδοσιακές μας αξίες και τις σύγχρονες φιλελεύθερες αντιλήψεις. Εκφράζει τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό»

· Και με τρομάζει ανείπωτα ο μεγάλος Δράκος που ανοίγει το στόμα του για να με χάψει.

· Αναστενάζω βαριά και μορφάζω σχηματοποιώντας ονειρικά την βαθύτερη ανάγνωση των λεχθέντων.

· Βιάζεσαι, ακούστηκε!

· Ναι ρε, βιάζομαι, βαρέθηκα να περιμένω με την πλάτη στον τοίχο, μπας και φανεί το τρένο.

· Χρόνια τώρα στο σταθμό βλέπω τους άλλους να ανεβοκατεβαίνουν. Κι εγώ στημένος πάντα στην ίδια θέση να περιμένω το επόμενο. Βαρέθηκα μ ακούς?

· Κι ανησυχώ, γιατί ξέρουν ότι βιάζομαι και δεν τους νοιάζει

Αντώνιος ο Παλαιολόγος

Εξεικόνισμα παλαιών χρονων, ο Αντώνιος Σαμαράς, φυλά με περίσσια φροντίδα, άγριος και συνάμα ήπιος στους εσωγενείς αμφισβητίες, την κερκόπορτα της Νέας Δημοκρατίας. Με λάβαρα και σύμβολα, με περικεφαλαία και με χρυσοποίκιλτα ενδύματα, με το αθάνατο σπαθί, όρθιος και φανταχτερός, εκμηδενίζει τις αντιστάσεις των γυναικείων πειρασμών και των παντοτινών εχθρών της παραδόσεως

Κι έρχονται τα τσάμικα, οι τσαμπούνες και τα κλαρίνα, οι φωνές και τα τσουγκρίσματα και βγαίνει ο ανυπέρβλητος προμαχώνας της ιστορίας, να κατατροπώσει το σκέτο φιλελευθερισμό. Κι αναστενάζουν, λόγκοι, βουνά, ραχούλες κι ακούγονται ήχοι μακρινοί και κουδουνίσματα από ερίφια.

Και βουκεφάλες και Αλέξανδροι και φάλαγγες και κλαγγές κι ολάκερα βιβλία ανοίγουν διάπλατα τα φύλλα τους να υποδεχτούν τον εγγυητή της καταγωγής των αναμνήσεων

Και μόνο μια μαύρη σκιά με ένα κρύο χαμόγελο παρακολουθεί σιωπώντας τα τεκταινόμενα, καταστρώνοντας το επόμενο σχέδιο διαφυγής των επωνύμων

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· Κάθε τέσσερα χρόνια σχεδόν αναρωτιέμαι πως οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν να αλλάζουν μορφές μέσα σε λίγες μέρες.

· Πριν από την καθιερωμένη γιορτή του λαού τα πρόσωπα των ελπιδοφόρων, έχουν μια γλυκύτητα μια απίστευτη φρεσκάδα. Σου θυμίζουν τα επιχειρήματα της μαμάς σου όταν σου προέτεινε το κουταλάκι με την άθλια κρέμα και σε μπούκωνε. Τότε σου λέγε για κείνο το παιχνίδι που θα σου αγοράσει, για το τσίρκο που θα πας να δεις, αν είσαι καλό παιδί και τρως όλο το φάι σου.

· Και μετά οι υποσχέσεις έπεφταν στο γκρεμό αλλά εσύ τις θυμόσουνα, αλλά έλα που η πονηρούλα ήξερε πολλά να λέει. Και την άλλη μέρα που έσφιγγες τα δόντια αποφασισμένος, να το κουταλάκι γεμάτο με το ραντό, να πιέζει τα χείλια. Και να οι λέξεις φανταχτερές ξανά και να το στόμα να μισανοίγει. Κατάπινες και ονειρευόσουν και ξανά μετά τα ίδια και τα ίδια. Μέχρι που μεγάλωσες. Τώρα η μάνα σου έμεινε να σ αγαπά μονάχη της και το κουταλάκι το κρατάνε κάθε τέσσερα χρόνια οι άλλοι και σου πιέζουν τα χείλια μέχρι να τα ανοίξεις.

· Κι όλο λες, σήμερα δε θέλω, αλλά που. Από τη μια η αμφιβολία, απ την άλλη η επιθυμία, αποχαυνώνεσαι και καταπίνεις ό,τι σου προσφέρουν. Και όταν ξαναέρχεται η στιγμή, έρχεται στο νου, η ζωή σου όλη. Και πάντα ένα γλυκό βλέμμα με μια κουταλιά, να σε μπουκώνει χωρίς ανάσα.

· Δε θα φάω την άλλη φορά υποσχέθηκες, αλλά συνέχεια την πατάς κακόμοιρε μικρέ!

loksos@gmail.com