Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009


· Ένα σπήλαιο σε μια γειτονιά με πολύχρωμες αναπνοές και σκυθρωπούς ορίζοντες. Ένας ασήμαντος πατέρας μια πολυσήμαντη Μάνα ένα Αστέρι πίσω από κάτι σύννεφα.

· Στις χαραμάδες του υπερφυσικού, που ξανοίγεται το φως όταν βαριέται την απλωσιά.

· Αγελάδες όρθιες πρόβατα ανακούρκουδα άχυρα σκορπισμένα ένα ξύλινο κρεβατάκι δυο ακίνητα πρόσωπα μια εικόνα ανήμπορη να αλλάξει, τυπωμένη στο χαρτί, στις ιστορίες, με τζάκια, χιόνια, μαγκάλια και κάστανα

· Χρυσός, λίβανος και σμύρνα στα ανοικτά δάχτυλα, μαγικές ικεσίες για περισσότερο ξημέρωμα

· Οι ιστορίες πέρασαν δίπλα από το χνότο του ξαπλωμένου στο χιονισμένο δρόμο. Ένα δάκρυ έκανε ένα βαθούλωμα στο λευκό, ένα μικρό νερό φανερώθηκε, αλλά πουθενά εκείνη η χαρά που συλλογιέται, πουθενά εκείνος ο μικρός ήλιος με τις ακτίνες γραμμές, που στολίζει το πάνω, στο φύλλο της ιχνογραφίας.

· Και ανεβάζεις το βλέμμα ψηλά να δεις τον «μεσοπρόθεσμο ορίζοντα» του Παπανδρέου και των υπολοίπων. Ένα πουλί τερατόμορφο από πάνω σε κάνει να βάζεις αντιφεγγιά το βραχίονα και τα μάτια μισοκλείνουν, βλέποντας την ξενιτιά την επουράνια

· Καταστολισμένα τα πολιτικά χριστουγεννιάτικα δέντρα, τις μέρες των παραμυθιών. Καλογυαλισμένες ευχές, λευκά χαμόγελα και μπόλικοι μελλοντικοί χρόνοι. Αναλόγως το κάθισμα. Όταν είσαι πρωθυπουργός υπόσχεσαι, αναλύεις τους στόχους, αλλοιώνεις την πραγματικότητα, βάζεις φωτιά στο καθιερωμένο της όρασης.

· Αν είσαι δέντρο της παρακάτω αλέας , που σκέφτεσαι να ανέβεις την πλαγιά να γίνεις πλατάνι της μεγάλης πλατείας, τότε τα λόγια είναι καθρέφτες της άλλης σκέψης, αναχώματα ψεύδους. Απλώς να ικανοποιηθεί η ανάγκη του μορφασμού και της αγανάκτησης. Αξιωματική αντιπολίτευση φωνημάτων, με χριστουγεννιάτικο ύφος, αλλά με την σημειολογία της εσταυρωμένης ερμηνείας. Στο σπήλαιο της αναταραχής, στην παλιά πολυκατοικία των ιδεών, του Σαμαρά, της Ντόρας και του Ψωμιάδη

· Κι όταν το αριστερό άλλοθι της Αλέκας και του Αλέξη φωνάζει με τις ντουντούκες έξω από το σπήλαιο κανένα πρόσωπο δεν γυρνά, ακόμα και οι αγελάδες τα πρόβατα και τα μικρά έντομα κάτω απ τα άχυρα, αρνούνται να ακούσουν το πολυκαιρισμένο ξεφώνημα του κοινότοπου λόγου. Στα Χριστούγεννα άλλωστε η υμνολογία είναι ίδια εκ πεποιθήσεως

· Και στο σπήλαιο περιμένουν τα δώρα για να κλείσει το ριντό να αποσυρθούν οι παριστάμενοι να βοσκήσουν λεύτερα τα ζωάκια στο κάμπο. Η πολυσήμαντη μάνα να ξεφύγει στον ουρανό, ο ασήμαντος πατέρας να ανακατευτεί με το πλήθος και να απομείνουν οι βοσκοί, να σκουπίσουν το σκηνικό να μαζευτούν σε σωρό όλες οι σκέψεις, να στριμωχτούν μέσα στο νου και να γίνουν συμβολικά σημειώματα.

· Και φεύγει το γαλάζιο από το στερέωμα και ένα ξεχωριστό φωτεινό υπερηφανεύεται

· «Σε θέλω σαν βροχή πάνω μου», ακούστηκε να φωνάζει το φεγγάρι! Και χαμηλώνουν οι γιορτές κι ανυψώνεται ο πόνος

· Και οι μάγοι εξ ανατολών έγιναν εκ δύσεως. Πάντα ο προσανατολισμός είχε ένα πρόβλημα όταν επρόκειτο να απαλύνει πληγές.

· Το βράδυ θα πέσει, οι νιφάδες μπορεί να έρθουν. Τα πρόσωπα θα μείνουν καρφωμένα λίγο στο κάδρο. Θα δοθεί η εντολή. Ένα κομμάτι πένθιμο. Η κουρτίνα κλείνει. Από μέσα μια ανακατωσούρα. Απ έξω, τα θολά πρόσωπα καρφωμένα μπροστά στο σκηνικό του προκαθορισμένου σπηλαίου.

· Κανείς δεν αποχωρεί, τα μάτια προσηλωμένα. Η μουσική σταμάτησε και η ακινησία τρομάζει την ιεροτελεστία.

· Έτσι είναι τα Χριστούγεννα στα υπόγεια, στις στοές των υπονόμων, στις μαχαιρωμένες ιστορίες

· Και πίσω από το τζάκι κάποιες κάλτσες θα μείνουν χωρίς περιεχόμενο και εφέτος!

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· Πρόλογος ίδιος, επίλογος να ακολουθεί το καθιερωμένο.

· Με το «μια φορά», και ένα «ζήσαν αυτοί καλά», να φεύγει ο δράκος, να χαμογελά η πριγκιποπούλα, να φανερώνεται το άσπρο άλογο, να μεταμορφώνεται ο βάτραχος σε ένα όμορφο παλληκάρι, να μιλούν οι ζωγραφιές, να τραγουδούν τα σύννεφα.

· Τα παραμύθια τα έφτιαχναν άνθρωποι που μπορούσαν να ονειρεύονται να αγαπούν να γελούν και να κλαίνε. Αναστεναγμός του απόκρυφου η ουσία του παραμυθιού.

· Σκυφτή η γιαγιά με το σφιχτοδεμένο μαντίλι, με τις βελόνες στο χέρι, το κουβάρι με τη κλωστή να κυλιέται, μια γάτα να μπερδεύεται στην ανάμνηση. Ένας μπόμπιρας σε μια γωνιά να ανακατεύει κάποια ξερόκλαδα παιχνίδια, μια μάνα να πλένει στη σκάφη, ένας πατέρας σκέψη μοναχά, σε ένα χωράφι γεμάτο από φτώχεια και ένα θολωμένο τζάμι με ένα ξεροβόρι άγριο, να κάνει το απόβραδο μια σκοτεινιά απερίγραπτη.

· Και τότε, όταν τα ξερόκλαδα δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν τη φαντασία κι όταν το μονότονο άρχιζε να θεριεύει, οι ποιητές των τζακιών οι μεγάλες γιαγιάδες, έπλεκαν το όνειρο μαζί με τη κόκκινη κλωστή. Κι ανοίγαν τα στόματα και να σου οι λέξεις αυτοκρατόρισσες, να κάνουν το μυαλό να γυρνοβολά σε κάστρα και ποτάμια, σε λιβάδια, λίμνες και παλάτια.

· Και να περνά ο χρόνος, αποσβολωμένος κομμάτια από μπροστά σου, να θυμάσαι τις ίδιες λέξεις και να νοσταλγείς εκείνα τα Χριστούγεννα πίσω απ το θολωμένο τζάμι με τις μεγάλες λέξεις και τις αξέχαστες εικόνες.

Η αλήθεια του λευκού

Όταν απομακρύνεται ο δρόμος, στενεύει στο βάθος και οι φιγούρες γίνονται μακρινές. Το λευκό χαλί αποκαλύπτει τα ίχνη που έκρυβε το τσιμέντο.

Η αλήθεια του χιονιού είναι οι πατημασιές των περαστικών, γλυπτά σμιλεμένα με βιασύνη και καθημερινά μονολογήματα.

Βήματα παραμιλητά, του αληθινού.

Το λευκό αποκρυπτογραφεί το τίποτα, απογυμνώνει τη σκόνη

Η θεία διαφορετική μορφή του υγρού!

Τα δέντρα στο πλάι ενταγμένα στην στιγμιαία απεικόνιση του τοπίου, στοιχισμένα με αρμονία, προστατεύουν την υπεροχή του πολυφανούς.

Και δυο πλάτες γυρισμένες στο τέλος του ορίζοντα, αφήνουν την αρχή και χάνονται χωρίς έκφραση, εκεί που τελειώνει το έκδηλο.

Στο λευκό χαλί, στον έρημο δρόμο του βραχύλεκτου, όταν πέφτει το χιόνι, όταν το τσιμέντο ντύνεται, δραπετεύει η επίκρυφη ματιά της γραμμής.

Στην ανείπωτη απουσία του χρώματος, το χαμογελαστό και το πένθιμο αποκαλύπτουν τη σιωπή!

loksos@gmail.com

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 17/12/2009

· Οι δαίμονες είναι πολλοί, άλλοι προϋπήρχαν κατά τας γραφάς και άλλοι εφευρέθηκαν για να καλύψουν τις αμαρτίες των ενασχολούμενων με τις θρησκευτικές εμμονές περί παρατηρήσεως των λαθών. Έτσι λοιπόν λοξώς εδραπέτευσεν ο τύπος και η εξουσία έγινε βιαστικά «παντός μορφής» ενώ ήταν πάντα «παντός τύπου και μορφής» ενισχύοντας τοιουτοτρόπως την συνάφεια της θηλυκής υπόστασης με το αρσενικό περιτύλιγμα. Αυτά περί της απολογίας των γραφημάτων.

· Στο Παρίσι το γεγονός καθόταν στην πρώτη σειρά. Βραβεία Ωνάση και οι σοφοί της ακαδημίας με τις απαστράπτουσες στολές καθήμενοι σοβαροί και αποστασιοποιημένοι άκουγαν. Και έγερναν οι περισσότεροι στους ώμους τους κλείνοντας τα βλέφαρα υπό το βάρος της πολυγνωσίας. Ένα θέαμα με πολλές αναγνώσεις. Η σοφία να κοιμάται και τα βραβεία να παρελαύνουν. Κι απ έξω μια γυναίκα σε μια σχάρα σιδερένια με τους ατμούς του Μετρό, να αγκαλιάζουν το κορμί της, προσπαθεί να αρπάξει την ευκαιρία της ζεστασιάς. Τρία χρηματικά βραβεία στους επιστήμονες. Ένα θα έφτανε να δώσει στέγη σ αυτούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους, για τη σκέψη των άλλων.

· Και ένας καθεδρικός ναός σε ομοίωμα της αγανάκτησης βαρύς κι ασήκωτος, κάνει σκόνη μύτες και δόντια του Μπερλουσκόνι. Φουρτάλια η πρόσοψη του πολύχρωμου παπαγάλου, προκαλεί τη θλίψη στους κεντροδεξιούς της γείτονος χώρας και βέβαια την απίστευτη συσπείρωση των αμαρτιών. Προβολή, η συμπάθεια στον καβαλάρη. Το ιταλικό όνειρο, λεφτά, γυναίκες, λαμογιά, επεκτείνεται και γίνεται όνειρο ανεκπλήρωτο των μαζών σε κάθε μουράγιο με αναπνοές. Έτσι εκδηλώνεται στους καινούς χρόνους η διολίσθηση των αισθήσεων. Με τα αξιώματα και τα βαθιά πορτοφόλια. Οι αναστεναγμοί θέλουν τα καύσιμά τους.

· Α ρε Νικήτα τι σου έμελε να πάθεις. Αυτοδιορίσθηκε Δημοτικός εκπρόσωπος ο Καρατζαφέρης. και ο επιτηδευμένα έξυπνος διαχειριστής, μέρους της «πολυκατοικίας», μιλά περί σεβασμού και διαφόρων άλλων τριχολογημάτων γιατί έτσι ακριβώς το απαιτεί η παρούσα συνύπαρξη των στιγμών. Άντε να δούμε και τις άναυδες εκφράσεις των τελεταρχών των εκπομπών, όταν προσκεκλημένος ο δοκησίσοφος διανοητής της ακροδεξιάς, θα υποστηρίζει τις απόψεις του.

· Και η παράγραφος ασθμαίνουσα διαγράφεται από την παράσταση του κειμένου, γιατί δεν αντέχει τα εμβατήρια!

· Το Όχι γιορτάζει, στην ύποπτη σιωπή της γυναικός που φέρει το όνομα Ντόρα. Οι μάγοι με τα «Δώρα» οσονούπω έρχονται, αλλά η Κόρη τα αρνείται πλαντάζοντας στο κλάμα. Και σαν εκείνη τη μάγισσα των παραμυθιών, ώρες ατέλειωτες μπροστά στον «καθρέφτη» της αναρωτιέται. «Ποιος είναι ικανότερος από μένα?». Ο Σαμαράς απαντά το κάτοπτρον και μαλλιοτραβιέται υστερικά η Κόρη, ουρλιάζοντας. «Οχι, όχι όχι». Και μετά ένα, «μπαμπά» ακούγεται, με την τελευταία συλλαβή να σέρνεται πικρόχολα για τα κληρονομημένα αμαρτήματα. Και εκείνος γελώντας αγκαλιάζει την Κόρη και παρηγορώντας και χαιδεύοντας την πλουσία κόμη της μουρμουρίζει. «Σώπα, σώπα θα δεις τι θα κάνει ο μπαμπάς».

· Ο ψίθυρος σ αυτήν την οικογένεια ήταν κάτι σαν τη γνωστή κολόνια. Κρατούσε χρόνια!

· Και ο πρώτος πληθυντικός με γεμίζει συνενοχή. Κυβερνώ αυτόν τον τόπο με τη συνεργασία του Γεωργίου Παπανδρέου. Με βρίζουν οι φίλοι μου οι γκόμενες και η περιπτερού, όποτε μ αντικρίσουν. Μοιράζει την ενοχή ο προκαθήμενος και καλά κάνει. Έντεχνο το παραμιλητό όταν είναι κατευθυνόμενο. Από τα μερεμέτια, μέχρι τις ανατροπές, τις συγκρούσεις, τις συνεργασίες και μέχρι το «αλλάζουμε γιατί βουλιάζουμε», ως επιμύθιον τρόμου.

· Και θυμάμαι ότι χρόνια τώρα άλλαζα και βούλιαζα και βούλιαζα και άλλαζα.

· Και περνούσαν αυτοί καλά κι εγώ πνιγόμουνα!

Η γέφυρα της Δύσης

Ημίπαλτο και ρεπούμπλικα.

Αργό βήμα, σκυμμένο βλέμμα. Αποξενωμένο το βάδισμα στην παλιά γέφυρα.

Ένα χέρι απλωμένο και ένα κυρτό γυναικείο κορμί. Το μπαστούνι στο άλλο χέρι συγκρατούσε το υπόλοιπο της απόγνωσης.

Στις γέφυρες που ενώνουν τη σιωπή, με τις λέξεις του παραμιλητού της πείνας.

Στη μέση του ποταμιού, στον αέρα που στολίζεται χριστουγεννιάτικα, με τις κραυγές των απελπισμένων.

Στα μεγαλοπρεπή κατασκευάσματα, η αδιαφορία απαντάται με την ανείπωτη εξάντληση της αξιοπρέπειας.

Και οι ικεσίες ξεπερνούν τους μικρούς κυματισμούς του νερού και γίνονται γράμματα χωρίς αναγνώστη.

Στη Δύση, τη Δασκάλα της ευτυχίας, των σκληρών εκπομπών και των περικοπών της χαράς, στη δυσφήμηση του ανθρώπινου είδους.

Πάρτε μέτρα. Και τοποθετήστε την ευτυχία μας πάνω στη μεγαλυνότητα των έργων σας.

Απλωμένα χέρια και φωνές, ανακατεμένες με αλμυρά, σκονισμένα δάκρυα.

Για να επιβιώνουν τα κράτη και να πεθαίνουν οι άνθρωποι!

Μυογράφημα

· Χαμήλωσα λίγο Εξουσία μου και παραλίγο να σε πιστέψω την ώρα που ξεροκατάπινα τη τελευταία λέξη σου.

· Όταν το φως είναι μακρινό το σκοτεινό δε σ αφήνει να ορίσεις το χάραμα.

· Μέσα στους ψεύτικους, κοσμητικούς προσδιορισμούς, μου ζήτησες να περάσεις το κατώφλι μου, και να ‘μαστε μαζί τώρα, εσύ κι εγώ κι απέναντι εκείνη η Καρυάτιδα με το μαυρισμένο χρώμα από τις κατραπακιές τις πανάρχαιες. Από τις πρώτες μέρες μου θύμισες τη παλιά μου γκόμενα που έφυγε με εκείνον το νταβατζή με τα πολλά λεφτά και την όμορφη κούρσα. Δε λέω έχεις μάτια γλυκά και εκείνο το κουτελάκι σου λάμπει από τον ιδρώτα της ανυπομονησίας. Θες να με πείσεις ότι για μένα νοιάζεσαι μόνο κι ότι θα κάνεις ό,τι μπορείς, φτάνει να σου λέω, ναι σε όλα.

· Δε ξέρω αν θα καταφέρω να σε πιστέψω. Όταν με πρόδωσε η άλλη, έβριζα σαν πεζοδρόμιο. Μετά σκέφτηκα πως έτσι είναι η ζωή κι ας πρόσεχα.

· Πάμε παρακάτω τώρα, μου είπες. Και όλο πήγαινα πιο κάτω και έβλεπα τα περασμένα και μονολογούσα.

· Μια φωτιά γύρευα να μου κάνει το μυαλό σμπαράλια, να με φέρει πέρα δώθε. Αλλά τώρα πια, ξέρω να θυμάμαι.

· Μουτσούνες ίδιες με γλυκόλογα και αλατισμένα μεζεδάκια είναι τα λεγόμενα. Μούρη καθρέφτη κάθομαι και περιμένω τον επόμενο, να καρφωθεί στα πλαϊνά μου, να κοιτώ απέναντι τη μαυρισμένη Καρυάτιδα και να με συμπονά, ακίνητη και καρφωμένη κάτω απ τον ίδιο ήλιο, την ίδια βροχή και την ίδια κρυμμένη ματιά!

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 10/12/2009

· Στις τουαλέτες γίνονται τα πάντα. Άλλωστε η απελευθέρωση των κορμιών σε ένα κλειστό χώρο που μοσχοβολά, η απέραντη σιγαλιά και εκείνοι οι περίεργοι θόρυβοι σαν να πετάς βοτσαλάκια στη θάλασσα, καθώς και το σφίξιμο, προάγγελος της ανακούφισης, καθαρίζει το μυαλό και ανασκουμπώνει τη σκέψη. Στις τουαλέτες διαβάζεις τα καλύτερα πράγματα αποφαίνονται οι λογοτέχνες και δεν έχεις παρά να τους ακούσεις.

· Τοιουτοτρόπως ο μη ενοχικός μακρόσυρτος αναστεναγμός και η αποκάλυψη των κοπράνων εκλαμβάνεται ως ύψιστη πολιτική πράξη αν σκεφτεί κανείς την λαμπρότητα της μετέπειτα διανοητικής διεργασίας.

· Έτσι φανταζόμαστε, όπως αποκαλύπτουν οι «ελεύθερες αναρτήσεις» του γαλλικού διαδικτύου τη συνάντηση στις τουαλέτες μεταξύ του Σαρκοζί και του Ντομινικ Στροσκάν, προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Εκεί λοιπόν και μετά την αφόδευση κατά την ώρα του πλυσίματος των χεριών και όταν οι χάρτινες σερβιέτες έδιωχναν τις εναπομείνασες σταγόνες, άρχισαν οι φραστικές διενέξεις. Από τη μια ο κοντός πρόεδρος κι απ την άλλη ο μελλοντικός διεκδικητής με τις απίστευτες ερωτικές εκδηλώσεις. Φωτογραφίες που ίσως δημοσιευτούν, απειλές για μηνύσεις και άλλα σπαρταριστά γεγονότα κάτω από το ημίφως μιας λεκάνης που καταπίνει τα απόβλητα των σωμάτων. Των πολιτικών σωμάτων

· Χαρακτηριστικό των κοντών είναι η ακροστασία αυτή είναι που τους κάνει να υπερβαίνουν τον πήχυ και να αναπνέουν άλλον καιρό. Έτσι λοιπόν κι ο Σαρκοζί άνθρωπος κοντός προσπαθεί να υπερτονίσει την προσωπικότητα του αφήνοντας πίσω τα μειονεκτήματα της σωματικής του μάζας. Διασχίζοντας εδώ και ένα χρόνο τον πλανήτη ξοδεύει απίστευτη ενέργεια για να αναγορευθεί ο αυτοκράτωρ της πράσινης αντίληψης και να κατατροπώσει τον Ομπάμα, που ηγείται μιας χώρας που πρωτοστατεί στην οικολογική ρύπανση. Ποσώς ενδιαφέρει όμως τον κοντό, το περιβάλλον, αλλά η εικόνα υπεροχής, που θα αναδειχθεί από τα μέσα, απέναντι στον ψηλό Αμερικανό

· Και με φόντο την υπερθέρμανση στην Κοπεγχάγη, ένας ψυχρός πόλεμος διαφαίνεται στον ορίζοντα. Δεν μπορεί να χωνέψει με τίποτα ο «Μακεδόνας» βασιλιάς της Γαλλίας ότι αγνοείται επιδεικτικώς, από τον έγχρωμο δημοφιλή. Σκληρή η απόρριψη χωρίς σάλιο!

· Ο ψηλός είναι αλλιώς, χαμηλώνει για να σε δει. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι δικτατορίσκοι ήταν κοντοί. Συμπλέγματα φυσικά και βαθιά κρυμμένα.

· Και η χαριτόβρυτος κ. Μπιρμπιλη αναμένεται να γοητεύσει και να σαγηνεύσει την σύνοδο και να αποσπάσει τα χαμόγελα της υπερθέρμανσης.

· Χειμώνας έρχεται βαρύς! Ευτυχώς που υπάρχει κι ο Χρυσοχοιδης να του κάνει μια προσαγωγή να τον κρατήσει κάνα δυο μήνες μέσα, να του προσάψει καμιά κατηγορία ότι φτιάχνει χιόνι και βροχή και την πετά στα σπίτια των πολιτικών να γλιτώσουμε επιτέλους απ αυτήν την τρομοκρατία του παγωμένου γέροντα. Η εμμονή του Χρυσοχοιδη, ειναι ο Τζιμ Άνταμς, αυτόν έκανε όταν ήταν μικρός στο χωριό, όταν έκλεινε τα μάτια του και περνούσαν απο μπροστά του οι κακοί. «Θα πατάξουμε», «Δε θα απολογηθώ σε κανέναν». Επικίνδυνοι λεκτικοί σχηματισμοί, κύριε υπουργέ. Για θυμηθείτε λίγο, μια σταλιά, αυτά τα εκφωνήματα και κορνιζάρετε τις θύμισες στο σαλόνι σας. Ίσως κατανοήσετε ότι η βια, εκ των οδοντοστοιχιών εκπορεύεται. Τουλάχιστον τις περισσότερες φορές

· Και η απάντηση στην συγκεκαλυμμένη χυδαιότητα. Μαθήματα πολιτικής άποψης από το Γρηγόρη Νιώτη. Υπερασπίστηκε τη νιότη, αποσαφηνίζοντας ότι η κατηγορούμενη δράση των παιδιών του είναι πολιτική και δεν είναι κατ’ ανάγκη παραβατική συμπεριφορά. Αλλά η δικαιοσύνη μπορεί να έχει άλλη άποψη. Δικαιοσύνη η πολύμορφη!

· Ωραία φωνή, παραφωνία σε ένα κόσμο που σέρνεται τηλεκατευθυνόμενος

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· ΟΙ κοινωνίες πάντα χρειάστηκαν το ξύλο. Στην αρχή για να ανάβουν φωτιές. Το ξύλο δεν ήξερε τι έκανε και συμμάχησε.

· Μετά έφτιαξαν το χαρτί και από τότε το ξύλο άρχισε να υπεισέρχεται και σε άλλα τοπία. Φτιάχτηκαν και τα σχολειά. Εκεί που οι άνθρωποι μαθαίνουν τα προκαθορισμένα από την καθεστωτική κυριαρχία. Εν καιρώ το ξύλο πήρε τη μορφή βέργας που ταπείνωνε αυτούς που ήθελαν να βλέπουν από το παράθυρο.

· Όλα ήταν σχεδόν ξύλινα. Τα θρανία τα χαρτιά τα μολύβια τα μαθήματα οι χάρακες οι κανόνες.

· Αλλά και στις άλλες μορφές ομάδων το ξύλο κυριάρχησε παντού. Στην πολιτική είχε την πρωτοκαθεδρία. Εκεί οι φωνές ήταν από σκληρό ξύλο και στις διαμαρτυρίες από ξύλο καλυμμένο με επιθετικούς προσδιορισμούς. Δεξιό ξύλο, αριστερό ξύλο, σοσιαλιστικό ξύλο, αναλόγως την κατεύθυνση της ράβδου επί του σώματος

· Και δάση δεν υπάρχουν πια, τα έχουν κάψει για να γεμίσουν με περισσότερο ξύλο τη ζωή σου

· Η φράση «το στραβό το ξύλο η φωτιά το σιάζε» υποδηλώνει τη μεταφορική αγάπη των κοινωνιών για το στραβό

· Στις διαδηλώσεις των αγραμμάτων το ξύλο είναι απελέκητο σχεδόν πάντοτε και φανερώνει την αμέριστη συμπαράσταση των ανθρώπων έναντι της αντίδρασης

· Το ξύλο δεν επαναστατεί ποτέ από μόνο του. Απλώς καθοδηγείται και πονά όταν πέφτει αλύπητα από ψηλά στα χαμηλά.

· και η εξουσία παντός μορφής ξέρει και να το χρησιμοποιεί και να το εκπαιδεύει.

Μελπομένη η αναρχικιά

Της φαντασίας!

Οι άνθρωποι με τα μαντίλια τις φωνές τις οργισμένες να είχαν τα υπουργεία τα αρχηγεία τις αποφάσεις στα χέρια τους.

Φαντάσου τους μεγαλοσχήμονες, τον Παπανδρέου, τον Τσίπρα, το Σαμαρά, την Παπαρήγα και τα αλλα παιδιά με επικεφαλής το Χρυσοχοίδη τον παλλήκαρο, με καλυμμένα τα πρόσωπα κρατώντας γκαζάκια και μολότοφ να διεκδικούν να ξαναπάρουν πίσω το χαμένο οδόφραγμα.

Τι θα άλλαζε? Τίποτα

Ίδιες ανακοινώσεις ίδια πατριωτικά κηρύγματα και αόριστες εκφωνήσεις

Στην ουσία η εξουσία είναι μια. Και παίζει το ίδιο παιχνίδι με κουκούλα και χωρίς.

Κι απομένει η Μελπομένη που πλένει με αραιωμένο σαπουνάκι τα πιάτα και φτιάχνει νερόσουπα για τους κανακάρηδες της, η μεγάλη αναρχικιά η μεγάλη μορφή αυτού του μασκαρέματος.

Ένα απογυμνωμένο ξεμπρόστιασμα της φαντασίας για αυτήν την Ελλάδα των φαρισαίων, που μπάζει από παντού, από πίσω, από μπροστά και από το πλάι!

loksos@gmail.com

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 3/12/2009

· Η συνεύρεση με τα τεχνάσματα της απόστασης εκτάκτως και εντόνως κράτησε όσο κρατά μια απέραντη θλίψη. Μια στιγμή!

· Και φτάσαμε ως εδώ

· Με το ρήμα στο πρώτο πληθυντικό να τονίζει το ξεκίνημα

· «Πάμε για την Ελλάδα της ελπίδας, για την ελπίδα της Ελλάδας». Και η αντιστροφή θυμίζει ονοματεπώνυμο ξεχασμένης υποψίας. Κι η ελπίδα ανατρέχει στα γεγονότα και ακούει και βλέπει και αναγιγνώσκει τις παλιές δηλώσεις, ένθεν κακείθεν και απορεί.

· Σου σηκώνεται η θριξ και μένουν μετέωρα τα συμπεράσματα. Οικονομικά συμφέροντα που έριξαν την κυβέρνηση, οργανωμένη προδοσία και ίδια οφέλη από την άλλη. Κι οι καταλήξεις του εγκεφάλου προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το αληθές, αποσβολωμένες.

· Το παραμύθι άρχισε το 1993 και από τότε οι κοσμητικοί χαρακτηρισμοί έγιναν κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου και προσωποποίηση της κρυμμένης αθωότητας της πολιτικής.

· «Αργυρώνητος» ο ένας, «αρχιερέας της διαπλοκής», ο άλλος. Σκέψεις κάτω από το τραπέζι, προδοσία με ονοματεπώνυμο. Κι η μια μορφή αγγίζει την απουσία, ενώ η άλλη είναι έτοιμη να παίξει μελλοντικά πρωτεύοντα ρόλο. Κι εμείς μοναχοί να εισπράττουμε την έκδοση των εκφωνημάτων και να περιμένουμε το ξεκαθάρισμα του μυστικού κουβαριού εκείνης της εποχής, μιας και ο καιρός μπήκε στ’ αυλάκι και η «λαοθάλασσα» αποφάσισε

· Τα πινέλα πάνω στο τραπέζι ζητούν τον ιχνογράφο και αναλογίζεσαι, ποια είναι η αλήθεια επιτέλους Χαράλαμπε?

· Και αναμένεις την απάντηση, αλλά ματαίως, λες και ένα σχέδιο απροσδιορίστου μορφής, ένα σκόπιμο συννεφάκι με γιρλάντες, να αποπροσανατολίζει την εικόνα και να εγκαθιστά το σκοτεινό στο γράφημα

· Και φτάσαμε ως εδώ!

· Συνέχεια του Καραμανλισμού ο Σαμαράς. Με απουσία επιθέτου ηχηρού, με ελλειμματική φυσιογνωμία έναντι του υπερμεγέθους αποχωρήσαντος και έχων την μορφή φυσαλίδος σε λαδωμένη θάλασσα, πανομοιοτύπως, με τον νυν πληθωρικό και τέως αρχηγό. Ρητορική δεινότητα μετρία, βραχνοκόκορας στους υψηλούς ήχους και με λεκτικά τεχνάσματα νηπιακής ηλικίας που γοητεύουν τους κατοίκους όλης της «πολυκατοικίας», κατάφερε, αν και με το στίγμα της αποστασίας απ’ τον αποστάτη, να αναρριχηθεί στο μέγιστο αξίωμα του κόμματος, κατατροπώνοντας ουσιαστικά ένα παρελθόν, που στην αριστερή πλευρά του νου όλων των πολιτικοποιημένων, είχε φως εσπερινό

· Και η υψηλή Ντόρα γοητευτική σε όλες τις «γραμμές», με ικανότητες και με επικοινωνιακή εμβέλεια ανυπέρβλητη, με χαμόγελο που τσακίζει τις άμυνες, υπέστη την τραγωδία της ζωής της. Και έμελλε αμείλικτο το ίδιο παραμύθι να τρομοκρατεί την οικογένεια από πατέρα εις κόρην.

· Ανδρέας ήταν κάποτε η απαγορευμένη λέξη, τώρα πάλι από το άλφα σαμάρωσαν τα επώνυμα

· Όσο νυχτώνει ο «ακατονόμαστος» μεγαλώνει φωνάζουν στα γήπεδα, όταν ο χρόνος κυλά και το αποτέλεσμα γίνεται εφιάλτης οδυνηρός.

· Ένα λογοτεχνικό ψαλιδάκι του πιστολέρο και η στρογγυλή στην πλεγμένη μήτρα. Και αναγνωρίζεται απανταχού η αλαζονεία του πράσινου μικρού και το κόκκινο επαναφέρεται στην κορυφή των χρωμάτων

· Και στην επικήδεια ιεροτελεστία του προτελευταίου εναπομείναντος επωνύμου, χασκογελούν οι εγκαταστημένοι παλαιοί στους ουρανούς. Και να τα κρασιά και να τα τσουγκρίσματα. Όλοι είχαν να πουν ένα κακό λόγο για τον πληγωμένο αρχιερέα. Και αναμένουν τη στιγμή της υποδοχής όταν τα σύννεφα αποφασίσουν, για να δώσουν τις απαντήσεις του κρυμμένου.

· Αλλιώς μιλάς όταν είσαι πάνω στα σύννεφα κι αλλιώς όταν τα πόδια σου αγγίζουν το έδαφος

· Μπορεί εκεί να διαδοθεί η αλήθεια του παραμυθιού και να στάξει μέχρι εδώ, στους μικρούς κήπους και στις μικρές εισπράξεις του λόγου

· Του κρυφού του ψεύτικου!

Αντώνιος ο Μητσοτακικοφάγος!

Στον κάμπο τα πουλιά λαλούσαν με περίσσια θλίψη!

Δεξιά οι περισσότεροι κι αριστερά κανείς.

Μια μαύρη κουρούνα ενοχλούσε την αρμονία του τοπίου.

Από πάνω ένας γυμνός ουρανός.

Ένας ήχος, άνοιξε την παράσταση.

Ο Μητσοτακικοφάγος με δόντια μυτερά και δρεπανηφόρους πόδας!

Η πρώτη κλοτσιά ανηφόρισε στα πλευρά και γονάτισε την Κόρη. Το βλέμμα της γέμισε από την υστερία του τέλους.

Κοίταξε με σκληρό χαμόγελο. Ένα δάκρυ πήγε να βγει μαζί με ένα παγωμένο χαμόγελο, αλλά κρατήθηκε. Το διέκοψε το βογκητό της μαύρης κουρούνας στο ξερό κλαδί.

Ένα κρώξιμο τελευταίο και το δέντρο απόμεινε μόνο του!

Ένας γδούπος. Ο πόδας προσγειώθηκε στην πυγή και ένα κορμί ξαπλώθηκε αιμόφυρτο στο στεγνό έδαφος

Και η κουρούνα απελευθερωμένη τώρα πια, ετοιμάζει τον επίλογο!

Που θα είναι σίγουρα, Εφιαλτικός! Για όλους και για όλα!

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· Μαγεμένη η ατμόσφαιρα στα παιχνιδίσματα του χειμώνα! Ίσως είναι η αμαρτία που ντύνεται χοντρά για να καλύψει την προστυχιά της, ίσως είναι κι εκείνο το κρύο ψιθύρισμα του αέρα, που ανασηκώνει το δέρμα από την ραστώνη. Κι είναι κι εκείνο το μικρό χαστούκισμα από την υγρασία της μικρής βροχής, όταν σπαταλιέται χωρίς νόημα, ανάμεσα στις αναπνοές αυτών που τρέχουν να προλάβουν μια φωνή

· Στα συνέδρια των αντιθέσεων η υποκριτική των κραυγών μοιάζει με απόπειρα λανθασμένης ερωτικής συνδιαλλαγής. Χαμόγελα επίπλαστα οδοντοστοιχίες κάτασπρες και γλυκείες ανακατατάξεις των μυϊκών σπασμών των προσώπων. Έντεχνη οργή στα σημεία που χρειάζεται. Χαμήλωμα του τόνου όταν η επιβεβαίωση της ανωτερότητας πρέπει να αναδυθεί και χαριτωμενιές ανεκδοτολογικές όταν το επιτηδευμένο χιούμορ θέλει να προκαλέσει την αποφόρτιση των σκέψεων.

· Μια απερίγραπτη σοβαρότητα εξυφαίνεται όταν το παραμιλητό της λεκτικής επαφής υπεισέρχεται στις σοφίτες του φαντασιακού. Και πουθενά η αληθινή σκέψη και ο γυμνός λόγος.

· Μια χειμωνιά περιφραστική κορυφώνει την επιθυμία της επιβολής. Το σκυθρωπό χαρακτηριστικό της σοβαρότητας, επικαλύπτει την μεταμφιεσμένη σκέψη. Και αν αφαιρέσεις τον ήχο κι αφήσεις τα σχήματα να παρουσιάζονται απομονωμένα από την ενορχήστρωση του λόγου, αντιλαμβάνεσαι το πανομοιότυπον της επανάληψης.

· Οι ταινίες τρόμου γίνονται κωμωδίες όταν χαμηλώσεις τη φωνή και το αίμα που χύνεται μοιάζει με χυμό φράουλας σε λευκό σεντόνι

· Κι οι μορφές χωρίς λόγο είναι απλώς αναπαραστάσεις μιας υπόθεσης.

· Κι ο χειμώνας με τα ρούχα του, κρύβει επιμελώς το αλόγιστο των παθών. Επειδή ξέρει καλύτερα απ το καλοκαίρι!

loksos@gmail.com