ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 28/5/2009

· Σκότος! Μαύρο τραπέζι τέσσερα πόδια, το τραπεζομάντιλο ποτέ δεν υπήρχε στη σύνθεση, μια καρέκλα ξύλινη, οι τοίχοι λευκοί, λες και ήθελαν να αποχρωματίσουν την απόγνωση. Η πόρτα ανοίγει, ένα σπρώξιμο, τα χέρια ακουμπούν στο κάθισμα, να προλάβουν την συμφιλίωση με το έδαφος προσπαθούν. Βίαιη μετατόπιση του κορμιού, τα χέρια με τους αγκώνες πάνω στο ξύλινο ικρίωμα του μονολόγου των ερωτήσεων. Και άνθρωποι γύρω στους τοίχους, με τις πλάτες γυρισμένες στο λευκό, άλλοι με το πρόσωπο αντικριστά, να ακουμπά η μύτη στο τοίχο και το άλλο χέρι τεντωμένο να κουνά τα δάχτυλα πάνω στο κρύο, ανυπομονώντας για μια απάντηση στα κούφια ερεθίσματα. Μια λάμπα να κόβει το χρόνο φέτες, να σε εμποδίζει να κοιτάξεις τη μέρα και να συμμορφωθείς με τας υποδείξεις του σκοτεινού. Το φως διάχυτο, αποκρουστικό, να προκαλεί το ανασήκωμα του βραχίονα, ασπίδα στην επέμβαση του βιασμού της συνείδησης. Παλάμες να κτυπούν και να ξεσηκώνουν τη σκόνη, που χαλάρωνε στις αόρατες σχισμές της επανάληψης της ιστορίας. Τσιγάρα αναμμένα, στάχτες να αντιδρούν στην πτώση και μετά αποτσίγαρα να δέχονται το σκληρό πάτημα του σκαρπινιού, που στριφογυριστά έδινε μια μελανιά στο μωσαϊκό το πολύχρωμο. Οι λέξεις επαναλαμβανόμενες διακόπτουν το χρονικό διάστημα και αποκλείουν την σκέψη από την πολυπλοκότητα του εμπεριστατωμένου. Εφιάλτες πετούμενα αποπροσανατολίζουν το πραγματικό και φτιάχνουν παραδείσια δάση καμένα, με ψόφια αποκρουστικά φωνάγματα. Κι απέναντι συνθήματα παραποιημένα ενός κόσμου νεκρού εδώ και καιρό, να προσπαθούν να ανακαλέσουν τη χαμένη αριστερή αντίληψη. Εύκολα επικοινωνιακά τερτίπια της εικονικής πολιτικής. Κι ακόμα πιο πέρα ξεδοντιασμένο το παραδοσιακό περιθώριο να φαντάζει τόσο συνυφασμένο με τον αναχρονισμό, όσο ποτέ άλλοτε. Και στον επίλογο της κουβέντας φρέσκα χλοερά λόγια πασπαλισμένα με μπόλικη ναφθαλίνη προσπαθούν να εισχωρήσουν στο σύστημα επιτυχώς. Και δημοκοπικώς κέρδισαν το μετάλλιο της εκλογής. Αλλά νοητικώς έχασαν τον ήχο του επικροτήματος

· Ένα χαστούκι στο μάγουλο, ένα δάκρυ να κυνηγά τα δάχτυλα, αλλά οι φθόγγοι δεν βγαίνουν, ούτε ακόμα κι αυτό το βουητό της απόρριψης μπορεί να δώσει στον εισηγούμενο έναν ανεκτικό βαθμό κατανόησης.

· Ανάμεσα στα κρωξίματα πόσο μου μοιάζεις Ελλάδα σα μια γριά ετοιμοθάνατη που λεηλατείσαι, από λάσπες και σκατά και με κάνεις κι αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο ήλιος αυτή η θάλασσα αυτή η γλώσσα δεν έχουν δραπετεύσει να βρουν αλλού το τοπίο της αρεσκείας τους. Ίσως γιατί οι λέξεις ακόμα ελπίζουν. Ίσως!

· Το χέρι άρπαξε τη λάμπα και τη γύρισε προς τον τοίχο. Τα ανδρείκελα όρθια φωτίστηκαν φτιάχνοντας κάτι λιγνές μακρουλές σκιές στο σεντόνι του ντουβαριού. Ιδρώτας είχε μουσκέψει τις μασχάλες τους. Τα χέρια τους κιτρινισμένα από το καπνό και τα πρόσωπα τους νεκρικά από την χρονοβόρα διαδικασία της πειθούς. Λιγδιασμένα μαλλιά. Να ανακατεύεται η αποβολή της υγρασίας με τη δυσωδία και το περιστατικό να θαμπώνει τη μνήμη. Ο πανικός έντονος στις μορφές, στα στόματα, στους λόγους, στα μπαλκόνια της εκφοράς του ψεύδους.

· Κι ανάμεσα στα στιγμιότυπα της παράνοιας, ο καθισμένος με τα χέρια πάνω στη σανίδα έλκει το φως της αντίληψης με ένα χαμόγελο αρεστό στη φαντασία. Λάμπει ενώ γύρω του οι πυγολαμπίδες φτιάχνουν χορούς και πυροτεχνήματα. Μια αγιογραφία του απρόσμενου που η ελπίδα προσπαθεί να δει να ξεπροβάλει από την μιζέρια του πολιτικού λόγου

· Έξω είναι ένας λαός χωρίς γλώσσα που ψιθυρίζει και σφαδάζει, όταν ο λόγος που αποκαθηλώνεται από τον προορισμό του γίνεται αγανάκτηση.

· Η εξουσία του παραλόγου δεν έχει καταγωγή ούτε κομματικές πεποιθήσεις. Υπάρχει παντού στο μυαλό στα χέρια στα μάτια στο κόλο, παντού, είναι υγρή παχύρρευστη και ευμετάβλητη.

· Κινείται σε οποιοδήποτε χώρο και ρημάζει προς πάσαν κατεύθυνση

· Σε λίγες μέρες στολισμένη θα παρασύρει τον πληθυσμό στο μηχανισμό της επιλογής.

· Ίσως το μεγαλύτερο εφεύρημα της εξουσίας είναι η δημοκρατική στάχτη, το παρερμήνευμα των πολύπλοκων εννοιών. «Ο λαός αποφάσισε», είναι η φράση που κάθεται σκουλαρίκι στα αυτιά και σε φέρνει στα πρόθυρα της εγκεφαλικής απόσυρσης. Μα, ο λαός εκπαιδεύεται εις τας εκπομπάς του δειλινού και εις τας αράδας των πρωτοσέλιδων

· Έλα μωρή, σε περιμένω το τριήμερο, στολίσου με τις εφημερίδες σου και τις κατευθυνόμενες τηλεοπτικές αβάντες σου, πάρε τα συνθηματάκια σου, τα πουλάκια σου και τα λογάκια σου και έλα, θα είμαι στην αμμουδιά και θα βλέπω τα κύματα. Κι όταν ακούω τους ήχους του υγρού να φοβερίζουν τη στιγμή της απόλαυσης, θα ρωτήσω το διπλανό μου για το αποτέλεσμα

· Και την ομολογία πίστεως που θες να υπογράψω, ποτέ δε θα την πάρεις, ούτε απ’ το στόμα μου, ούτε απ΄ το σώμα μου, συντροφιά θα κάνω στη λογική της ειρωνείας και του σαρκασμού, Ανεκδιήγητη! Και εκεί θα απομείνω!

· Και μια ματιά απορριπτική θα ρίξω στον ακατανόητο πληθυσμό, που ερεθίζεται ακόμα από την άθλια παράσταση

· Έλα, ησύχασε! Μια λέξη ακόμα και τελειώνω, αλλά θα στη πω φωναχτά, Βδέλυγμα

· «Πέμπειν ες παπαγάλους» κι ακόμα πιο μακριά, κατάπτυστη Περιττότητα!

λοξός

loksos@gmail.com