ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 10/9/2009

· Έμπροσθεν της εστίας, στις εναπομείνασες στάχτες!

· Η ανυπαρξία μοναδικής φύσεως εκδήλωση σε διεθνείς εκθέσεις αναπαριστά την σημειολογία του υπαινιγμού και φτιάχνει την αυτοδυναμία του προσδιορισμού των ερμηνευμάτων. Και στην καθημερινότητα τα τεχνάσματα ειλικρίνειας τροχοπεδούν την περιορισμένη νοημοσύνη και παρασύρουν σε δρόμους με αγκαθωτά συρματόσχοινα. Ρητορικά σχήματα συναπαντούν την κινητικότητα και η επιστήμη γιγαντώνεται και ξεγυμνώνει την απουσία κάθε νοητικής λειτουργίας.

· Και καθομολογεί το φαινόμενο των καιρών!

· «Όχι ότι είμαι ευφυέστερος απ’ τον καθένα, αλλά λόγω ιδιότητας έχω μια πιο σφαιρική άποψη». Και συσσωρεύονται οι ιδιότητες στριμωγμένες, μονολογούν, ερίζουν και βωμολοχούν και ξεπετιέται η μεγίστη, η τρανή η ιδιότητα, η αρχέγονη και προπορεύεται. Κι η ευφυΐα του καθενός κρύβεται στα κλινοσκεπάσματα και απορεί γιατί ακόμα δεν έχει ανέβει την κλίμακα της ιεραρχίας. Ο καθένας, δεν είναι ο κανένας, είσαι εσύ, που επιλέγεις που περιπαίζεις που επιτρέπεις που απαγορεύεις που οριοθετείς που παίζεις κρυφτό με τα φωνήματα και φτύνεις το φτηνό κούφωμα του ευκάλυπτου για ένα ξεπεσμένο φτου ξελευτερία

· Και τα γεωμετρικά σχήματα διαμαρτύρονται για το απροσχημάτιστον της προτάσεως και το στρόγγυλον της προφοράς μαζι με τις σταγόνες των αισθήσεων που αντιδρώντας στην τάξη των διακηρύξεων φανερώνονται, διαψεύδοντας τα επιχειρήματα και λοιδορώντας την ασυλία της κατασκευής.

· Και αι ζητωκραυγαί των συνεστιαζομένων αποδίδουν με μεγαλοπρέπεια την επικράτηση της ευήθειας στο μεγάλο σαλόνι με το μεγάλο τραπέζι με τα πολύπλοκα ερωτήματα

· Και απορημένος και με ορθάνοιχτο το στόμα περίμενε ο βλαξ της εποχής, ο αμόλυντος εραστής των βλεμμάτων, να κατέβουν οι λέξεις από τις καρβουνιασμένες φυλλωσιές και να φτιάξουν λιγοστά γράμματα τραγικά, όπως ελάφι και μετά να φτιάξουν τη ματιά, μετά να βάλουν μια μετοχή και ένα ερωτηματικό και να βγει η ερώτηση η απλή, να τρομοκρατηθούν τα συστήματα του προσδιορισμένου, να σκάσει το επικοινωνιακό εργοτάξιο και να ψευδίσει η απάντηση τη σιωπή της ενοχής ? Φωτιά το απρόσμενο!

· «Τι θα απαντούσατε στην υγρή τρομαγμένη ματιά του ελαφιού, Κύριε?»

· Τίποτα, απάντησε η σιωπή. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε πια με τα ελάφια ούτε με τα τρομαγμένα βλέμματα, ούτε με τις άδειες ματιές των ωχρών αγανακτισμένων θεατών.

· Και ο καθένας απλουστευμένος όσο ποτέ με τον πανικό του προδιαγραφέντος ρόγχου με την κατακραυγή να επικάθειται ως σπάθη, φωνασκεί ασθμαίνοντας και πομπωδώς, καλώντας τη σιγουριά των καθορισμένων φράσεων για να υπερκαλύψει την απόρριψη των συναισθημάτων πάσης φύσεως

· Και η ματιά αποκαλύπτει την υπόνοια της γραμμένης κόλασης, το άγγιγμα του αλλόκοτου και η επιτηδευμένη κίνηση τον περιορισμένο ορισμό

· «Έκανα λάθος», αναφωνεί άλλα το κεφάλι είναι ανεβασμένο αλαζονικό και το χαμόγελο μαζί με τον οφθαλμό, διαβασμένο καλά στις πρωινές πρόβες

· Και οι μπαλιές γλυκιές, απαλές, αριστοτεχνικές ίσα που ενοχλούσαν την πανηγυρική ατμόσφαιρα, λέξεις άηχες, μονότονες, συλλαβιστές προσφωνήσεις, με την ίδια μύτη το ίδιο στόμα το ίδιο σώμα

· Και η υποτιθέμενη αλήθεια γέμισε την αίθουσα και ο εφιάλτης ορίσθηκε στο πρόσωπο του ανήμπορου του μισθωτού του υπαλλήλου του κακόμοιρου του φτωχού. Και κούνησε την κεφαλή ο Βαγγέλης ο μουστακαλής και ένιωσε περήφανος που μπορεί να σώσει την Ελλάδα πεινώντας και διψώντας μοιρολογώντας και μη αντιδρώντας

· Φθινόπωρο, ερωτική εποχή κι ας λένε όλοι για την Άνοιξη, αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ζουν σ άλλους κόσμους με ήλιο μεγάλο, μεταξωτά πουκάμισα και αραχνοΰφαντα βρακιά

· Ο ερωτισμός είναι μελαγχολικός και η αισθαντικότητα χρειάζεται την υγρασία της βροχής

· Η πολιτική είναι ανοιξιάτικη σουλατσάρει με την ομπρελίτσα της και καμώνεται την Κυρά καθώς υποκλίνεται στους περαστικούς. Τον εραστή της όμως τον ψάχνει όταν το χώμα έχει βραχεί για τα καλά, στα πρωτοβρόχια. Πολλές σημασίες κρυμμένες στο σκελετό της κι η αποκρυπτογράφηση σχεδόν αδύνατη

· Και λυσσομανά ο αέρας και παίρνει τη βροχή και τη κάνει χαστούκι στο τρυφερό δέρμα. Ένα άγνωστο πουλί ξεπέρασε το μικρό κούτσουρο που είχε απομείνει υπόλοιπο από την χθεσινή κατάνυξη της οράσεως

· Μια υποψία στάθηκε στην μέση του δρόμου και άρχιζε να σκουπίζει το μικρό ποταμάκι που σχημάτισαν εκείνα τα ξανθά μαλλιά της βροχής

· «Τι λυρισμός, Αριστοτέλη μου», φώναξε η Ευανθία, σαρκάζοντας τον παρανοημένο. Ένας θόρυβος σκληρός και η πορσελάνινη γαβάθα έπεσε γεμίζοντας με μικρά άσπρα γυαλάκια το μωσαϊκό. Μια επιθετική προστακτική μπερδεύτηκε με τη φωνή του εκφωνητή.

· Φθινόπωρο και έξω η επικοινωνία έχει θεριέψει για τα καλά και μόνο εκείνο το μικρό δάχτυλο έχει βαλθεί να ξεκολλήσει το θάμπωμα απ’ το τζάμι, φτιάχνοντας μικρά κυκλάκια

· Και να, μια σταγόνα ξέφυγε απ το πρωτοβρόχι, χαμήλωσε το κορμί της και τρύπωσε απ’ τη χαραμάδα, δίνοντας περισσότερο χρώμα

· Σε ετούτο, το περίεργο φθινόπωρο!

λοξός

loksos@gmail.com