ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

·      Την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή στους υπόγειους δρόμους των μεταξωτών ονείρων, εκεί που η καθισιά των δραπετών δημιουργούσε μονολόγους, ερωτικούς, αποσπασματικούς απροσδόκητους!

·      Στην Τήνο.

·     Στα Υστέρνια στον όρμο. Στο παλιό ψαροχώρι, στον Ήλιο που χάιδευε την Άκρη των κειμένων κυμάτων

·      Άφθονος θόρυβος στην Ταβέρνα του Γιάννη, άφθονη ξεχασιά, άφθονη ρακή

·      Και ένας Αυτοκράτορας  ζεστός, γεμάτος από μυρουδιές νιότης, θυμάρια και μικρές σκέψεις

·      Σκέψεις από στιγμές,

·      Γεμάτες αντιξοότητες όπως αρμόζει σε κάθε στιγμή που σέβεται την ύπαρξη της.

·      Και παραληρήματα μοναχικά, δακρυσμένα, σοβαρά και αστεία, υπαρκτά και ανύπαρκτα

·      Και να ικετεύεις τη ματιά της ρομφαίας  και το χάδι της περιστρεφόμενης σταλαγματιάς που αφηνόταν να χάσκει ανάμεσα στην απόσταση του Ουρανού και της αφιλόξενης μήτρας.

·      Και καμιά εικόνα δε μπόρεσε να με αποσπάσει από το τοπίο

·      Κανένα τίποτα, δεν μπόρεσε να προκαλέσει ανικανότητα στην επιθυμία μου. Να αποσυντονίσει το κόσμο της σκέψης μου

·      Ένα σύμπαν τεράστιο  μια απολυταρχία του  κατάλευκου, ένα χάδι! 

·      Και το γέλιο να ρέει γάργαρο φροντίζοντας να γίνεται ένα με το λιόγερμα.

·      «Αδικείτε τον εαυτό σας» ακούγεται η φωνή του εκφωνητή προσπαθώντας εντέχνως να επέμβει στην τελετουργία αλλά και να επαναφέρει το τελευταίο ίχνος λεκτικής αξιοπρέπειας στον φλυαρουντα.

·      «Αδικείτε τον εαυτό σας» και το τέχνασμα πιάνει τόπο και ο άπνους νους του συνδαιτυμόνα της τράπεζας του απόλυτου τίποτα, ξεγελιέται.

·      Χειροκροτώ τον εκφωνητή και αφουγκράζομαι για μια ακόμα φορά  την ηλιθιότητα.

·      Αλλά η ομορφιά τσακίζει την επέμβαση της καθημερινότητας

·      Κι αυτός ο τεράστιος πόνος συγκεκαλυμμένος να απορροφά την πολύγωνη έξαρση και να μεταμορφώνει το τώρα σε μια διάρκεια που τρομοκρατεί.

·      Κι ανάμεσα στις πολύβουες αναφορές τα προβλήματα συνέρρεαν, υγρά εκ φύσεως κατάφερναν που και που να αποστομώνουν την ανεμελιά του ορίζοντα.

·      Φαντάσματα χορικά να επιβραβεύουν τις ανασφάλειες.

·      Μα αυτός ο Ήλιος ο κυκλαδίτικος τα καλύπτει όλα

·      Του φαίνονται τόσο μικρά τα απρόσμενα και τόσο τεράστια τα πλαταγίσματα του μικρού γλάρου

·      «Μόνο εγώ κι ο Καραμανλής μπορούμε να σηκώνουμε τον αητό»

·      Και δάκρυσε η  περηφάνια της έγερσης και χαμογέλασε η στιγμή προδομένη.

·      Και το αντριλίκι να δηλωθεί, να επικαλύψει  την ανυπαρξία.

·      Στάχτη, στάχτη παντού, στάχτη στα μάτια σου

·      Για να μπορείς να βλέπεις καλά αυτό το σκούρο που βάψαν το νου σου.

·      Ανακάθισε η πόρνη λέξη έβγαλε το μασκάρεμα και άρχισε να καλύπτει τις αποστάσεις του τυπικού

·      Και τα χαμόγελα παγώνουν όταν η ματιά υποκλίνεται στην  επουράνια συνεύρεση των φωνηέντων.

·      Και μετά άντε ξανά να αναζητάς τη χαμένη σου νιότη

·      Να είσαι παιδί και να σε κάνουν να σκέφτεσαι την σύνταξη

·      Να είσαι μικρός και να σε γερνάνε.

·      Και πίσω από το δημαρχείο η λαϊκή του Θανάτου έχει φθηνό το μπρόκολο.

·      Πρωτοσέλιδο στην "Ελευθεροτυπία" κάτω από το ασφαλιστικό ο θάνατος.

·      Δυο πρωτοσέλιδοι θάνατοι.

·      «Εδώ κάποτε μύριζε αγιόκλημα» δηλώνει ο βιοτέχνης παίρνοντας την εικόνα και κάνοντας την μυρουδιά

·      Τώρα μυρίζει απόγνωση

·      Δύσοσμη η διαδρομή της ζωής, δύσοσμη και του Θανάτου

·      Κι η αδιαφορία όλων ακολουθά την πορεία της παράνοιας.

·      Προκαθορισμένα, τρομακτικά και αδίστακτα

·      Είναι κάνεις εδώ?

·      Στο κατάστημα όλοι απόντες

·      Από το αφεντικό μέχρι τους υπαλλήλους

·      Μια απεραντοσύνη χαμένων ανθρώπων μοναχικών που πασχίζουν να τη βολέψουν.

·      Απέραντο μαύρο, απέραντο του ουρανού το σκοτεινό

·      Σύριγγες, ρουφήγματα, ανάσες βαριές

·      Όμορφα τα λόγια τα επίπλαστα, βαττολογήματα με μπόλικο πασπάλισμα

·      Ένα απέραντο καρναβάλι λόγου, εικόνας ,τοπίου

·      Μια χαρακιά απελπισμένης διάστασης

·      Ένα παραλήρημα ουτοπικό

·      Η απεραντοσύνη της διαδικασίας είναι αυτή που δημιουργεί την ηδονή στον εκφορέα του λόγου

·      Φτιάχνει την ανάσα ανάμεσα στην αμηχανία , στη σιωπή, στην απουσία

·      Και μετά τίποτα

·      Κενό.

·      Είναι κανείς εδώ?

·      Ρωτά πανικόβλητος ο επισκέπτης

·      Δεν έχει πολύ χρόνο, ακόμα.

·      Το τρίξιμο της πόρτας

·      Απάντηση στο μαγικό διάκενο

·      Ηχοβόλημα απελπισμένο της σιωπής.

·      Είναι κάνεις εδώ?

·      Η φωνή ίσα που βγήκε, το κεφάλι χαμήλωσε

·      Δυο τρία βήματα προς τα πίσω και μετά ο αργόσυρτος βηματισμός της απομάκρυνσης.

·      «Μόνο εγώ κι ο Καραμανλής μπορούμε να σηκώσουμε τον αητό»

·      Και το αποκύημα απεσύρθη από την φαντασία

·      και το χαμόγελο έγινε εκκωφαντικό, παρανοϊκό, ασυντόνιστο!

·      Είναι κανείς εδώ?

·      Ξαναρώτησε.

·      Κι η σταγόνα άφησε τα ματόκλαδα να χάσκουν

·      Αφήνοντας πίσω της μια αυλακιά σκουρόχρωμη, σταχτιά.

·      Μια  ολάκερη μοναξιά!

λοξός

loksos@gmail.com