ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ Πέμπτη 21/5/2009

• Απορώ πως υπάρχουν ακόμα οι συλλαβές για να φτιάχνουν λέξεις που να αποτυπώνουν τα κακώς κείμενα.

• Ένα σύνολο λέξεων αποκτά μια ζωντάνια όταν επιτηδευμένα μπει σε μια σειρά και συνθέσει μια αφήγηση με ερμήνευμα και στόχο. Ακούω συχνά τους αναγνώστες να εκφράζουν την άποψη τους για τους δεινούς κειμενογράφους με μια κριτική σκέψη άκρως φωτογραφική. «Γράφει καλά», λέει και εννοεί ότι τοποθέτησε σωστά τις λέξεις σε ένα λευκό τοπίο και στόλισε ένα νόημα αβαθές με σκουλαρίκια με δαχτυλίδια και βραχιόλια, με μπογιές και χρώματα κι έφτιαξε μια εικόνα πλασματική, ένα ταξίδεμα εύπεπτο και καθημερινό. Οι αναγνώστες μιας εφημερίδας, λέει, θέλουν τέτοια. Δε θέλουν να προβληματίζονται, λέει. Και από εκεί ξεκινά η απαξίωση του αναγνωστικού κοινού εκείνου που ερεθίζεται όταν ακουμπά το χαρτί. Ως επί το πλείστον οι άνθρωποι πια που αγοράζουν μια εφημερίδα το κάνουν γι’ αυτήν την υπερένταση, την έξαρση που προκαλεί το ξεφύλλισμα και η επαφή με το χάρτινο αυτό το ζεστό παραδοσιακό υλικό της αφορμής της σκέψης. Μια αναστάτωση που φτιάχνει ένα απίστευτο χαλάρωμα πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινό, με τα απαραίτητα αντικείμενα στο πλάι, το τσιγάρο να καίγεται, το καφέ να μένει παραπονεμένος για την αδιαφορία, με μερικές ματιές στους παρατρεχάμενος που περνούν βιαστικά και να η άποψη που ενισχύεται ή αποσυμπιέζεται από το μηχανισμό της προσέγγισης

• Οι εφημερίδες πια αφού απώλεσαν την αποκλειστικότητα της ενημέρωσης, συνεχίζουν ακόμα και τώρα να περπατούν σε δρόμους που δεν θα συναντήσουν κανέναν για να αποσπάσουν κάποιο χαιρετισμό.

• Χάθηκαν μέσα στο ελλειμματικό πλήθος, στην αμορφωσιά, την έλλειψη της παιδείας, την έλλειψη φαντασίας. Κάποτε φώναζαν η φαντασία στην εξουσία, τώρα είναι ανάγκη πια να βγει μια φωνή, η φαντασία στην εφημερίδα.

• Βλέπεις τα πρωτοσέλιδα και είναι σκυφτά, αυτονόητα, λες και απευθύνονται σε ανθρώπους που η σκέψη τους αγγίζει τα όρια μιας αυγοθήκης. Ίδιες εφημερίδες με διαφορετική ημερομηνία!

• Και ναι μεν οι άνθρωποι δε θέλουν ούτε να πονούν από τις λέξεις, ούτε να προβληματίζονται. Θέλουν όμως να εξεγείρονται. Κι αυτό μόνο ένα γραπτό μπορεί να το κάνει, γιατί φτιάχνει ένα τοπίο επεμβατικό που κινητοποιεί ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες της απρόσμενης σκέψης.

• Και οι όμορφες σκέψεις είναι οι απρόσμενες, το ξαφνικό, η ματιά που κάνει τη λεξούλα να παίρνει διαστάσεις γιγαντιαίες

• Και ζήσαμε τα πανηγύρια της εικόνας για μια ακόμη φορά με τον εθνικό εκπρόσωπο να κουνιέται πέρα δώθε και να μιλά στη μητρική του γλώσσα, με την ίδια κίνηση της κοινωνίας τη σπασμωδική, την ανέμπνευστη και το θέμα να προβάλλεται από τον κρατικό μηχανισμό ως γεγονός υψίστου εμβέλειας.

• Και οι πολιτικές εκπομπές βαρέθηκαν τα σκάνδαλα γιατί δε θέλουν να κάνουν άλλο κακό στην πολιτική ζωή του τόπου και για το καλό σου, ασχοληθήκαν με το τσίρκο και τα εκατομμύρια που μαζεύτηκαν στα σαλονάκια να χειροκροτήσουν το τεράστιο μήνυμα των μεσημεριανών τοπίων

• Και πιο πλάι βάλθηκαν να κρίνουν ποιος είναι πιο μεγάλος απ τον άλλον. Μου θύμισε το γεμάτο πονηριά παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων που μαζεμένοι στους απόμακρους στάβλους μετρούσαμε τα πουλάκια μας που μόλις είχαν αρχίσει να φαίνονται. Να πάρουμε τη πρωτιά να ορθώσουμε ανάστημα και περηφάνια να φουσκώσουμε σαν πετεινοί και να μιλήσουμε με άλλο ύφος στη Μαρία που ήταν η κυρίαρχη της φαντασίωσης μας

• Και δεν περίμενα ποτέ, ούτε βέβαια κι πολλοί άλλοι, ότι ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Περικλής και οι υπόλοιποι, θα παίρναν έναν αριθμό θα τον κουβαλούσαν στη πλάτη τους και μια επιτροπή θα ψήφιζε και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών θα έμπαιναν στο παιχνίδι μιας σύγκρισης που προκαλεί αναγούλα.

• Και αποσύρομαι από το ευτράπελο και έρχεται στο νου η εικόνα της οργής μου

• Ο Πέτρος πιάνει τη μεζούρα τη βάζει πάνω στην εξοχή της εφηβείας, ρίχνει μια ματιά ύπουλη, τη σπρώχνει λίγο πιο κάτω και φωνάζει το νούμερο.

• «Κλέβεις ρε» ακούστηκε η αγανάχτηση του επόμενου

• Ένα τσαλακωμένο χαρτί και μετά, αγχωμένα ιδεογράμματα οι αριθμοί και να το βραβείο και να τα φωνήματα του φουσκωμένου κόκορα

• Κάπως έτσι περνούσαν οι παραβάσεις της νιότης, χωρίς τα κατασκευασμένα είδωλα του πόθου, της γραφής και της τέχνης

• Μόνοι μας στο στάβλο με τη φαντασία να μετρά το όνειρο του διπλανού θρανίου

• Και φτάσαμε στο σημείο να εκπορνεύουμε και τη φιλοσοφία. Αλλά ακόμη και μέσα σ αυτήν την απίστευτη ιδέα του λάιφ στάιλ της μεγαλοσύνης, θριάμβευσε η κατάντια. Ο Καραμανλής πέρασε και το Σωκράτη και το Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και τον Περικλή και το Βενιζέλο. Ο τεράστιος! Και δεν ξέρει πια ο μορφασμός τη θέση που πρέπει να πάρει πάνω στο πρόσωπο, μήτε η οργή, μήτε η αστειότητα

• Λες να ξαναγυρίσεις στο στάβλο με τα άχυρα και το πέτρινο διάκοσμο. Εκείνη τη μεζούρα βέβαια την έχασες αλλά θα βρεις μιαν άλλη

• Να μετρήσεις τα Πουλιά που βλέπεις καθημερινά να σου πρήζουν τα εξογκώματα με τα φληναφήματα τους

• Ξεπεράστηκε η γραμμή και τα προσχήματα εγκατέλειψαν εντελώς τα δρώμενα

• Χωρίς πρόσχημα λοιπόν κι εσύ, θα εκδράμεις διά τας εκλογάς, διαολοστέλνοντας τους γλωσσοτέχνες

• Χωρίς πρόσχημα, θα επιβεβαιώσεις την διαφορετικότητα σου και θα επιβραβεύσεις διά της ανοιχτής παλάμης

• Ξεδιάντροπα κι αλαζονικά! Όπως αρμόζει με τας περιστάσεις!

 

 

λοξός

loksos@gmail.com