ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 1/10/2009

· Αφαίρεση!

· Χιλιάδες μικροσκοπικά μυγάκια, αιωρούμενες σκοτεινές σημειώσεις συννεφάκια μιας μακρόσυρτης αναπνοής και μικροί σχηματισμοί από σύμβολα με χιλιάδες σχηματοποιημένες κραυγές πάνω από τα καλογυαλισμένα κεφάλια, που με τις προσεγμένες γραβάτες τα τσιτωμένα από το σίδερο πουκάμισα και το υφάκι το βγαλμένο από το γραφείο του μελετητή των αντιδράσεων του μικροσκοπικού κόσμου της νοημοσύνης, ευπειθώς αναφέρουν το σχεδιασμό της μελλοντικής διαχείρισης των πραγμάτων. Και η απάθεια, έννοια με πολύπλοκες διαστάσεις ξεδιπλώνεται και καταφεύγει σε επινοήσεις, για να πάρει στο τέλος τη μορφή της φανερής υποτίμησης των απελπισμένων βλεμμάτων

· Στις σκηνές απαράμιλλου κάλλους στο μικρό κουτί που ανεβοκατεβάζει διαχειριστές, απόψεις και πρόσωπα, συναντιόνται η μια εξουσία, με την άλλη, σε μια αγκαλιασμένη πραγματικότητα, που σου σηκώνει τις αισθήσεις στον άνεμο και σου κάνει τα μάτια να μην ανοιγοκλείνουν, απλώς να παρατηρούν ευρισκόμενα σε μια διαδικασία προς την οδό της τρέλας ή κάπως πιο κομψά προς την οδό της διαφορετικότητας

· Συνεχίζεις να βλέπεις τα πρόσωπα σκοτεινά και την αλαζονεία να διαχέεται λες και η εικόνα έχει χιόνι και η κεραία δεν μπορεί να προσδιορίσει τις προσλαμβάνουσες. Εν τέλει μικρά πρόσωπα, τα πρόσωπα της επικαιρότητας, ασήμαντα και πολύ προβλέψιμα. Στην εκλογή του νου, το αποτέλεσμα είναι ένα απίστευτο χάος, ένα κενό, σαν κάτι όνειρα που βλέπεις, όταν τα μυρωδικά είναι παραπανίσια και πέφτεις από τον ουρανό, πέφτεις και θες να ξυπνήσεις και δεν μπορείς και βγαίνει ένα μουγκρητό και ξαφνικά ανασηκώνεσαι στη μέση του κρεβατιού, ιδρωμένος από το κακό το όνειρο, ανασαίνοντας γρήγορα και βαριά

· Και λες τη γλίτωσα πάλι και γυρίζεις πλευρό αφήνοντας πίσω το κυρίως θέμα της υπόθεσης, αλλά τα σημεία μένουν και σε βασανίζουν κι απ το άλλη μεριά. Μετράς τα ερίφια λοιπόν και περιμένεις να περάσει το υπόλοιπο της νυχτός, σφυρίζοντας αδιάφορα στον εφιάλτη

· Προεκλογική περίοδος και τα μικρόφωνα πήραν φωτιά οι τοποθετήσεις πηγαινοέρχονται, οι απαντήσεις αποπροσανατολίζουν τα ερωτήματα και η απορία φτιάχνει χορωδίες παράφωνες

· Τα κοστούμια παρουσιάζονται με τη ζελατίνα και οι απεγνωσμένοι δέκτες προσπαθούν να αρπάξουν μια λέξη απ τα μαλλιά που να αφορίζει το ανούσιο του πράγματος. Η ανικανότητα ένθεν κακείθεν πασίδηλος και οι προσανατολισμοί τίτλοι μιας κακοστημένης θεατρικής παράστασης.

· Και το γέλασμα πασιφανές, διαδικασία μιας καλοστημένης παγίδας.

· Και ενώ τα λεξήματα παρελαύνουν σε τακτικές διαδρομές, η κοινωνία συλλαμβάνεται στα ακατάστατα σπίτια με αυτοσχέδιες αντιδράσεις και χαστούκια απανωτά. Και ενδιαφέρει άμεσα το κουτσομπολιό της καταγωγής και της προέλευσης της μελαγχολίας της σκέψης και όχι η ενοχή που ξεκινά από χαμηλά και φτάνει στα στερεώματα. Και το σάλιο της οργής δείχνει ξεκάθαρα την αιτία και την γέννηση της αγαναχτισμένης παράβασης

· Σε λίγο θα κλείσει το κουτί θα ανοίξουν τα καφενεία. Μαζεμένοι οι εκδρομείς με χαμόγελα και υποσχέσεις στις γεμισμένες τσέπες, θα εκτονώσουν επιχειρηματολογώντας την καπιταλιστική κρίση, αγνοώντας τη προσωπική τους, θα μαλώσουν, θα βρίσουν, θα φτιάξουν σοφίσματα για να υπερασπίσουν το επιλεγμένο όνειρο.

· Και θα διηγηθούν ανέκδοτα με τα σαρδάμ των επιφανών λες και η διαχείριση είναι μια σοβαρή υπόθεση σε ενα καλοκουρδισμένο καρουσέλ που το κλειδάκι το κρατά άλλος.

· Μια λέξη όνειρο περίμενες να ακούσεις μια πρόταση με όραμα. Μια περίληψη του απώτερου

· Αντ’ αυτών μια υπογραφή που σου θύμιζε το παρελθόν που είχες αποσιωπήσει.

· Και ξέφυγες κοιτάζοντας μακριά στο στάβλο που αφηνίασε η αλογόμυγα και τινάχτηκε η ουρά της περηφάνιας. Η χαίτη θόλωσε την ατμόσφαιρα και τα απομεινάρια απ’ τα άχυρα γέμισαν με κίτρινο το δυσώδες τοπίο.

· Μακριά στο σημείο που ο ορίζοντας αναζητά την απουσία της εικόνας, μια ντουντούκα απ αυτές που κρατούσαν παλιά οι ονειροπόλοι φωνάζει κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί δεν ακούς. Μια μαύρη μαντίλα δεμένη κόμπο ψηλά στο κεφάλι και ένα κουρασμένο βήμα, βομβαρδισμένο από την επανίδρυση της αλήθειας. Δεν θέλει πια η σιωπή να λουφάξει και δε θέλει πια το χαμόγελο να βρίσκεται ανάμεσα στα σκουπίδια.

· «Κυρία μου χαμογελάστε», ζήτησες διακριτικά στη μελαγχολία

· Και αυτή σε κοίταξε μειδιώντας

· Στους ομόκεντρους κύκλους οι φωνές σε ουνίσονο και στην πολιτεία των χαυνοπολιτών οι λέξεις είναι όλες ίδιες κι απαράλλαχτες.

· Στην κληρονομική δημοκρατία της Ελλάδας. Στη χώρα των ανισοτήτων, στη χώρα των ανήλικων τρομοκρατών και των μεγάλων δημιουργών!

· Άρπαξες τη ντουντούκα κόλλησες το στόμα σου πάνω της και φώναξες με όση φωνή σου άφησαν

· «Κάνε με να τρέμω κι άσε τη ζωή μου να ξεφαντώσει, δώσε μου κάτι. δώσε μου», ικέτεψες

· Την πέταξες αηδιασμένος και δακρυσμένος παραμίλησες

· «Μια λέξη δωσ’ μου ρε, μια λέξη»

· Θέλω να περπατήσω!

λοξός

loksos@gmail.com