ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 19/02/2009

·      Ο εύσαρκος Ηγούμενος  με το μαύρο χιτώνα το μακρύ, το διθυραμβώδες ύφος και την απεριόριστη ευφράδεια καθήμενος εν τω θρόνω του, έσυρε  τις κουρτίνες του παραθύρου του πολυτελούς δώματος του μοναστηρίου,  τράβηξε το μεταξωτό κορδόνι για να κινητοποιήσει τους ήχους,  να μαζευτούν οι παρατρεχάμενοι.

·      Ένα βρύχημα  ακούστηκε στην αυλή και σύσσωμο το ποίμνιο μαζεύτηκε να απολαύσει την πρωινή εκφορά λόγου και μετά, υποκύπτοντας στην ρητορική, να συνεχίσει αναπόσπαστο την βοσκή του, στην κατηφορική πλαγιά.

·      Σήμερα μια βδομάδα μετά την τελευταία δήλωση υποταγής του τελευταίου στιχοποιού μοναχού, ένιωθε ακόμα περισσότερο ικανός και απροσπέλαστος

·      Στη μέση της μεγάλης αγοράς, ένα ικρίωμα έχει στηθεί και ένας πανύψηλος ξύλινος πάσσαλος, ομοίωμα νεύρου, φαντάζει αγέρωχος, καλύπτοντας οποιαδήποτε φευγαλέα σκέψη ανυποταγής

·      Και ένα πλήθος μασκαρεμένων αφεντάδων αναμένουν την μεγάλη γιορτή της άφεσης των αμαρτιών

·      Τα τύμπανα ηχούν μπροστά, πιο πίσω ημίγυμνος και περήφανος ο μετανοών και πιο πίσω μια τετράδα με χάλκινα

·      Βήμα αργόσυρτο, το πλήθος επευφημεί

·      Ανεβαίνει αργά στο ικρίωμα, αργόσυρτος βηματισμός, ο μόσχειος ιμάς  τυλιγμένος στον τράχηλο

·      Τον πιάνει σφιχτά αποφασιστικά. Τελετουργική η κίνηση.  Τον στριφογυρίζει, κοιτάζοντας με περηφάνια περίσσια το πλήθος, στα νώτα του. 

·      Μια συσσωρευμένη κραυγή συμπάθειας από τον όχλο

·      Και μετά, ξανά και ξανά, μέχρις ότου τα αμαρτήματα αφήσουν τις πληγές στη ράχη του συμπαθούς μετανοητού

·      Στο υπερώον τα χαμόγελα της επιβεβαίωσης έχουν διαμορφώσει μορφασμούς ικανοποίησης.

·      «Μεθ’ ημών ο Θεός» ανέκραξαν και οι κουρτίνες έκλεισαν.

·      Κάποιοι μικροί κεραυνοί έδωσαν  στην ατμόσφαιρα τα πυροτεχνήματα της επουράνιας αγανάκτησης.

·      Υπογράφοντας  τοιουτοτρόπως την αποχώρηση της σοβαρότητας

·      Και φτάσαμε να αναγιγνώσκουμε τις μεταφορές και να παραμυθολογούμε, παίζοντας τη γλώσσα μας  με τους ολιγοστούς οδόντες, που απομείναν στην στοματική κοιλότητα λόγω της αχρησίας

·      Στις χώρες με τα πολλά λόγια, τα παραμύθια κατέχουν την πρωτοκαθεδρία και οι πρόλογοι βασίζονται σε σκέψεις εντελώς παρορμητικές, σκοπεύοντας στην συσκότιση  της  κατανοητής ουσίας του λόγου και στην καθοδήγηση   της παράνοιας του υπονοούμενου

·      11 Φεβρουαρίου 1889 ο Πιραντέλλο γράφει στην αδερφή του.

·      «...Καλή μου Λίνα, ο πόνος μου είναι τόσο βαθύς που άλλοτε κατεβαίνει σαν την ειρωνεία του γέλιου και άλλοτε ανεβαίνει σαν ένα αλγεινό χόρτασμα με την πικρή επιθυμία των δάκρυων. Και θα ήθελα να κλάψω, να κλάψω για πολύ ώρα ή να γελάσω για πολύ ώρα, για να απελευθερωθεί η μεγάλη μου μελαγχολία. Όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο μου χαρίζεται. Το κλάμα πάντοτε μου δένεται σαν κόμπος στο λαιμό,  ενώ το γέλιο μου προκαλεί το θάνατο, αφήνοντας μου έναν ψυχρό μορφασμό στα χείλη» 

·      Η επιστολή, απάντηση στα δρώμενα

·      Στις  δηλώσεις των εξεχόντων,  στον καθημερινό κόσμο των σειρών και της εικόνας

·      «Μονόδρομος» διά των γραμμών, διά στόματος επωνύμου ποντιακής  καταλήξεως, μαρτύρια ιησουιτών μοναχών από την άλλη. Στην απολυταρχία  της εικόνας του παραλόγου εγκλωβισμένοι οι οφθαλμοί

·      Εβραϊκής καταγωγής επίθετα  φωνασκούν στους διαδρόμους, δήθεν επαναστατώντας, δήθεν μιλώντας από καρδίας, δήθεν αποτυπώνοντας  την αλήθεια, καταφέρνοντας ευκόλως να γελοιοποιήσουν κάθε μορφή έννοιας προερχόμενης εκ της πλαστικότητας του νου.

·      Και το γέλιο αρπάζει το κλάμα από το γιακά το σέρνει να χορέψουν να ιδροκοπήσουν, να πουν όπα, να στριφογυρίσουν, να κάνουν παλαμάκια και να κτυπήσουν τα πόδια τους στο πάτωμα

·      Μα το ένα από πίσω από το άλλο έρχεται, τι να πρωτοκάνεις, θες να γελάσεις, να σου το δάκρυ, θες να κλάψεις να σου το γέλιο.

·      Υποτιμάται η είδηση,  πλαστογραφείται  η επικαιρότητα από την εκδήλωση των λέξεων, που πια είναι εκτός έλεγχου

·      Και κανείς δεν τους προλαβαίνει πια ούτε ο παρουσιαστής μηδέ η παρουσιάστρια

·      Παρασύρονται κι αυτοί στην εκδήλωση της γελοιότητας και συμμετέχουν σοβαροφανώς στο άθλιο παιχνίδι αυτό, της διασποράς της ανεκτικότητας

·      19 Φεβρουαρίου 2009

·      Η Λίνα έχει πεθάνει εδώ και χρόνια όπως κι ο Λουίτζι

·      Το γέλιο θα συνεχίσει να χορεύει με το κλάμα και το χιούμορ θα αντιστρατεύεται το κωμικό

·      Οι ηλιαχτίδες θα καρφώνονται στις πλεξούδες και τα παλιά ποδήλατα μαζί με τις μακριές λουλουδιασμένες φούστες θα συνεχίσουν να ζωγραφίζουν τα παλιά καρτ ποστάλ

·      Οι λέξεις θα συνεχίζουν να τρομοκρατούν, να ερωτοτροπούν  και να φτιάχνουν διαθέσεις

·      Και σε εκείνη την μικρή τρυπούλα, το μικρό ποντικάκι θα ξεμυτίζει, κοιτάζοντας γύρω του

·      Θα κοιτάζει το  απλωμένο χέρι.

·      Και θα πλησιάζει.

·      Δε θα φοβάται πια. 

·      Έχει μάθει να ξεχωρίζει τα δάχτυλα!

 

λοξός

loksos@gmail.com