· Στις καθιερωμένες επάλξεις της αποκαλύψεως της αληθείας οι άρχοντες ένθεν κακείθεν εξέπληξαν τους πληθυσμούς με την ευφράδεια την ειλικρίνεια και την μεγαλοπρέπειά τους.
· Και έτσι λοιπόν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ο άρχοντας, ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί, έβγαλε τα χέρια του λίγο πιο έξω, πίεσε τη μούρη του πιο κοντά στη κάμερα, για να φανεί εντονότερα η γραμμή του συναισθήματος που εκπαιδευμένη από τα ρητορικά σχήματα είχε τη δυνατότητα να συγκινήσει τον απαίδευτο στην πονηριά θεατή και άρχισε να κουνιέται ως εκκρεμές, τονίζοντας σημειολογικά ακόμα μια φορά την ταύτισή του με αυτόν το μηχανισμό της μονότονης κίνησης του πέρα δώθε και κείθε, χωρίς προορισμό πρόλογο και επίλογο. Μια φιγούρα γραφική να αποποιείται τα τεκταινόμενα με την βοήθεια που του παρέχει η άνεση των λεκτικών σχημάτων και η ευφράδεια του όγκου των καλοσχηματισμένων λεξημάτων που διαθέτει. Και κατά ριπάς ξεστομίζονταν οι φωνές , ως μπουρμπουλήθρες, σαν εκείνη την θανατερή αγωνία ενός ανθρώπου παρατημένου στην απεραντοσύνη του υγρού δαίμονα. Μια φιγούρα που όρισε με τις απαντήσεις το ανυπέρβλητον της ανικανότητας που πρωτοκαθεδρεί στην χώρα του τελευταίου πολίτη που έχει αφήσει ανοιχτή την πόρτα ακόμα, για να μπαίνουν μέσα τα ηχοβολήματα από τα ερωτήματα των πετεινών του ουρανού επί της γης, των εμποροπανηγύρεων, των περιστρεφόμενων ιδεών και των απόψεων. Οι ερωτήσεις όταν εκτοξεύονται από τα ούλα πρέπει να ‘ναι σφαίρες πυρακτωμένες, να αγγίζουν το απέναντι μυαλό, αν υπάρχει και να κάνουν τη φωνή να κομπιάζει, το σάλιο να στεγνώνει και το ξεροκατάπιμα να ακούγεται στο μικρόφωνο ως ένα πλατάγισμα γλωσσικό ενός διψασμένου εκδρομέα της έρημου
· Παρακολουθούσα κάθιδρος το αποτέλεσμα. Είχα το παράθυρο ανοιχτό. Απέναντι μια λεύκα ψηλή. Ακατάστατο το φύλλωμα. Μια παρέα από φουσκωμένα μάγουλα, κάτι σαν αέρηδες παιδικών ιχνογραφημάτων ήταν κρυμμένη και ήθελε παιχνιδάκια. Άρχισαν να φυσάνε δυνατά κι η λεύκα κουνιόταν στην αρχή σιγά και σεμνότυφα. Όσο τα μάγουλα ξεφούσκωναν τόσο να κουνιέται εντονότερα. Το μάτι μου μια στο κουτί, μια στη λεύκα, μια στο κουτί μια στη λεύκα. Ένα θέαμα διασκεδαστικό απίστευτα. Τα κλαδιά να πηγαινοέρχονται ακατάπαυστα, τα φύλλα να θορυβούν από τη μια κι από την άλλη, χέρια να κουνιούνται για να πείσουν ότι τα φωνήματα είναι ειλικρινή και το σώμα μπρος πίσω, για να πείσει την καθέδρα να μη δραπετεύσει. Δυο εικόνες του φυτικού βασιλείου της Ελλάδας, σε μια ατέρμονη κίνηση, με τη βοήθεια των στοιχείων της φύσεως.
· Ένα απέραντο παζάρι στον ανηφορικό δρόμο. Αναπάντητες οι διαδρομές των νοημάτων, αναπάντητες και οι διαδρομές των αθώων που θα σκύψουν την κεφαλή στο συναίσθημα
· Το πανηγυράκι έχει στηθεί στις γειτονιές της παλαιολιθικής συνοικίας. Θα μαζευτούν στα καφενεία των τοπικών κοινωνιών, με τις αφίσες του θειου, της θειας, του μπαμπά και του παππού, καρφωμένοι μπροστά στην τηλεγεύση της κακομαγειρεμένης γίδας και θα αναφωνήσουν «νικήσαμε» οι μεν και οι άλλοι ταπεινωμένοι θα ψιθυρίσουν «χάσαμε» και τα φώτα θα ανάψουν ή τα φώτα θα σβήσουν. Και οι χαμένοι θα αποσυρθούν από τα στενά δρομάκια και οι άλλοι χαμένοι θα φωταγωγήσουν το συναίσθημα και θα σύρουν χορούς με αλαλαγμούς επινίκιους.
· Για μια μέρα όμως, για μια μέρα κρατά αυτή η ζητωκραυγή. Μετά επανέρχεται το δάκρυ στη φυσική του θέση και τα δάχτυλα πια ανοιχτά και τα δέκα κοιτάζουν κατάματα το πρόσωπο του πρωτοπαλλήκαρου της ευήθειας
· Είναι απίστευτο πόσο μικρή μνήμη έχει αυτός ο τόπος. Αίφνης ο αρχιερέας της διαπλοκής έγινε έντιμος εν τη ρύμη του λόγου.
· Αίφνης οι εκδιωχθέντες πρώην, έγιναν αλλαγή λόγω τραυματισμού και όχι λόγω συνθηκών, όπως αρμόζει άλλωστε στους κανόνες της τακτικής ενός ποδοσφαιρικού άγωνα.
· Ο Ιγνάτιος σπούδασε δικηγόρος τέσσερα χρόνια, έκανε ένα μεταπτυχιακό στο Παρίσι κι ένα διδακτορικό στην Αμερική και γύρισε. Δουλεύει σε ένα δικηγορικό γραφείο. Το πολύ πολύ να γίνει ένας δικηγόρος με ένα αξιοπρεπές αυτοκίνητο. Το όνειρο του είναι να γίνει πρωθυπουργός. Δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει. Το όνομά του είναι Κακομούτσουνος. Με τέτοιο επίθετο το να είσαι δικηγόρος είναι πολυτέλεια.
· Έτσι είναι η χώρα αυτή η χώρα του φυτικού βασιλείου η χώρα των θαυμάτων. Η χώρα που η κίνηση μιας λεύκας μπορεί να σε κάνει να αγαναχτήσεις.
· Η χώρα των αποδράσεων των επιθέτων και των φυγαδεύσεων. Η χώρα της πολικής ευθύνης. Η χώρα που φυλακίζει ακόμα τους κλεφτοκοτάδες και φυγαδεύει τους καταπατητές της ευνομίας. Η χώρα των λυπημένων παιδιών. Η χώρα των επιδρομέων, των εκβιασμών, η χώρα που ασελγούν πάνω της κρονόληροι επιβήτορες. Η δακρυσμένη χώρα. Η χώρα του Σωκράτη και του Επίκουρου και των λοιπών αγνώστων. Η χώρα της σιωπής. Η χώρα του «σιγά τι έγινε». Η χώρα του χειροκροτήματος,
· Η χώρα της γενικής, γενικώς!
· Τα αυτοκίνητα μπήκαν στη σειρά κι οι καραμούζες μπήκαν στα στόματα. Κορναρίσματα και τα δάχτυλα να σχηματίζουν το σήμα της νίκης
· Κρυμμένος σε μια γωνιά με ενοχικό βλέμμα άδραξα την ευκαιρία, την έβγαλα έξω με έναν αναστεναγμό ανακούφισης και την άφησα να ξεθυμάνει. Την τίναξα προσεχτικά μην αφήσει κανένα σημάδι που να φανερώνει την αναλγησία μου. Ξερόβηξα αδιάφορα, ανακατώθηκα με το πλήθος, σκόρπισα ένα χαμόγελο και μπήκα στο μπαρ.
· Η μουσική απλώθηκε και το οινόπνευμα φυγάδευσε τις σκέψεις μου. Απέναντι μια ξανθιά ποθητή. Την πλησίασα αργά.
· Σκέφτηκα λίγο. Θα τα κάνω όλα απόψε λόγω της περιρρέουσας πανηγύρεως
· Και μετά.
· Θα αναλάβω καθ’ ολοκληρίαν την πολιτική ευθύνη!
λοξός
loksos@gmail.com
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου