ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 10/9/2009

· Έμπροσθεν της εστίας, στις εναπομείνασες στάχτες!

· Η ανυπαρξία μοναδικής φύσεως εκδήλωση σε διεθνείς εκθέσεις αναπαριστά την σημειολογία του υπαινιγμού και φτιάχνει την αυτοδυναμία του προσδιορισμού των ερμηνευμάτων. Και στην καθημερινότητα τα τεχνάσματα ειλικρίνειας τροχοπεδούν την περιορισμένη νοημοσύνη και παρασύρουν σε δρόμους με αγκαθωτά συρματόσχοινα. Ρητορικά σχήματα συναπαντούν την κινητικότητα και η επιστήμη γιγαντώνεται και ξεγυμνώνει την απουσία κάθε νοητικής λειτουργίας.

· Και καθομολογεί το φαινόμενο των καιρών!

· «Όχι ότι είμαι ευφυέστερος απ’ τον καθένα, αλλά λόγω ιδιότητας έχω μια πιο σφαιρική άποψη». Και συσσωρεύονται οι ιδιότητες στριμωγμένες, μονολογούν, ερίζουν και βωμολοχούν και ξεπετιέται η μεγίστη, η τρανή η ιδιότητα, η αρχέγονη και προπορεύεται. Κι η ευφυΐα του καθενός κρύβεται στα κλινοσκεπάσματα και απορεί γιατί ακόμα δεν έχει ανέβει την κλίμακα της ιεραρχίας. Ο καθένας, δεν είναι ο κανένας, είσαι εσύ, που επιλέγεις που περιπαίζεις που επιτρέπεις που απαγορεύεις που οριοθετείς που παίζεις κρυφτό με τα φωνήματα και φτύνεις το φτηνό κούφωμα του ευκάλυπτου για ένα ξεπεσμένο φτου ξελευτερία

· Και τα γεωμετρικά σχήματα διαμαρτύρονται για το απροσχημάτιστον της προτάσεως και το στρόγγυλον της προφοράς μαζι με τις σταγόνες των αισθήσεων που αντιδρώντας στην τάξη των διακηρύξεων φανερώνονται, διαψεύδοντας τα επιχειρήματα και λοιδορώντας την ασυλία της κατασκευής.

· Και αι ζητωκραυγαί των συνεστιαζομένων αποδίδουν με μεγαλοπρέπεια την επικράτηση της ευήθειας στο μεγάλο σαλόνι με το μεγάλο τραπέζι με τα πολύπλοκα ερωτήματα

· Και απορημένος και με ορθάνοιχτο το στόμα περίμενε ο βλαξ της εποχής, ο αμόλυντος εραστής των βλεμμάτων, να κατέβουν οι λέξεις από τις καρβουνιασμένες φυλλωσιές και να φτιάξουν λιγοστά γράμματα τραγικά, όπως ελάφι και μετά να φτιάξουν τη ματιά, μετά να βάλουν μια μετοχή και ένα ερωτηματικό και να βγει η ερώτηση η απλή, να τρομοκρατηθούν τα συστήματα του προσδιορισμένου, να σκάσει το επικοινωνιακό εργοτάξιο και να ψευδίσει η απάντηση τη σιωπή της ενοχής ? Φωτιά το απρόσμενο!

· «Τι θα απαντούσατε στην υγρή τρομαγμένη ματιά του ελαφιού, Κύριε?»

· Τίποτα, απάντησε η σιωπή. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε πια με τα ελάφια ούτε με τα τρομαγμένα βλέμματα, ούτε με τις άδειες ματιές των ωχρών αγανακτισμένων θεατών.

· Και ο καθένας απλουστευμένος όσο ποτέ με τον πανικό του προδιαγραφέντος ρόγχου με την κατακραυγή να επικάθειται ως σπάθη, φωνασκεί ασθμαίνοντας και πομπωδώς, καλώντας τη σιγουριά των καθορισμένων φράσεων για να υπερκαλύψει την απόρριψη των συναισθημάτων πάσης φύσεως

· Και η ματιά αποκαλύπτει την υπόνοια της γραμμένης κόλασης, το άγγιγμα του αλλόκοτου και η επιτηδευμένη κίνηση τον περιορισμένο ορισμό

· «Έκανα λάθος», αναφωνεί άλλα το κεφάλι είναι ανεβασμένο αλαζονικό και το χαμόγελο μαζί με τον οφθαλμό, διαβασμένο καλά στις πρωινές πρόβες

· Και οι μπαλιές γλυκιές, απαλές, αριστοτεχνικές ίσα που ενοχλούσαν την πανηγυρική ατμόσφαιρα, λέξεις άηχες, μονότονες, συλλαβιστές προσφωνήσεις, με την ίδια μύτη το ίδιο στόμα το ίδιο σώμα

· Και η υποτιθέμενη αλήθεια γέμισε την αίθουσα και ο εφιάλτης ορίσθηκε στο πρόσωπο του ανήμπορου του μισθωτού του υπαλλήλου του κακόμοιρου του φτωχού. Και κούνησε την κεφαλή ο Βαγγέλης ο μουστακαλής και ένιωσε περήφανος που μπορεί να σώσει την Ελλάδα πεινώντας και διψώντας μοιρολογώντας και μη αντιδρώντας

· Φθινόπωρο, ερωτική εποχή κι ας λένε όλοι για την Άνοιξη, αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ζουν σ άλλους κόσμους με ήλιο μεγάλο, μεταξωτά πουκάμισα και αραχνοΰφαντα βρακιά

· Ο ερωτισμός είναι μελαγχολικός και η αισθαντικότητα χρειάζεται την υγρασία της βροχής

· Η πολιτική είναι ανοιξιάτικη σουλατσάρει με την ομπρελίτσα της και καμώνεται την Κυρά καθώς υποκλίνεται στους περαστικούς. Τον εραστή της όμως τον ψάχνει όταν το χώμα έχει βραχεί για τα καλά, στα πρωτοβρόχια. Πολλές σημασίες κρυμμένες στο σκελετό της κι η αποκρυπτογράφηση σχεδόν αδύνατη

· Και λυσσομανά ο αέρας και παίρνει τη βροχή και τη κάνει χαστούκι στο τρυφερό δέρμα. Ένα άγνωστο πουλί ξεπέρασε το μικρό κούτσουρο που είχε απομείνει υπόλοιπο από την χθεσινή κατάνυξη της οράσεως

· Μια υποψία στάθηκε στην μέση του δρόμου και άρχιζε να σκουπίζει το μικρό ποταμάκι που σχημάτισαν εκείνα τα ξανθά μαλλιά της βροχής

· «Τι λυρισμός, Αριστοτέλη μου», φώναξε η Ευανθία, σαρκάζοντας τον παρανοημένο. Ένας θόρυβος σκληρός και η πορσελάνινη γαβάθα έπεσε γεμίζοντας με μικρά άσπρα γυαλάκια το μωσαϊκό. Μια επιθετική προστακτική μπερδεύτηκε με τη φωνή του εκφωνητή.

· Φθινόπωρο και έξω η επικοινωνία έχει θεριέψει για τα καλά και μόνο εκείνο το μικρό δάχτυλο έχει βαλθεί να ξεκολλήσει το θάμπωμα απ’ το τζάμι, φτιάχνοντας μικρά κυκλάκια

· Και να, μια σταγόνα ξέφυγε απ το πρωτοβρόχι, χαμήλωσε το κορμί της και τρύπωσε απ’ τη χαραμάδα, δίνοντας περισσότερο χρώμα

· Σε ετούτο, το περίεργο φθινόπωρο!

λοξός

loksos@gmail.com

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 3/9/2009

· Απροσδιόριστη η άπνοια στο ημίφως!

· Λάμπα με περίτεχνο σκάλισμα, ξεφτισμένο φιτίλι, λίγο λάδι, μεγαλωμένα τα αντικείμενα από το φεγγοβόλημα, απεικόνισμα στο λευκό τοίχο. Μια τεράστια λεκάνη, ανασηκωμένο παντελόνι, πόδια γυμνά, βυθισμένα στο καυτό νερό. Νύχια μεγάλα, εξογκωμένοι κάλοι, κίνηση ηδυπαθής των δακτύλων, μικρά κυκλάκια στην επιφάνεια του υγρού. Παραπάνω στη συνέχεια του αηδιαστικού θεάματος φανελάκι υγρό, τρίχες σηκωμένες στις λαπαδιασμένες μασχάλες. Κοιλιές να τρέχουν, αφαλός σπήλαιο και ακόμα πιο πάνω, γνωστή καρικατούρα χονδροειδούς, με προγούλι ξεχειλωμένο, μάτια εμβρόντητα μαλλιά λιγοστά, λιγδιασμένα, μύτη πλακουτσωτή ανεξιχνίαστου κατευθύνσεως και αυτιά εξαιρετικής ευμορφίας, παρατυπία της φύσεως, να κουνιούνται αντιμετωπίζοντας τη θαλπωρή της θερμότητας ως εικαστική παρέμβαση. Απέναντι πολυτελές ένδυμα ύπνου, πολυθρόνα γαλλικής προελεύσεως και σκεύη ασημένια και χρυσά, πορσελάνινα και ταπεινά, διακοσμούν την απληστία της ματαιοδοξίας. Πίνακες με αυτοκράτορες και βασιλιάδες χλαμύδες και νεκρές φύσεις, κουρτίνες στα μεγαλοπρεπή παράθυρα με χοντρά κορδόνια βυσσινή και κρόσσια πλούσια, να καταλήγουν εγγίζοντας προσεκτικά το ξύλινο δάπεδο. Πολλά σκυλιά καθήμενα στα πίσω πόδια με γλώσσα πεταμένη προς τα έξω ανάσες βαριές και οφθαλμούς άναυδους καρφωμένους στη λάγνα παραπάνω περιγραφή, να περιμένουν την επομένη εντολή για να σαλτάρουν στην απεραντοσύνη της χαώδους αυλής

· Μια γαργαλιστική οσμή αποσυντόνισε την ηρεμία της εκθαμβωτικής αλληγορίας και ένας ψηλόγλινος με φράκο και μυτερό πώγωνα με βλέμμα υπεροπτικό, να κοιτάζει ψηλά κρατώντας δίσκο με σκεπασμένα εδέσματα, αθόρυβα εισήλθε στην τεράστια σάλα, συνοδευόμενος από τους μυστικοσύμβουλους της αυτού εξοχότητος. Ο πλαδαρός, αδιάφορος από τους ψιθύρους και τις ανασαιμιές των τετραπόδων άρπαξε το επιμελώς μαγειρεμένο χοιρομέρι με τις σκελίδες σκόρδου τις καρφωμένες στα πλευρά της σαρκός, για να επισκιάζεται η κρεατίλα και λαίμαργα καταβρόχθισε την μυρωδάτη ύλη αφήνοντας το κόκκαλο να φανερώνεται προκαλώντας την έκκριση περισσότερων σιέλων από τα ορθάνοιχτα στόματα των κυνών.

· Τα μουρμουρητά εντέχνως άρχισαν να ξεθαρρεύουν και η απορριπτική διάθεση περιόρισε για λίγο τα τρομοκρατημένα βλέμματα. Ω ποία ωραιότης αίφνης θα ερχόταν για να απομονώσει την μεγίστη αυτή επιλογή της αρρωστημένης φαντασίας!

· Η παρακμή σε όλες της τις εκφάνσεις απελευθερωμένη από τα τερτίπια των μυστικών δείπνων, άκρως απαιτητική αυτοκράτειρα, ενδεδυμένη με φανταχτερές φορεσιές εκλιπαρεί ακόμα κι αυτή για την αποχώρηση του τοπίου, για να μπορεί να ορίζεται κρυφά, να αποπροσανατολίζει και να ασελγεί. Αλλά ματαίως κρυφογελούν τα όμματα και ματαίως λοιδορούν οι σκεπτόμενοι. Η πρωτοκαθεδρία της ασημαντότητας έχει σφηνώσει στην εξέδρα και ασχημονεί πετώντας γυμνά ευφυολογήματα στους αυλοκόλακες της συμφοράς

· Και πιο κάτω αναζητούν την αισθητική οι διαγραμμένοι από τη ζωή την έκπτωτη με μελαγχολικές σκέψεις και πολυσύνθετες διαθέσεις

· Και περιληπτική η προσπάθεια της ελεύσεως της υπεροχής των αισιόδοξων παραστάσεων και η νοημοσύνη υπέργηρη πνέει τα λοίσθια. Κακοφωνία ολκής το πέταγμα της αγριόχηνας στο κέρινο στερέωμα και πυροτεχνήματα τα τεχνάσματα των σκήπτρων!

· Προηγμένη μορφή επικοινωνίας το πάθος έχει αποσυρθεί εδώ και καιρό στα κλειστά δωμάτια του χρόνου. Μόνο κάποιες λέξεις αδιόρθωτες προσπαθούν να χωρέσουν σε ένα φιλί.

· Ακροστασία η διαίσθηση ευθύνεται για την κατολίσθηση και ένα ανασηκωμένο πόδι έτοιμο για το λάκτισμα. Ανούσιες μεταγραφές στα πρωτοσέλιδα, και έκθεση διεθνής η απρονοησία. Και μέσα στον παφλασμό των επιχειρημάτων και των νομοταγών εκδηλώσεων οι εκλογή πλησιάζει σαν κακό όρνεο να απογυμνώσει τους κατέχοντες τους θρόνους και να τοποθετήσει σε στάση αναμονής τους διεκδικούντες τα υπερώα. Μια διαδοχή απέλπιδα, μονότονη και εκ των προτέρων προβλέψιμη

· Και στις καταιγίδες οι βροντές αντιμάχονται τους κεραυνούς και ο γυμνοσάλιαγκας κάτω απ το πλατύ φύλο αφουγκράζεται το θόρυβο της ίδιας φωνής

· Οι εντυπωσιακοί επίλογοι δέσμευσαν τις αράδες, θα ξεφωνήσουν τα προσανατολισμένα ζωύφια, θα ξαναβρούν το δρόμο τους οι χαμένες ταυτότητες

· Ομώνυμα κλάσματα με διαφορετικούς αριθμητές τα δρώμενα και τα τραγούδια ξεσπαθώνουν τη μοναξιά τους

· Μια παράγραφος ακόμα πριν γραφτεί το ψευδώνυμο και το διέκπτωμα συναντά αντώνυμα την απομάρανση

· Η απέλευση της κατευθυνόμενης επιλογής ενθουσιάζει το γήπεδο.

· «Αλλιώς ονειρευόμουν τον Ολυμπιακό», φωνάζουν οι συναθροιζόμενοι αφήνοντας το ρήμα να κατευθύνει την οργή μέχρι τα σύννεφα

· «Και μετά τι έγινε με τα σκυλιά? Έφαγαν το κόκκαλο?» Ρώτησε με γουρλωμένα μάτια

· Καμιά απάντηση απ την γερασμένη διήγηση

· Τα φώτα μισόκλεισαν τα βλέφαρα, οι μάσκες έπεσαν οι θεατρίνοι υποκλίθηκαν, το χειροκρότημα των πρώτων καθισμάτων ακούστηκε διστακτικό, η κουρτίνα έκλεισε και οι πλάτες έγραψαν το τέλος αυτής της απογοητευτικής αναπαράστασης

· Κρατώντας σφιχτά απ το χέρι την απορία άφησε την ιστορία να γράψει με τα δικά της σκληρά γράμματα

· Τέλος!

λοξός

loksos@gmail.com