Κυριακή 9 Μαΐου 2010

λοξός εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 9/4/2010


· Επί της νήσου Τήνου

· Τας ημέρας που οι κρότοι ατάκτως προσπάθησαν να επισημάνουν το χαρμόσυνον!

· Σύμβολα πομπώδη, άμφια αναμνήσεων και άσπρα κεριά με κορδελίτσες κόκκινες, αβγά αναστάσιμα να αποσιωπούν τους καρφωμένους μυτερούς ξύλινους σκελετούς των δυσοίωνων σκέψεων και σκοτεινοί άνθρωποι ολόγυρα ακίνητοι, να περιμένουν δυο λέξεις για την υποχώρηση στα δείπνα των απολαυστικών καταναλώσεων.

· Περιγραφές σπαρακτικές, απίστευτες οι σειρές των λέξεων και το υμνολόγημα να χρωματίζει κατανυκτικώς την παρείσακτη αισιοδοξία και να κορυφώνει τον πόνο μαζί με το χαμηλό φως, φροντίζοντας έτσι την ισορροπία των συναισθημάτων.

· Και μετά οι σκιές στα περιστύλια, ισχνές προσωπογραφίες, γεμισμένες από τα συμπλέγματα της μοναξιάς, με την αρρωστημένη παράδοση των θορύβων ανά χείρας, να εκτονώνουν το εορταστικό χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις και με την συγκρότηση της σκέψης να βρίσκεται στα ροδοκόκκινα ερίφια και στα ξεροψημένα γεμισμένα έντερα.

· Και ενώ ο κρότος αποτελούσε το επιμύθιο του εορταστικού ανέκαθεν, η λανθάνουσα μορφή επιθετικότητας έκανε την έκρηξη προαναφώνημα ατυχούς προσεγγίσεως της ανάμνησης.

· Και αναζητούσες τα εικονίσματα των παιδιών με τα χαμόγελα, να τοποθετούν τα χειροποίητα πυρομαχικά της χαράς, αλλα εις ματην , κάτι γραβατωμένοι μαντραχαλαίοι με πολυτελή άμφια, συνοδευόμενοι από γκόμενες με τακτοποιημένες κομμώσεις και μυαλό εκπαιδευμένο αρίστως εις θρανία αναγνωρισμένου τηλεοπτικού φροντιστηρίου, καθ’ ομοίωσιν γνωστής παραγωγής λάγνου δωματίου, χωρίς να «καταλαβαίνουν τίποτα», συμμετείχαν στην ετήσια αναπαράσταση της Αναστάσεως, των ασύλληπτων θορύβων της απογοήτευσης.

· Τοιουτοτρόπως και ενώ ταχείες οι ακολουθίες των πεπραγμένων έκαναν το θέαμα να ομοιάζει με πολυπαιγμένο άσμα μιας μονότονης επανάληψης, ενεφανίσθη στους ορίζοντες της κοντόφθαλμης σκέψεως μου και εκείνο το δυσόργητο ύφος του αμνού επί της σούβλας να με κάνει να μελαγχολήσω βλέποντας τον απιστεύτου εκτοπίσματος και ασυλλήπτου παχυδέρμου κατανοήσεως, αστείο, κοντόσωμο να χώνει τα καλογυαλισμένα δάχτυλα του στην ξεροψημενη επιδερμίδα και να διαχωρίζει την νοστιμιά από τη σάρκα και βουλημικώς να καταβροχθίζει, αγνοώντας επιτηδευμένως το υπόλοιπο ταπεινό πλήρωμα.

· Και οι οφθαλμοί του δολοφονηθέντος αμνού, μελαγχολικοί εκαρφώθησαν στον πλησιέστερο μικρό φέροντα την ευαισθησία πλουμίδι στα υγρά μάτια, ο οποιος πλέκοντας τα δάχτυλα του, προσπαθεί να κάνει τη ζωγραφιά, απωθημένη σκέψη που θα τον συνοδεύει στις μελλοντικές εορταστικές συνευρέσεις.

· Κάπως έτσι τραγουδήθηκε η θεάρεστος ανατύπωση και μαζί με όλα τα άλλα ευοδώθηκε το ετήσιο γλέντι της καταστάσεως που δημιούργησε το τυπικόν των ημερών

· Και η ποίηση πολιτική πράξη των κρυμμένων αναγνώσεων, προσπαθεί να φανερωθεί αποκληρώνοντας την ισοπέδωση της κρίσεως.

· Κοιλιακά άλγη αντιεξουστιακού περιεχομένου οδήγησαν την συμπαθή ρητορεία στα νοσοκομεία της περιφέρειας. Αλλά αι λυχνίαι είχαν αποχωρήσει στους κάδους της αχρηστίας. Και εγένετο είδησις τεραστίας σημασίας η ταλαιπωρία της υπουργικής ιδιότητος και πρωτοσέλιδον ξεφωνητών από τους χαρισματικούς πρωινούς εκφωνητάς.

· Ω τι κόσμος Μερόπη μου, αναφώνησα κοιτάζοντας την καλλίπυγον που εχαριεντίζετο περιμένοντας τις ανάσες της πρόστυχης νυκτός αγνατεύοντας το γαλήνιον της θαλάσσης από τους εξώστας του αιγαίου.

· Μακρόσυρτος ο αναστεναγμός της λαιμαργίας του λάρυγγος και η ρακή πλέον γίνεται σφύριγμα ερπετού σε ερημική άνυδρη τοποθεσία

· Και το Καλή Ανάσταση εφάνταζε μορφή ειρωνείας απίστευτου βεληνεκούς όπως εξεστομίζετο από τα χείλη γηραιών και νέων και έπλεε η συμπόνια στα μακρινά πελάγη ιχνογραφώντας για μια ακόμα φορά την διαφορετικότητα της πολυσύχναστης διάστασης των παραληρημάτων

· Λαμπρή η διαφάνεια και λαμπρές και οι ανακατατάξεις των κυματισμών όταν κλείνει η κουρτίνα και περιορίζεται το ορισμένο της χαράς.

· Και ξαναγυρίζουν οι καθημερινές προσφωνήσεις για να εμπεδωθεί η παρακμή των σημείων, αυτής της μεγάλης ανατριχίλας, που προκαλεί η χαμογελαστή αθλιότητα

· Με τυποποιημένες εκρήξεις κι αγορασμένα χαμόγελα!

Μυογράφημα

· Σκαρφαλωμένο με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία στην πλευρά, ήθελε να βλέπει κατάματα τη θάλασσα.

· Πολύ λευκό, παράθυρα ακουμπισμένα στο πλαϊνό της κουπαστής, καταγάλανο στο ταβάνι, πλάκες απ τα σπλάχνα της γης. Πεζούλες πέτρινες, γειρτές, στραβές, να παίρνουν την πορεία του δρόμου, να βρίσκουν το τέλος στο ξινάρι με το γάργαρο νερό να ξεχύνεται, σαν να φωνάζει η ιστορία το χαμένο πρόγονο.

· Μάζεψε κι εκείνη τη χαρά που δίνει ο ίσκιος των χαμόδεντρων, το βοριαδάκι που φέρνει το παγωμένο, το βραδάκι, το μικρό φως στον ορίζοντα, που κάνει τη θάλασσα να φαντάζει μια τεράστια αφήγηση σε μικρή νύχτα και δημιούργησε.

· Το Χωριό, Το κυκλαδίτικο, το απέραντο μικρό, το μεγαλειώδες ασήμαντο σημείο, που φροντίζει να τρομοκρατεί τη σκέψη όταν συλλογάται την επιστροφή στην κοινοτοπία των φανταχτερών κατασκευών των γραμματιζούμενων

· Και στα σωθικά του, προστατευμένη η Εκκλησία του Δήμου. Η μικρή Πλατεία με τα σχέδια απ τον ασβέστι, τα λίγα φύλλα να κάνουν το τερτίπι της ανεπιτήδευτης τέχνης, να αγγίζει η τελειότητα τον ορισμό της

· Ένας σπουργίτης για την ζωντάνια και μια μυρουδιά από την αποκάλυψη της ευτυχίας

· Και ξαφνικά να τα βιολιά, να οι χοροί, να τα ρακιά, να ο έρωτας, να τα μαντίλια να στριφογυρίζουν, να οι αντικριστοί, να οι στάλες να υγραίνουν την επιθυμία, να και το αναψοκοκκίνισμα να φτιάχνει χαμηλωμένους ήλιους στα πρόσωπα

· Και μετά, όταν πέσει εντελώς το φως, εκείνο το απολυτο σκοτεινό, με εκείνο το καρφωμένο στη θάλασσα κατάρτι, να σε κάνει να ευλογάς τον ουρανό, που φρόντισε να σκεπάζει με τέτοιο χρώμα, τούτη την εικόνα.

Επιφώνημα Αναστάσεως

Στην εξέδρα των επισήμων, η απαλότητα των χρωμάτων με τα άμφια της θείας αισθητικής, τo διάφανο υγρό να αποκαλύπτει το βυθό των μυστικών και ένα ζευγάρι ταξιδιώτες να εκτιμά τη μοναχικότητα της πέτρας.

Και η ετερώνυμη έλξη των υπέργειων αισθήσεων, ο λευκός κι ο σκούρος χιτώνας, το χνουδωτό του βράχου, το τιρκουάζ της αντίθεσης των υγρών ρευμάτων και εκείνη η ρυτιδιασμένη θάλασσα που αγκαλιάζει το βλέμμα, που κουρασμένο από την μονότονη εορταστική διαδικασία αφήνεται στην ανάσταση της ανάμιξης των παρεμβολών του απρόσμενου.

Και τα ράμφη κίτρινα και σκοτεινά προτεταμένα ποζάρουν υπονοώντας και εννοώντας.

Και μια γονατισμένη ανάσα κρυμμένη πίσω από το φακό ακινητοποιείται μαζί με τη στιγμή για να αποτελειώσει το θαύμα, να φυλακίσει την ομορφιά στο αναπόλημα

Και μόνο ο κομπάρσος ήχος του νερού και εκείνο το πιτσίλισμα το επικίνδυνο δεν αποτυπώνεται, αφήνοντας για μια ακόμα φορά το κρυμμένο να είναι το πολυσήμαντο!

loksos@gmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: