· Ο θόρυβος της βροχής είναι μονότονος, δεν υπόσχεται τίποτα και μόνο το χώμα σφαδάζει απ’ το μαστίγωμα απολαμβάνοντας στην αρχή την ευχαρίστηση της υποδοχής. Μετά ο πόνος γίνεται όριο αξεπέραστο με μισόκλειστα μάτια!
· Πολιτική πράξη η συνεύρεση των αισθήσεων των νοημάτων και των συμπερασμάτων. Εξαρτάται από το πόσο δυνατή είναι η βροχή και πόσο μεγάλες είναι οι σταγόνες. Το παραμύθι είναι να διατηρείς τη μυθολογία στα όρια της γραμμής ούτως ώστε, ασθμαίνουσες οι ανάσες να συγκρατήσουν τη μαγεία του πρώτου στίχου της ματιάς.
· Κάπως έτσι μ αυτή τη σειρά ήρθαν οι πρώτες σκέψεις στην ανταλλαγή των επιδιώξεων των εραστών. Άλλος συνευρίσκεται για την αυτοκρατορία της στιγμής κι άλλος για να καταλαγιάσει τα ένστικτα του. Έτσι λειτουργούν οι αισθήσεις με το δικό τους μυαλό.
· Η πολιτική είναι μια απεριόριστη κλίνη! Άλλος κλίνει προς τα αριστερά άλλος προς τα δεξιά κι άλλος ούτε κλίνει ούτε κλείνει καμιά εξώθυρα ούτε κανένα παραπόρτι.
· Και φτάσαμε κοντά στην επιλογή κι αναστενάζοντας από την απεραντοσύνη της υγρασίας βλέποντας την ανάσα να κατευθύνεται ερμηνεύοντας συζητώντας και σημειώνοντας μισοκλείνεις τα βλέφαρα και αγναντεύεις απέναντι
· Η Ντόρα, γυναίκα ψηλή, κυρίαρχο επώνυμο, με παρουσιαστικό το οποίο συγκεντρώνει δυσάρεστες αναμνήσεις λόγω της ομοιότητός της με παλαιοντολογικά ευρήματα, εμφανίζεται στην αρχή ως η μοναδική λύση, το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την επικράτηση. Παρ’ όλα αυτά διδασκόμενη από τα λάθη των πολιτικών της αντιπάλων, πάντα κρατούσε κλάδο ελαίας και τον κούναγε μια από εδώ και μια από εκεί για να προσκαλέσει κοντά της τους πληγωμένους. Κι οι πληγωμένοι ήταν πολλοί! Κι οι δεύτεροι, αυτοί που καθορίζουν όμως την διαδικασία, περίμεναν μετρώντας στα δάχτυλα τους τις αυριανές συνέπειες
· Τον ήθελε το διπλωμάτη κοντά της αλλά εκείνος ήθελε τον Αντώνη, οχι γιατί τον ηγάπησε, αλλά επειδή μπορούσε με τη μελίρρυτη ρητορική δεινότητα που διέθετε να τον μπερδέψει και να μπορέσει τοιουτοτρόπως να του αρπάξει ότι θα είχε απομείνει από το μισοτελειωμένο κόκαλο. Και ο Αντώνης ήθελε να γίνει Καραμανλής στη θέση του βεζίρη αλλά αυτή η φωνή με εκείνο το κρώξιμο στα υψηλά σημεία των ήχων δε θύμιζε τίποτα από τη φωνάρα του τελευταίου προτύπου και ούτε εκείνη η προσπάθεια προς μίμηση των κινήσεων τού πρώην, έφερναν αποτελέσματα επιρροής γιατί μοιάζαν με κουνήματα ξένου σώματος.
· Έτσι λοιπόν φτάσαμε ως εδώ και ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω συλλογιστήκαμε τον ορισμό της ταπεινότητας. Και να η μορφή του οσίου με την απίστευτη εικόνα της ευγένειας που σου τσακίζει τα οστά, τους οφθαλμούς τους υγρούς, το παιδί της διπλανής πόρτας με τους φίλους και τον κανέναν εχθρό. Τον αγαπημένο της βάσης, το παλιόφιλο που τον είχαν βάλει κάποτε στη ναφθαλίνη και τον διατήρησαν για να ορίζει τώρα το αποτέλεσμα. Και καθώς η σκέψη περιτριγύριζε το πρόσωπο ορίσθηκε η μπίλια έκανε ένα τερτίπι και κάθισε στον Άρη. «Ο Άρης βγάζει αρχηγό», μου ψιθύρισε η βροχή ετούτο το πρωινό περπατώντας στο πλακόστρωτο της εσπέριας πλατείας.
· Και «η κίνηση του ελεύθερου πολίτη» απέδωσε μεν το μέγιστο της επικοινωνίας, αλλά δε ξέρω, σπάνια η βροχή όταν μουρμουρίζει να κάνει λάθος
· Κι απόμειναν λίγες μέρες να ξεκαθαρίσει το τοπίο να μπουν τα έπιπλα στο σαλόνι να βάλουμε κουρτίνες και μετά οι μικρολεπτομέρειες που θέλουν το χρόνο τους.
· Γιατί οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τα σπίτια να ξεχωρίζουν!
Μπλιμ μπλομ
Αμπεμπαμπλομ του κιθεμπλομ αμπεμπαμπλομ μπλιμ μπλομ! Βγαίνει ο Δημητράκης από εδώ βγαίνει κι Αρούλης από την άλλη.
«Διαλέξτε τώρα απο έναν συμπαίκτη» λέει γλυκά ο Κωστάκης που πήγαινε στο γυμνάσιο και τον είχαν βάλει να φυλάει τα παιδιά. «Να διαλέτσω εγώ πλώτος?» λέει ο Δημητράκης! «διάλετσε» λέει ο Αρούλης, κοιτώντας ντροπαλά
«Θα πάλω τον Αντώνη».
«Κι εσύ Αρούλη πάρε την Ντόρα» υποδεικνύει βαριεστημένα το γυμνασιόπαιδο. Κοιτάζει ο Αρούλης την ψηλή και τι να κάνει, για να μη παίξει μοναχός του απλώνει το χέρι. Το αρπάζει αυτή που είχε και πρόωρη ανάπτυξη κι άρχισε το παιχνίδι.
Τους πέταξε μια μπάλα μπλε ο Κωστάκης κάθισε στην άκρη, έβγαλε από το σακίδιο ένα σάντουιτς με λουκάνικα κι άρχισε να καταπίνει, αδιαφορώντας, αλλά και ανυπομονώντας να περάσει η ώρα και να τελειώσει αυτό το βαρετό για την ηλικία του παιχνίδι!
Μυογράφημα
· Απουσία του χρώματος το λευκό, ταιριάζει απίστευτα με δυο γυμνά πόδια μια αμμουδιά και ένα αεράκι. Το λίκνισμα της μικρής φωτιάς στην άκρη και ένα αργό βασανιστικό περπάτημα που κάνει την αναμονή να προσπερνά τις άλλες ανάγκες. Με περίσσια υποταγή, με καρφωμένα τα μάτια στη μεγάλη στιγμή, αφήνεσαι στη κοινοτοπία των σκέψεων και απολαμβάνεις τις δραπετεύσεις των ονείρων
· Ποικιλότροπο το κάλεσμα των αντιθέσεων και φοβερή κραυγή ο αναστεναγμός
· Μεγάλοι οι μικροί αλήτες που φτιάξαν τα οράματα μεγάλες και οι μακρινές αναμνήσεις
· Τώρα τα υπόλοιπα των αναζητήσεων κρύφτηκαν στις ντουλάπες, οι μεγάλοι μικροί αλήτες έγιναν μικροί μεγάλοι άνθρωποι αλυσοδεμένοι. Πήραν θέσεις, πήραν αξιώματα, ξέχασαν στις γωνιές τα συνθήματα, γίναν ένα με αυτό που μισούσαν
· Οι μεγάλοι μικροί αλήτες είναι ίδιοι σε όλες τις εποχές, μόνο που οι εποχές αλλάζουν, έχουν άλλες προσμονές κι άλλους ορισμούς.
· Έτσι είναι η ζωή, πάντα ο μικρός γίνεται μεγάλος, ο αλήτης γίνεται άνθρωπος και η ρόδα γυρίζει και τσαλαπατά τα ψίχουλα που αντιδρούν στα γυαλιστερά δόντια.
· Τα νοήματα χάθηκαν, ζωή χωρίς συννεφάκια και βαρκούλες, καΐκια και γλάρους τα πρότυπα δε φοράνε πια το μπερέ και μόνο το αξύριστο ύφος απόμεινε, αποστάτης κι αυτό ενός χαμένου απεικονίσματος.
· Και ψάχνεις ανθρώπους να πιάσουν το χέρι του μεγάλου μικρού αλήτη, να ανάψουν φωτιά στο φιτίλι του μυαλού, να ξεφύγει η ανάσα, να φτάσει ψηλά, να φτιάξει ένα όνειρο γιορτινό, καινούργιο, χωρίς σουβλάκια, λουκάνικα και μπάντες.
· Ένα μεγάλο μικρό αλήτικο όνειρο!
loksos@gmail.com
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου