λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 28/102009

· Πολλά φύλλα στο τέλος του φθινοπώρου πεσμένα υγρά και σχηματισμένα κι από κάτω μικρές μαμούνες απολαμβάνουν την τρυφερότητα της ζεστής ποτισμένης γης

· Κι οι απεγνωσμένοι ξεφεύγουν με όλα τα μέσα από τις άκρες των χωμάτων για να ακουμπήσουν ένα μικρό παξιμάδι με κάποια ελιά ζαρωμένη και μια τομάτα, ανακούφιση στη δίψα

· Και στην Παγανή της Λέσβου στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως μεταναστών μια ακόμα πρόταση διά στόματος κ. Βούγια με κάνει και σφίγγομαι ακόμα περισσότερο. «Συγγνώμη για το έλλειμμα ανθρωπιάς σε αυτή την αποθήκη ψυχών, όπου η κόλαση του Δάντη ωχριά μπροστά της».

· Μια από τις αμέτρητες συγγνώμες που θα ακουστούν για να περιορίσουν τα όρια των ευθυνών των καινούργιων διαχειριστών της οικοδομής. Σε λίγο θα συνηθίσουμε τη λέξη και τα αποτελέσματά της θα καταστούν ερμηνεύματα ταυτοποιημένα με την έννοια της γραφικότητας. Η κρυμμένη «αποθήκη» που ξαφνικά εμφανίστηκε μετά τις εκλογές για να ζωγραφίσει την κόλαση προκαλεί αγανάκτηση και το συγγνώμη δεν σκιαγραφεί την αθωότητα του πράσινου, αλλά απλώς την συνενοχή

· Μένουμε άφωνοι με την έκθεση των απόψεων. Κατηγορούμενος ο κ. Καστανίδης γιατί η σύζυγος του ειχε συνυπογράψει τυπωμένο πόνημα μαζι με τον νυν επιλεγμένο γενικό γραμματέα κύριο Δημήτραινα. Πέραν του συμβολικού χαρακτήρoς των βιογραφικών δεν ειναι δυνατόν να μην έχει την πρώτη άποψη ο υπεύθυνος υπουργός

· Η κατάργηση του αυτονόητου στη χώρα του παραλόγου. Οι γενικοί γραμματείς δεν είναι υπάλληλοι πολυεθνικών. Και η άσκηση πολιτικής δεν γίνεται με μοναδικό προσόν το τυπικό των πτυχίων Όπου να είσαι θα αρχίσουν και οι ενστάσεις και οι προσφυγές. Θα γελάσουν και τα κατσίκια όλων των χρωμάτων

· Και τα θύματα της «πρακτικής εξάσκησης» ή αλλιώς στην μητρική γλώσσα stage εκμεταλλευόμενα την ανυπαρξία του κράτους και κάθε ιδέας αξιοκρατικού μηχανισμού έδεσαν την απόγνωση τους στην μικρή καρεκλίτσα που τους προσέφερε ο εκάστοτε πολιτικός για να ενισχύσει τη μεγάλη δική του καρέκλα. Μια αμφίδρομη πονηράδα χαρακτηριστικό του μικρού χώματος που πατάμε της αναξιοπιστίας της αναξιοκρατίας και της κατάντιας.

· Και ο εξασκούμενος η αλλιώς Stagiaire φωνασκεί αλλά δεν πείθει ίσως γιατί είναι γνωστή πλέον οι προσωπογραφία του μασκαρέματος ένθεν κακείθεν

· Θόρυβος! Φάγαμε τη σφαλιάρα από τους κουτόφραγκους γιατί ο έξυπνος και «άλλη φάση» περιώνυμος ελληναράς έκανε τις μαγκιές του παίζοντας με την καλοπιστία των ηλιθίων

· Και ο κ. Παπακωσταντίνου ενδεδυμένος με το κοστούμι της διαφορετικότητας θέλησε να πείσει αλλά έφαγε κρύο χυλό καταπίνοντας απνευστί τις μεγάλες του φιλοδοξίες. «Δεν σας εμπιστευόμαστε» είναι το επιμύθιον. Και πως να εμπιστευθείς ένα κατάπτυστο παρελθόν. Γιατί για τους Εσπέριους η Ελλάδα είναι κράτος και δεν επανιδρύεται κάθε τέσσερα χρόνια αγαπητοί μου, όπως πιστεύουν μερικοί στην ημεδαπή

· Και στο βάθος του κάδρου μια αριστερά που μου θυμίζει ανικανοποίητη γκρινιάρα γυναίκα. Φωνές, λέξεις, συλλαβές τακτικώς ερριμμένες αποσυντονίζουν το σήμερα εντελώς, δημιουργώντας μια θρησκόληπτη πολιτική άποψη.

· Δε ξέρω που έχουν πάει οι ανάσες.

· Αλλά στις πατρίδες που οι πολιτικοί ορκίζονται ακόμα, παρερμηνεύοντας ακόμα και τας γραφάς, δεν μπορείς να προσμένεις τη διαφορετικότητα

· Ανασχηματίζοντας τις ενστάσεις μου, περιμένω τις πρώτες σφραγίδες της εγκαθίδρυσης του αυτονόητου σ αυτήν τη χώρα που συνεχώς μεταβάλλεται χωρίς να βελτιώνεται

· Σήμερα κτύπησα τη πόρτα για να μπω στο δωμάτιο μου γιατί ήταν κλειστή

· Αρχίζω και αλλάζω

· Για να δούμε...

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· Έβλεπες τη βροχή και θυμόσουν τις μικρές ξύλινες καλύβες, που κούρνιαζες τρομαγμένος κλείνοντας τα μάτια σου όταν φώναζαν οι βροντές και εκείνες τις μικρές σανίδες που έφτιαχναν χαραμάδες για να βλέπεις τις σταγόνες που χόρευαν. Θυμόσουν τα χέρια σου ακουμπισμένα στα γόνατα, τα μάτια σου να κοιτούν έξω απορημένα και τα δόντια σου να αρχίζουν να κτυπούν, επηρεασμένα από την υγρασία που άρχιζε να φτιάχνει το φόβο μέσα σου.

· Μεγάλωσες, μπήκες σε ένα καΐκι, δεν είχες ίδιο χρώμα όμως με εκείνους τους ψηλούς γυαλιστερούς με τα όμορφα ρούχα που έβλεπες στις φωτογραφίες

· Τα χέρια σου λερωμένα και τα μαλλιά σου σκονισμένα. Γραμμές έκανε το δάκρυ μαζί με τη σκόνη στο πρόσωπο σου. Στοιβαγμένος ανάμεσα στη μυρουδιά του αμπαριού σφράγιζες τα βλέφαρα μέχρι να ξεχαστεί ο πόνος, να γίνει εικόνα με όμορφους δρόμους, φώτα λαμπερά και πολλές μουσικές

· Και μια νύχτα σε ένα μουράγιο σε πέταξαν έξω σαν ένα τσουβάλι. Μια κλοτσιά και στην άκρη του προβλήτα. Μετά στην αποθήκη των ανθρώπινων προϊόντων να σε κοιτούν και να μη βλέπουν τίποτα

· Δεν ήξερες να φωνάξεις καμιά λέξη, μόνο κοίταζες κι αυτοί κτυπούσαν κάνοντας το κορμί σου να αποδιώχνει το δάκρυ.

· Έκλεισες τα μάτια κι έφυγες βλέποντας από ψηλά εκείνο το δρόμο με τα πολύχρωμα λαμπάκια

· Κι αυτοί πήραν το σακί και το πετάξαν σε μια χωματερή χωρίς σταυρούς και περιττά σύμβολα

· Χωρίς ντροπή!

mountain bike

Παρερμηνεύουμε τας εθνικάς επετείους και τοποθετούμε την μακρόπνοη ελεγεία της αντίστασης στις μέρες μας

Μπερδεύουμε τα κοινότοπα και ξεφυλλίζουμε τις αντιδράσεις των παρισταμένων

Η κυρία Παπαρήγα φέρουσα όλη την αγανάκτηση της λαϊκής ορμής κυνηγά τον κύριο Παπανδρέου στα όρη και στα βουνά της επικράτειας προσπαθώντας να τον εκδιώξει από τα καταπατημένα χώματα

Και η σοσιαλιστική ασυδοσία των μερικών ημερών με ροδαλά μάγουλα αγέρωχη ρίχνει άναυδα βλέμματα στην αριστερή αγιογραφία

Εκείνος ιππεύοντας ένα mountain bike φορώντας την στολή της εξουσίας αλλά με λεπτομέρειες αριστερής έκφρασης χαμογελώντας κρατώντας το κοντάρι με τον ήλιο προελαύνει στα σύννεφα

Εκείνη επί ημιόνου πιστή στις παραδόσεις της δογματικής άποψης περί της μαζικής μεταφοράς ενδεδυμένη την χλαίνη με σταυρωτά τα πυρομαχικά και την λόγχη υπό μάλης σε ένα ανελέητο κυνηγητό

Και οι παρακολουθούντες την σκιτσογραφία

Βροντοφωνάζουν χαχανίζοντας

ΟΧΙ

loksos@gmail.com