Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

λοξός ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 28/1/2010


· Φαντασίωση είναι ο Ήλιος, το φεγγάρι και εκείνο το μικρό βαρκάκι που ξεκινά και διαπερνά τη σκέψη, την ώρα που ζωγραφίζει το απωθημένο την πραγματικότητα

· Κι όταν μιλά το σιωπηλό του απεικονίσματος τότε θεριεύουν οι πνοές και τα μαντίλια αποχαιρετούν τους αναχωρητές

· Κι όταν ακούς τους ανθρώπους που σε κατευθύνουν για να σε βγάλουν από την κρίση, τότε όσο κι αν σφίξεις τα μάτια και πληγώσεις τα ματόκλαδα, καμιά ασπροκωλίνα δεν σου κουνά την ουρά, ούτε κανένα μικρό κλαράκι δεν χαμηλώνει για να σου κλείσει το ματάκι

· Και στη place des vosges, ελληνιστί πλατεία των Βοσγίων στο Μαρέ, δυο βήματα απο τη Βαστίλλη, σε μια απο τις καλύτερες συνοικίες του Παρισιού, η κίνηση Jeudi Noir, Μαύρη Πέμπτη, έχει κάνει κατάληψη στο ανακαινισμένο και ακατοίκητο κτήριο της μαρκησίας De Sévigné από τις 31 Οκτώβρη 2009

· Το κτήριο ανήκει στην Béatris Cottin 87 ετών σήμερα, η οποία εδώ και δυο χρόνια ζει σε γηροκομείο. Οι καταληψίες, χαμηλόμισθοι υπάλληλοι και φοιτητές ως επί το πλείστον, συναντήθηκαν με το δήμαρχο του Μαρε, τους εκπροσώπους της γηραιάς και τους υπερέχοντες κατοίκους της περιοχής. Σε μια θεατρική παράσταση στην πολυτελή αυλή του κτηρίου ζητήθηκε ένα υπέρογκο ποσό, για να ξεχειμωνιάσουν οι επαναστάτες της ανάγκης

· Οι άνθρωποι και τα θηρία. Η εφαρμογή του νόμου και η δικαιοσύνη της ανθρωπιάς. Έννοιες ξένες

· Και στο γηροκομείο η αιωνόβια κοιμάται και ξυπνά ανοίγοντας καθημερινά το σεντούκι μετρώντας το χρυσάφι της ματαιότητας πριν συναντήσει το βαρκάρη.

· Και ενώ τα νομίσματα ξεπετιούνται από τα ανθρωποφάγα συστήματα της δύσεως, περί φαντασιώσεων ομιλεί ο υπουργός Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, ενισχύοντας την άποψη περί της ζωώδους εκδοχής μερικών, για την ερωτική πράξη

· Πόσο πελώρια είναι τα νύχια που γδέρνουν και προσφέρουν την πρόσκαιρη αναπνοή και πόσες θυσίες θα πρέπει να ακουμπήσω πάνω σε κάθε κόκκινη χαρακιά.

· Αμέτρητες σκέψεις περιφέρονται και ανατρέχουν

· Μένω για μια στιγμή καρφωμένος στην πρόταση «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω προσωπικά για την υποστήριξή σας στη μεγάλη μας προσπάθεια για το νέο ξεκίνημα”

· Και ο ελληνικός λαός σας ευχαριστεί εκ βαθέων κύριε Καραμανλή για την προσφορά σας στον πολιτικό πολιτισμό, που αφήσατε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.

· Απ την άλλη ο Βαγγέλης Βενιζέλος εμπέδωσε επιτέλους ότι «η πολιτική της ρητορικής ευκολίας», απεβίωσεν. Στερνή μου γνώση να σ είχα πρώτα έλεγαν στο τέλος των παραμυθιών οι γιαγιάδες, όταν ήταν κακό το τέλος για το πριγκιπόπουλο

· Και ο Αντώνιος, ο Σαμαράς, δεν δέχεται να κυβερνήσει πάνω σε ερείπια.

· Ενώ οι άλλοι οι ηλίθιοι το επιδίωξαν!

· Και βγαίνουν οι λέξεις απλώς για να φτιάξουν στρατιωτικά οχήματα της εντύπωσης, να αποσπασθεί η προσοχή, να εισπραχθεί το χειροκρότημα.

· Και τα μπλόκα συνεχίζονται στους διαδρόμους και μαζεύονται οι πνιχτές φωνές στον πάτο του φλιτζανιού.

· Κι όλα μοιάζουν σαν να μην άλλαξαν ποτέ.

· Ίδια τιμή ο μαϊντανός ίδιες απαιτήσεις κι Ευδοξία.

· Οι φαντασιώσεις επανέρχονται να ανησυχήσουν την ηρεμία του ηλιοβασιλέματος και εκείνη η κακάσχημη σελήνη που θέλει σώνει και καλά να την κοιτάξω μου τη δίνει στα νεύρα

· Που όρεξη τώρα να βλέπεις τα φεγγαρόφωτα

· Καινούργια κεφάλαια ικανοποίησης των ενστίκτων, φανερώθηκαν

· Γεια σου ρε Λεοπόλδε τεράστιε, ευτυχώς σε έχουμε διαβάσει και γνωρίζουμε!

ΜΥΟΓΡΑΦΗΜΑ

· Το χέρι τέντωσε το δάχτυλο. Η φωνή αγρίεψε. Τα μάτια πέταξαν φωτιές. Η ένταση αλλοίωσε τις γραμμές και τα προσχήματα κρύφτηκαν πανικόβλητα.

· Σκάσε! Το κεφάλι χαμήλωσε, τα πόδια λύγισαν και τα χέρια δέσανε μπροστά.

· Δεν είχες κάνει τίποτα!

· Άλλωστε το γλυκό ήταν στο πιο ψηλό ράφι και ήσουν πολύ κοντός. Και στην καρέκλα να ανέβαινες, πάλι δεν έφτανες.

· Κι όμως εσένα μάλωνε πάντα όταν περνούσε κρίση. Ποτέ τους άλλους. Και ήταν πολλοί αυτοί που μέναν στο μεγάλο σπίτι το παλιό με τα όμορφα μπαλκόνια που βλέπαν τη θάλασσα.

· Την ήξερες αυτή τη φωνή! Την αναγνώριζες στα μάτια του παππού, της γιαγιάς, του πατέρα, και της μάνας σου. Την ένιωθες στο σχολειό στην εκκλησιά, ακόμα και τότε που είχες ερωτευθεί εκείνη τη μικρή με τις κοτσίδες που είχε ένα μπαμπά με γραβάτα και λουστρίνια

· Ποτέ δεν τόλμησες να απαντήσεις στις περιφρονητικές ανάσες που χαστούκιζαν το πρόσωπο σου.

· Δεν μπορούσες. Βγαίναν οι λέξεις μέχρι το στόμα και εκεί πνίγονταν μπερδεμένες

· Μόνο κάτι βρεγμένα μάτια που βλέπαν τα σκονισμένα παπούτσια σου

· Σκάσε!

· «Δεν ήμουν εγώ», ψέλλισες. «Δεν ήμουν εγώ», φώναξες

· Η φωνή σταμάτησε, κοίταξε την ηχώ σου κι ημέρεψε

· «Δεν ήσουν εσύ το ξέρω, αλλά στους άλλους δεν μπορώ να φωνάξω», ψιθύρισε

· «Δεν ήμουν εγώ» φώναξες αυτή τη φορά πολύ δυνατά

· «Και μην ξανατολμήσεις»

· Αντιμίλησες και χάρηκες γιατί τρόμαξες τον εαυτό σου!

Η υπόσταση της Δύσεως

Στην αποβάθρα!

Ένα κομμάτι από άνθρωπο κουβαριασμένο δίπλα στο υπόλοιπο της κατανάλωσης.

Κατ’ εικόνα του Θεού που μας δίνουν και καθ’ ομοίωσιν της οικονομίας της Δύσεως.

Η έξοδος του ανθρώπου από το ισχυρό σύστημα της ευημερίας των ολίγων

Χρόνια τώρα στο ίδιο σημείο αγκαλιά με το τσιμέντο.

Μπρούμυτα, με το πρόσωπο σκεπασμένο με το δανεικό ρούχο.

Χωρίς αισθήσεις και με το θόρυβο του τρένου μοναδική συντροφία

Δεν ικετεύει, απλώς υπάρχει

Υπάρχει δίπλα σ αυτούς που περνούν, στη ματαιοδοξία που δεν τον αναγνωρίζει!

Συνηθισμένη εικόνα μες στην αυθάδεια της δύσεως, που μπορεί να δανείζει με τόκο την αξιοπρέπεια των σωμάτων

Εξεικόνισμα για τους άρχοντες των υπερώων και γι αυτούς που τολμούν να ομιλούν χωρίς να κοιτάζουν τον επίλογο των αλαζονικών εσπέριων λόγων

loksos@gmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: